Wederom kijken we ’s ochtends even naar de trail reports om te zien of de Iceberg Lake Trail of de Ptarmigan Tunnel Trail een optie vormen voor vandaag, maar helaas. We besluiten dan maar een korte trail in de buurt van de camping te doen: de Swiftcurrent Pass Trail naar Redrock Falls en weer terug. Bij elkaar zo’n zes kilometer wandelen over redelijk vlak terrein. De wandeling is de moeite waard, maar de waterval zelf is niet heel bijzonder.
Bij terugkomst op de camping breken we op gemak ons tentje af. We rijden aansluitend nog even naar de omgeving van het Many Glacier Hotel om de Swiftcurrent Falls te bewonderen. Dit is onze laatste stop in Glacier National Park. Voor de laatste keer deze vakantie rijden we over de lange, ietwat hobbelige toegangsweg van het park.
Met pijn in ons hart nemen we afscheid van Glacier National Park. Niet alleen zijn er hier nog veel trails die we willen verkennen, ook de sfeer zullen we gaan missen. Tot slot is er ook nog het Two Medicine-deel van het park, waar we deze reis nog helemaal niet geweest zijn. Ons voornemen voor een volgend bezoek: minstens een week blijven!
Blackfeet Indian Memorial
De middag spenderen we grotendeels aan de rit naar Great Falls, dat als tussenstop dient op onze route naar Yellowstone National Park. We nemen de toeristische route via St. Mary, Browning en Choteau. Op die manier ontwijken we de Interstate. We stoppen maar één keer: bij het Blackfeet Indian Memorial, net ten zuiden van St. Mary. De Blackfeet-indianen hebben het zwaar te verduren gehad, zoals veel inheemse volkeren in de Verenigde Staten. In 1870 kwam een groot aantal van hen om tijdens Marias Massacre, uitgevoerd door het Amerikaanse leger. Vijftien jaar later volgde wederom een klap. Destijds kwamen zeshonderd Blackfeet-indianen om door voedselgebrek, doordat er bijna geen bizons meer bestonden voor de jacht. Blanke jagers hadden de diersoort bijna uitgeroeid.
Wegwerkzaamheden op zijn Amerikaans
Over de resterende 280 kilometer doen we best een tijdje, aangezien er veel wegwerkzaamheden plaatsvinden. Ik verbaas me erover hoe wegwerkzaamheden in Amerika dikwijls zijn georganiseerd. Een weg volledig afsluiten gebeurt niet zo snel: er zijn vaak weinig alternatieve routes en de wegen zijn breed genoeg om ten minste één rijbaan open te laten. Wat men simpelweg doet, is de weg een paar minuten opengooien in de ene richting en vervolgens een paar minuten in de andere richting. Op zich logisch. In Nederland zouden we stoplichten gebruiken om dit alles in goede banen te leiden. Zo niet in Amerika. Daar zet men een goedkope arbeidskracht neer bij het begin van de werkzaamheden, en een andere goedkope arbeidskracht bij het eindpunt. Hun enige taak: een bordje omdraaien van ‘Stop’ naar ‘Slow’ als het verkeer mag rijden, en van ‘Slow’ naar ‘Stop’ als het verkeer moet stoppen.
Alsof dat nog niet genoeg is, rijdt er ook altijd een pilot car vóór het verkeer uit. Deze pilot car rijdt de gehele dag op en neer zodat doorgaand verkeer erachteraan kan rijden. Soms is dat nuttig (bijvoorbeeld als het verkeer tussen werklui door moet worden geloodst), maar meestal is het volstrekt zinloos. Alhoewel: een lage verkeerssnelheid is op deze manier gegarandeerd. Niemand zal het immers in zijn of haar hoofd halen om de pilot car in te halen.
Overnachting: Hampton Inn Great Falls ($ 130)
Afstand afgelegd: 284 km
Reacties kunnen niet achtergelaten worden op dit moment.