Tom – Pagina 3 – Galapogos

Auteur: Tom Pagina 3 van 6

Glacier

door Tom

op 17 juli 2017

in Montana, Rocky Mountains 2017

Na een korte nacht – voor mij althans – genieten we wederom van een ontbijtje bij de Swiftcurrent Motor Inn. Ik kijk bij de receptie van het hotel nog even naar het laatste trail report. Dit is een dagelijks bijgewerkte lijst waarop de actuele toegankelijkheid van ieder wandelpad beschreven staat. Vroeg in de zomer zijn veel paden nog afgesloten vanwege sneeuw. Ook kan er sprake zijn van sluiting vanwege omgevallen bomen, een bosbrand of de aanwezigheid van grizzlyberen. Vanwege dat laatste (‘bear activity’) zijn enkele trails die op ons lijstje staan momenteel helaas niet toegankelijk. We zullen dus nog een keer terug moeten komen voor de trails naar o.a. Iceberg Lake en Ptarmigan Tunnel.

Logan Pass

Opnieuw rijden we over de Going-to-the-Sun Road naar Logan Pass, een rit van ruim een uur. Gisteren reden we dit stuk ook al, maar toen was het hier een stuk rustiger (samenhangend met het tijdstip).

Saint Mary Lake

We weten dat Logan Pass een bekende bottleneck is: hier zijn bij lange na niet voldoende parkeerplaatsen voor de dagelijkse stroom aan toeristen. Zonder al teveel getreuzel rijden we daarom door naar Logan Pass, in de hoop de grote drukte voor te zullen zijn. Dat lukt: als wij rond kwart voor negen arriveren, zijn er nog zo’n twintig parkeerplaatsen vrij. Binnen no time staat het parkeerterrein volledig vol.

Saint Mary Lake gezien vanaf Wild Goose Island Lookout

Bij Logan Pass staat een leuk visitor center dat we kort bezoeken. Ze zijn hier in Amerika echt heel goed in het aanleggen van mooie bezoekerscentra in de natuurparken. Ieder nationaal park heeft wel zo’n bezoekerscentrum; de grotere parken hebben er vaak zelfs meerdere. Doorgaans is een deel van het bezoekerscentrum ingericht als museum en is er een bioscoopzaal waarin films over het park worden gedraaid. Ook lopen er diverse rangers rond om vragen te beantwoorden of om backcountry permits te verstrekken aan avontuurlijk ingestelde bezoekers. Wat bovendien vrijwel nooit ontbreekt, is een parkwinkeltje waarin allerhande souvenirs te koop zijn. Tijdens onze reizen kopen we steevast koelkastmagneten voor mijn vader, die thuis inmiddels een hele wand vol heeft hangen met die dingen. Deze keer kopen we ook een knuffel van een berggeit als verjaardagscadeau voor de broer van Linda. Zijn lievelingsdier: de geit.

Hidden Lake Overlook

Bij Logan Pass begint de populaire wandeling naar Hidden Lake. Ondanks de beperkte parkeergelegenheid lijkt iedereen hier verzameld te zijn. We besluiten om ongeacht de drukte richting Hidden Lake te wandelen en schuiven dus braaf achteraan de rij wandelaars aan.

Hidden Lake Trail met in de verte Logan Pass

Je kunt merken dat we hier op ruim 2.000 meter hoogte zijn: het duurt niet lang voordat we bij uitgestrekte sneeuwvelden arriveren. Het is best een hachelijke onderneming om hier doorheen te lopen, want je glijdt extreem makkelijk uit. Het terrein is verder vlak, dus heel gevaarlijk is het gelukkig niet. Met onze wandelstokken in de hand vervolgen we – met gepaste snelheid – onze weg.

Sneeuw op Hidden Lake Trail

Na twee kilometer komen we aan bij Hidden Lake Overlook. Vanaf dit uitkijkpunt zien we Hidden Lake in de verte onder ons liggen.

Hidden Lake

Beren

Omdat er bij Hidden Lake regelmatig beren rondlopen, zijn veel bezoekers druk aan het speuren met verrekijkers. Gelukkig hebben wij onze verrekijker ook meegenomen. Het duurt niet lang voordat we in de verte de eerste beer spotten. Daar blijft het niet bij: uiteindelijk zien we hier zelfs meerdere zwarte beren rondscharrelen. Het lijkt wel een bijeenkomst! Prachtig om te zien natuurlijk.

Hidden Lake

Het pad dat vanaf Hidden Lake Overlook naar Hidden Lake gaat, is logischerwijs afgesloten vanwege alle beren. Het uitzichtpunt vormt daarmee het eindpunt voor alle wandelaars. We banen ons dus weer voorzichtig een weg door de sneeuw, in de richting van Logan Pass.

Hidden Lake Trail

Bij Logan Pass aangekomen, lopen we even terug naar de auto om koude drankjes uit onze koelbox te halen. Wat een gekkenhuis is het hier inmiddels. Talloze automobilisten rijden rondjes over het parkeerterrein in de hoop dat er een plekje vrijkomt. In de vijf minuten dat we bij onze auto staan hebben zeker evenveel automobilisten ons gevraagd ‘coming or leaving?’ Helaas voor hen hebben wij nog geen plannen om te vertrekken.

Highline Trail

Logan Pass vormt namelijk ook het startpunt van de Highline Trail. Dit pad volgt gedurende een aantal kilometers de continental divide en biedt een fantastisch uitzicht op de Going-to-the-Sun Road en het berglandschap. Aan het einde van de trail heb je bij Granite Park Chalet twee opties: 1. eindigen op de Going-to-the-Sun Road bij The Loop, waarvandaan een gratis pendelbus terug naar Logan Pass gaat (houd rekening met lange wachttijden!), of 2. eindigen in het Many Glacier-gebied (waar wij kamperen) via de Swiftcurrent Pass Trail. In dat laatste geval kun je gebruikmaken van een betaalde shuttle-dienst om zelf je auto weer bij Logan Pass op te kunnen pikken. Uiteraard zijn hierop diverse vervoersstrategieën toepasbaar.

Jammer genoeg hebben we nu geen tijd voor de volledige tocht. We lopen dus alleen het eerste stukje van de trail. Reden nummer drie om in de toekomst nog eens terug te keren naar dit park! Het allereerste deel van het pad loopt over een smalle richel tegen een bergwand. Dit segment is berucht bij mensen met hoogtevrees. Helaas heb ik zelf ook last van hoogtevrees, dus wil ik graag met eigen ogen zien hoe eng dit stukje in werkelijkheid is.

Highline Trail

Gelukkig valt het alleszins mee, want de richel is vrij breed. Bovendien is er een stevig touw aan de rotswand bevestigd voor extra balans. Als je simpelweg aan de binnenzijde van het pad blijft en eventuele tegenliggers buitenom laat passeren, is er weinig aan de hand. Laat hoogtevrees je er dus niet van weerhouden om de Highline Trail te lopen: dit uitzicht wil je absoluut niet missen!

Trail of the Cedars

Na enige tijd keren we om en wandelen we terug naar Logan Pass. Een groot deel van de Going-to-the-Sun Road ligt ten westen van dit gebied. Dat deel hebben we nog helemaal niet gezien en daar moet natuurlijk verandering in komen! Om parkeerproblemen te voorkomen, besluiten we onze auto bij Logan Pass te laten staan. Via de gratis pendelbus zullen we het westelijke deel van het park gaan verkennen.

We stappen uit bij de Avalanche Trailhead en lopen een korte en eenvoudige boardwalk trail, de Trail of the Cedars. Het is hier op zich wel mooi, maar ook erg druk. Qua natuur kan het – zo op het eerste gezicht – niet op tegen de grandeur van het oostelijke deel van het park. Helaas is er geen tijd voor een langere trail in dit deel van het park, dus we kunnen er niet heel goed over oordelen.

Avalanche Creek

Aangezien er al een grote hoeveelheid toeristen staat te wachten op een pendelbus naar Logan Pass, gaan wij ook maar in de rij staan. We willen namelijk nog de korte trail naar de St. Mary Falls lopen aan de oostelijke kant van het park. Bij Logan Pass blijkt de rust inmiddels te zijn wedergekeerd: de parkeerplaats is grotendeels leeg. In de buurt van het parkeerterrein loopt een groepje berggeiten rond en er staat veel bear grass (een mooie plant met witte bloemen in de vorm van pluimen). We maken uitgebreid foto’s, starten de auto en rijden met wat tussenstops naar de St. Mary Falls Trailhead.

St. Mary Falls

We zijn net op tijd bij de trailhead om deze wandeling nog bij daglicht te kunnen doen. Vooraf hadden we niet al teveel verwachtingen van deze wandeling, maar wat is het hier mooi zeg! Het pad slingert door uitgestrekte velden met wildflowers in de richting van de Saint Mary River.

Uitzicht vanaf de St. Mary Falls Trail

Er zijn op dit tijdstip niet veel andere wandelaars. We houden onze bear spray paraat voor het geval we plotseling oog in oog zouden komen staan met een beer. Er is veel groen hier, en een beer zou dus zomaar uit het niets kunnen opduiken. We zingen uit volle borst liedjes in de hoop dat een eventueel aanwezige beer zich daardoor uit de voeten maakt. Vooral ‘Berend Botje’ en ‘Ik zag twee beren’ zijn favoriet.

St. Mary Falls Trail

Beren zien we uiteindelijk niet; de St. Mary Falls wél. Het is een mooie waterval. Niet spectaculair, maar echt wel de moeite waard. Het pad loopt vanaf hier verder naar de Virginia Falls, maar voor een bezoek is helaas niet genoeg daglicht meer over. Dat bewaren we dus voor een volgende keer.

St. Mary Falls

Overnachting: Many Glacier Campground ($ 23)
Afstand afgelegd: 126 km

Glacier

door Tom

op 16 juli 2017

in Montana, Rocky Mountains 2017

De eerste kampeernacht van de vakantie zit er weer op. We hebben heerlijk geslapen in ons vertrouwde tentje. Het is echt een fijn exemplaar, en bovendien kinderlijk eenvoudig om op te zetten. Voor de liefhebbers: het is een Vaude Terraquattro. Formeel bedoeld voor drie personen, maar ik vind twee toch wel een stukje comfortabeler. Een frame van tentstokken bevindt zich aan de buitenkant van de tent. De tent zelf hang je door middel van elastisch koorden op aan het frame. Een kind kan de was doen; en ik dus ook! Op de camping worden we vergezeld door een bont gezelschap: eekhoorntjes en herten laten zich regelmatig zien.

Eekhoorntje dat er vandoor gaat met een dennenappel

Stevig ontbijt

Omdat we vandaag een flinke wandeling voor de boeg hebben, gaan we eerst maar eens stevig ontbijten. We doen dat bij de Swiftcurrent Motor Inn, waar we gisteren ook onze avondmaaltijd hebben genuttigd. Ik herhaal nog maar eens dat dit zo’n ontzettend fijne plek is. Midden in de natuur, fijn sfeertje, goed eten en vriendelijk personeel. Echt zo’n plek waar je graag weer terugkomt.

Grinnell Glacier Trail

Na het ontbijt rijden we een klein stukje naar de Grinnell Glacier Trailhead. Omdat het nog vroeg is, is er nog ruim voldoende parkeergelegenheid. Vandaag willen we de Grinnell Glacier Trail lopen. Het eerste deel van deze trail is eventueel over te slaan door een stukje met de boot te gaan. Je neemt dan eerst een ferry waarmee je Swiftcurrent Lake oversteekt, en vervolgens een ferry waarmee je Lake Josephine oversteekt. Wij zitten echter vol energie (zo aan het begin van de reis) en besluiten om te voet van start te gaan.

Lake Josephine

Na een minuut of tien wandelen stuiten we op wandelaars die opgewonden in de richting van Swiftcurrent Lake kijken. Een eland is bezig om het grote meer over te zwemmen. Klaarblijkelijk bevond de eland zich eventjes geleden nog op de oever, niet ver van waar wij nu staan. Wat een imposant dier! We hebben allebei nooit eerder een eland in het wild gezien. Ik had me een soort groot hert voorgesteld, maar een eland ziet er – als je het mij vraagt – door die kenmerkende snuit eerder uit als een paard.

Als de eland uit beeld verdwijnt, vervolgen we onze weg. Het eerste deel van de trail is redelijk vlak. Het pad volgt de oevers van de twee eerder genoemde meren; een werkelijk prachtige omgeving. De meren zijn een oase van rust: los van de ferry’s zijn er geen boten te bekennen.

Grinnell Lake

Zodra we Swiftcurrent Lake en Lake Josephine achter ons hebben gelaten, stijgt de trail geleidelijk en wordt het uitzicht steeds weidser. De diepblauwe meren zijn van bovenaf gezien nog mooier dan van dichtbij. We vervelen ons geen moment en maken talloze foto’s. Ons wandeltempo ligt daardoor wat lager dan gebruikelijk. Als dit een voorproefje is van wat nog komen gaat, hebben we wederom een fantastische reis voor de boeg!

Grinnell Lake

De trail is redelijk populair. We lopen dus niet alleen, maar het is alleszins te doen. Nadat we een kwartiertje geklommen hebben, verschijnt het derde bergmeer aan onze linkerhand: Grinnell Lake. Dit meer is veel groener van kleur dan de andere twee meren, omdat het wordt gevoed door gletsjerwater. Hoe hoger we klimmen, hoe indrukwekkender de vergezichten worden. Wat is dit mooi zeg! Alle andere berglandschappen die ik ooit heb gezien verbleken hierbij.

Tom en Linda bij Grinnell Lake

Snow Hazard

Iets verderop is er toch een kink in de kabel: er blijkt nog sneeuw te liggen op een deel van de trail. Het is nog redelijk vroeg in het jaar, vandaar. De sneeuw bevindt zich precies op een plek waar veel losse rotsen liggen en waar het pad vrij steil tegen de helling aan ligt. Uitglijden zou hier gevaarlijk zijn. Bovendien is de sneeuw instabiel vanwege de dooi die al lang en breed is ingezet. Een bord op de trail waarschuwt voor gevaar en adviseert zelfs om een ijsbijl of sneeuw-ijzers mee te nemen. Tja, die hebben we niet bij ons…

Waarschuwingsbordje op Grinnell Glacier Trail

Sommige wandelaars lopen door, maar wij durven het niet aan en besluiten de laatste twee kilometer naar Upper Grinnell Glacier niet te bewandelen. Erg jammer, maar we troosten onszelf met de gedachte dat dit de ultieme reden vormt om in de toekomst terug te keren en deze wandeling te voltooien. We lopen via dezelfde route terug en worden daarbij nogmaals getrakteerd op de geweldige uitzichten.

Bear grass op Grinnell Glacier Trail

Onderweg horen we meerdere mensen praten over het noorderlicht. Onze interesse is gewekt en ik spreek een groepje Amerikanen aan om te vragen waar het nou precies over gaat. Wat blijkt: mogelijk is hier vannacht het noorderlicht te zien! Daar hadden we bij het plannen van deze reis helemaal geen rekening mee gehouden. We zitten immers helemaal niet zo noordelijk: het park ligt op dezelfde lengtegraad als de stad Parijs. Enthousiast nemen we onszelf voor om vanavond langer op te blijven om zo het noorderlicht niet mis te lopen.

Grinnell Glacier Trail met in de vallei Lake Josephine

Onze eerste grizzlybeer

Vroeg in de middag arriveren we weer bij de trailhead. We besluiten om hierna te gaan kijken bij het Many Glacier Hotel aan Swiftcurrent Lake. Zoals zoveel hotels in Amerikaanse nationale parken is ook dit weer een pareltje. Een statig houten gebouw op een hele sfeervolle plek aan het water.

Many Glacier Hotel

Op de veranda aan de voorzijde van het gebouw zien we veel mensen met verrekijkers in dezelfde richting turen. We vragen een Amerikaanse toerist wat er te zien is, waarop we horen dat er een grote grizzlybeer op de berghelling loopt. Met het blote oog is dat niet te zien, dus ik haast me terug naar de parkeerplaats om onze verrekijker uit de auto te halen. We hadden er niet op gerekend dat die bij het hotel van pas zou komen, maar zo zie je maar. Als ik terug bij het hotel kom, blijkt Linda de grizzlybeer al uitvoerig bestudeerd te hebben door de verrekijker van een vriendelijke Amerikaan. Ook mét verrekijker is het nog knap lastig om de beer te spotten, want hij bevindt zich op grote afstand van ons. Wat fijn om dit dier al zo vroeg in onze vakantie af te kunnen strepen van ons lijstje!

Going-to-the-Sun Road

Omdat het nog niet donker is, besluiten we alvast een stukje van de Going-to-the-Sun Road te gaan rijden. Deze weg ligt in een ander deel van het park. We rijden 35 minuten voordat we in St. Mary zijn, waar de Going-to-the-Sun Road begint. Onderweg rijden we langs het uitgestrekte Lower Saint Mary Lake, net buiten de grenzen van het nationale park.

Lower Saint Mary Lake

Al heel lang staat het rijden van de Going-to-the-Sun Road op mijn lijstje, eigenlijk al sinds ik jaren geleden de film The Shining van Stanley Kubrick zag (‘Here’s Johnny!). De intro van deze klassieker is gefilmd vanuit een helikopter, waarbij wordt ingezoomd op een auto die over deze slingerende bergweg rijdt.

Going-to-the-Sun Road

We rijden naar Logan Pass, het hoogste punt van deze weg. Onderweg stoppen we af en toe bij een parkeerplaats om een foto te kunnen maken. Morgen zullen we deze weg opnieuw rijden. Dan zullen we uitgebreid de tijd hebben voor langere stops en wandelingen.

Linda in onze Chevrolut Equinox bij Lake Sherburne in Glacier National Park

Onze Chevrolet Equinox bij Lake Sherburne

Aan de kant van de weg zien we nog een marmot zitten. Wat een leuke beesten zijn dat zeg!

Harige marmot

Wachten op de aurora

Normaal gesproken liggen we op tijd in ons spreekwoordelijke bed wanneer we tentkamperen. Als het donker is kun je natuurlijk ook buiten aan een picknicktafel een spelletje spelen of een boek lezen, maar de temperatuur koelt vaak snel af en met wat pech wordt je lek geprikt door muggen. We gaan daarom meestal vrij snel slapen als het eenmaal donker is. In de ochtend staan we dan ook vroeg weer op. Zo maken we optimaal gebruik van het daglicht.

Vanavond vormt echter de uitzondering. Het noorderlicht zou vroeg in de nacht zichtbaar moeten worden, maar we hebben natuurlijk geen garanties. Als we op het normale tijdstip gaan slapen, weten we in ieder geval zéker dat dit natuurfenomeen aan ons voorbij zal gaan. Linda is echter al bekaf en besluit dat zij best kan gaan slapen, zolang ik maar wakker blijf om haar (zo nodig) te wekken. Geen probleem, want de Amerikaanse campingburen hebben me zojuist uitgenodigd om gezellig bij hen bij het kampvuur te komen zitten. We praten honderduit over Nederland, en over het milieubeleid van Obama en Trump in North Dakota. De aurora houdt zich uiteindelijk angstvallig verborgen, dus Linda heeft er goed aan gedaan om al vroeg te gaan slapen.

Overnachting: Many Glacier Campground ($ 23)
Afstand afgelegd: 126 km

Calgary naar Glacier

door Tom

op 15 juli 2017

in Alberta, Montana, Rocky Mountains 2017

Badlands

Vandaag mogen we meteen flink aan de bak, want we willen ruim vijfhonderd kilometer afleggen. We verlaten de stad in oostelijke richting en al snel rijden we door een uitgestrekt prairielandschap. In dit kale en eindeloze landschap realiseer je pas écht hoeveel ruimte hier is en hoe dunbevolkt dit gebied is. In de buurt van het plaatsje Drumheller liggen uitgestrekte badlands, gebieden die zich kenmerken door veel erosie. We stoppen even bij Horseshoe Canyon en genieten hier van het uitzicht.

Badlands bij Drumheller

Royal Tyrell Museum

Doordat er in de badlands zoveel bodemerosie heeft plaatsgevonden, worden hier veel fossielen uit lang vervlogen tijden gevonden. Dit type landschap is het walhalla voor dinosaurusliefhebbers. Met een beetje geluk struikel je over het kaakbeen van een Tyrannosaurus Rex als je een blokje om loopt. Drumheller herbergt één van de meest vooraanstaande dinosaurus-musea ter wereld: het Royal Tyrell Museum of Paleontology. Als echte dino-fanaat móest en zou Linda dit museum bezoeken. We zijn er zelfs speciaal een stuk voor omgereden. Het is alsof je een kind loslaat in een snoepwinkel. Het museum is modern van opzet en we vermaken ons hier gemakkelijk enkele uren. Een aanrader!

Dinosaurusstandbeeld in centrum van Drumheller

Dinosaurus-standbeeld in het centrum van Drumheller

De Canadees-Amerikaanse grens

Halverwege de middag is het tijd om te gaan. Het is namelijk nog een flink stuk rijden naar onze eindbestemming voor vandaag: Glacier National Park, net over de grens in de Verenigde Staten. We stoppen in de buurt van Drumheller nog even bij de Hoodoos Trail. Dit is een korte wandeling langs enkele bijzondere formaties in de badlands. Helaas stelt het allemaal niet zoveel voor. Bovendien is de setting weinig inspirerend, zo vlak langs een drukke weg. We stappen dus snel weer in de auto. Hierna volgt een rit over eindeloos lange, kaarsrechte wegen. Onze aandacht verslapt desondanks geen moment: aan de lopende band steken er knaagdieren de weg over. Gelukkig vallen er geen slachtoffers. 😉

Bij de grensovergang met de VS is het erg rustig; we hoeven niet te wachten. Amerikanen en Canadezen kunnen hier na een korte paspoortcontrole gewoon doorrijden. Wij Nederlanders moeten onze auto echter parkeren en ons binnen aan de balie melden. Of je Amerika nu betreedt via een vliegveld of met de auto: de procedure is vergelijkbaar. Er wordt gevraagd wat je komt doen, je vingerafdrukken worden geregistreerd en in ons geval worden onze Amerikaanse visa gecontroleerd. Omdat we Amerika over land betreden moeten we daarnaast nog enkele dollars aan administratiekosten betalen en een formulier invullen met onze reisgegevens. Gelukkig gaat dit allemaal heel gemoedelijk. De vriendelijke douanier stopt ons brochures en plattegronden van de regio toe en biedt ons zelfs aan om gebruik te maken van het personeelstoilet. Een hartelijke ontvangst dus. Wat een contrast met onze aankomst in Canada één dag geleden!

Many Glacier

Niet ver van de grens vandaan slaan we af richting het Many Glacier-deel van Glacier National Park. Hier zullen we drie nachten kamperen in ons tentje. De camping van Many Glacier is bijzonder populair en het maken van een reservering is niet eenvoudig. Iedere dag komen er maar enkele campingplaatsen vrij die vooraf geboekt kunnen worden. Deze plaatsen dien je exact zes maanden van tevoren om 16.00 uur Nederlandse tijd te reserveren. Als je ook maar vijf seconden te laat bent, gaat iemand anders er met jouw beoogde plek vandoor. We snappen direct waarom de camping zo gewild is, want het is hier echt prachtig. Azuurblauwe meren, fraaie bossen en besneeuwde bergtoppen. Bovendien starten bijna alle mooie wandelingen in Glacier National Park in dit gebied.

Lake Sherburne

Na het opzetten van ons tentje eten we iets bij het restaurant van de Swiftcurrent Motor Inn. Wat een fijne plek zeg! Superlekker eten voor weinig geld, op steenworp afstand van onze tent. We zijn natuurlijk wél met de auto van de camping naar het restaurant gereden, ‘want we zijn in Amerika dus dat hoort’. En we hebben geen zin om het zó vroeg in de vakantie al aan de stok te krijgen met een boze grizzlybeer…

Overnachting: Many Glacier Campground ($ 23)
Afstand afgelegd: 541 km

Amsterdam naar Calgary

door Tom

op 14 juli 2017

in Alberta, Rocky Mountains 2017

Dit jaar zijn wij voor onze reis gebonden aan de zomervakantie, hetgeen automatisch betekent dat we de hoofdprijs hebben mogen betalen voor onze vliegtickets. Daar staat tegenover dat we een directe vlucht hebben naar onze eindbestemming (Calgary) en dat we op een gunstig tijdstip vertrekken. De vader van Linda is zo vriendelijk om ons naar Schiphol te brengen. Handig hoor, zo’n privé-chauffeur! Ondanks de verwachte drukte op Schiphol arriveren we al vrij snel bij onze gate. We vliegen vandaag met KLM ‘Royal Dutch Airlines’; voor mij een haast unieke gebeurtenis. Ik heb in mijn leven zeker honderd keer in een vliegtuig gezeten, maar dit is pas de tweede keer dat ik vlieg met onze nationale luchtvaartmaatschappij.

Noordelijk Canada vanuit het vliegtuig

Aankomst in Calgary

Het personeel op het vliegveld van Calgary heeft er overduidelijk weinig zin in. Zowel bij de paspoortcontrole als bij de douane kan er geen greintje vriendelijkheid vanaf. Dat was vorig jaar in de Verenigde Staten toch wel anders! Gelukkig is het vliegveld zelf verder heel prettig en zit het autoverhuurbedrijf direct naast de terminal.

Net als vorig jaar huren we voor onze rondreis een auto bij Alamo en ook nu mogen we ter plekke zelf onze auto uitkiezen. Het is echter vrij druk en veel keus is er daardoor niet meer. We besluiten op aanraden van het Alamo-personeel te gaan voor een Chevrolet Equinox. Maar wacht eens: deze auto lijkt wel héél veel op de GMC Terrain die we vorig jaar hadden… De carrosserie van deze modellen bijkt volledig identiek te zijn; alleen het logo verschilt. De auto heeft nog geen 5000 km op de teller staan en ruikt nog als nieuw.

Maar dan: PANIEK! Waar is mijn telefoon gebleven? Niet in mijn zakken, niet in mijn rugzak, niet in de auto… Dat is niet zo handig. Noodgedwongen laat ik Linda achter bij de huurauto en loop ik terug naar de terminal, in de hoop dat KLM mijn telefoon gevonden heeft in het vliegtuig. Bij de informatiebalie van het vliegveld mag ik bellen met het KLM-personeel, maar helaas. Er zit niets anders op dan terug te gaan naar Linda. Dan maar geen telefoon.

Terug bij de auto kijk ik nog eens goed in mijn rugzak en je raadt het al: mijn telefoon zat daar al die tijd gewoon in. Ik hou het er maar op dat mijn rugzak te veel vakjes heeft. Linda houdt het erop dat ik iets mankeer aan mijn ogen. De waarheid zal ergens in het midden liggen. 😉

Comfortabel hotel

Voor deze eerste nacht hebben we een hotel geboekt op steenworp afstand van het vliegveld. We houden er weliswaar niet van om na een lange vlucht direct te moeten rijden, maar zo’n klein stukje naar het hotel moet kunnen. Het hotel blijkt extreem comfortabel te zijn: onze kamer is ruim en is tot in de puntjes verzorgd. En ja hoor: er zijn meerdere jacuzzi’s!

Omdat we morgen een lange dag voor de boeg hebben, besluiten we om vandaag alvast boodschappen te doen. Niet ver van het hotel ligt een Walmart Supercenter. We slaan daar de gebruikelijke zaken in: een koelbox, water, blikjes frisdrank, muesli-repen en ander droogvoer. Omdat we morgen de grens naar de VS zullen oversteken en niet zeker weten of we dan vers fruit mee mogen nemen, kopen we dat voor alle zekerheid nu niet.

Bear spray

Voor de belangrijkste aankoop van deze dag bezoeken we een filiaal van Canadian Tire. We hebben gelezen dat dit één van de weinige plekken in Canada is waar bear spray te koop is (pepperspray om beren mee weg te jagen). In de Rocky Mountains leven heel wat beren. De kans dat we er één tegen het lijf zullen lopen tijdens een wandeling is klein, maar wel aanwezig. Bovendien zitten hier niet alleen zwarte beren, maar ook de véél grotere grizzlyberen. Zeshonderd kilo schoon aan de haak!

Alhoewel wij vredelievende burgers zijn, besluiten we onszelf dan toch maar te bewapenen met twee spuitbussen bear spray. In de VS kun je dat zonder problemen overal kopen, maar hier in Canada ligt dat anders. Pepperspray is immers een wapen, en qua wapenwetgeving lijkt Canada veel meer op Europa. In de winkel moeten we ons legitimeren, een verklaring ondertekenen, en tot slot worden de serienummers van onze flacons genoteerd zodat men deze flacons altijd kan herleiden naar ons. Ik koop er ook meteen heupholsters bij, zodat de spray direct binnen handbereik zal zijn. Het zou natuurlijk wat onhandig zijn als ik éérst mijn hele tas overhoop moet halen als moedertje beer zin krijgt in een hapje Tom.

Voordat we gaan slapen, maken we eerst nog even gebruik van de jacuzzi’s op het dakterras van het hotel. Vanuit de jacuzzi’s zijn in de verte de contouren van de Rocky Mountains te zien. Dit is echt genieten!

Overnachting: Applause Hotel Calgary Airport (inbegrepen bij vliegticket)
Afstand afgelegd: 16 km

Terugblik

door Tom

op 15 juni 2016

in Zuidwesten 2016

Ik kan niets anders zeggen dan dat deze reis naar het zuidwesten van de Verenigde Staten fantastisch was. Er is veel tijd gaan zitten in de voorbereidingen, en dat heeft zich gelukkig uitbetaald in een reis waar vrijwel alles aan klopte. Het tempo van de reis was prima. Uiteraard zijn er plekken waar ik graag nog eens naar zou terugkeren, maar voor een eerste kennismaking zijn we nergens te kort of te lang gebleven.

Hoogtepunten

Het is moeilijk om aan te geven wat de hoogtepunten waren, omdat er nou eenmaal zovéél hoogtepunten zijn. Als ik er toch enkele moet noemen, dan zijn dat in chronologische volgorde de South Kaibab Trail in Grand Canyon NP, Horseshoe Bend, de machtige Rainbow Bridge bij Lake Powell, het uitzicht op Monument Valley vanuit ons tentje op de camping, het waanzinnige uitzicht bij Mesa Arch in Canyonlands NP, de prachtige zonsondergangen bij het La Sal Mountains Viewpoint in Arches NP en bij Dante’s View in Death Valley NP, en niet te vergeten het schitterende Zion NP met als hoogtepunt de hike naar Observation Point. Waren er ook dieptepunten? Heel weinig. Ik kan alleen de verzengende hitte in Goblin Valley en de grote drukte in Yosemite Valley bedenken.

Amerika is een kampeerland bij uitstek, zoveel is duidelijk geworden na deze reis. De campings zijn ruim van opzet en bevinden zich vaak middenin de natuur. Ook autorijden door dit land geeft een groot gevoel van vrijheid. De steeds veranderende, spectaculaire en uitgestrekte landschappen zijn een lust voor het oog. Veel natuur is hier bovendien nog écht wild. De bevolkingsdichtheid is in het Zuidwesten van de VS nou eenmaal een heel stuk lager dan in ons drukke Europa.

Kosten

Deze vakantie was niet goedkoop. Dat komt voornamelijk door de grote hoeveelheid excursies die we hebben ondernomen. Een helikoptervlucht boven de Grand Canyon is immers niet gratis, en een dagtocht per boot naar Rainbow Bridge evenmin. Voor mij was deze reis echter iedere euro dubbel en dwars waard!

Reisonderdeel	Bedrag
Vliegtickets	€ 1255	€ 628 per persoon
Autohuur	€ 845	€ 38 per dag
Overnachtingen	€ 1353	€ 54 per nacht
Restaurants, benzine en boodschappen	€ 2201	€ 85 per dag
Entrees en excursies	€ 1429

NB: Bovenop bovenstaand overzicht komen nog de kosten voor vervoer van onze woonplaats naar Schiphol en vice versa, de kosten voor een Amerikaans visum en de kosten van souvenirs.

San Francisco naar Amsterdam

door Tom

op 14 juni 2016

in California, Zuidwesten 2016

Aan al het moois komt een einde; zo ook aan deze vakantie. Na het ontbijt rest ons nog een belangrijke taak. We hebben aan het begin van de reis een koelbox en een gastankje voor ons kookstelletje aangeschaft. We zullen beiden achter moeten laten in Amerika. Vliegen met een gastankje is uiteraard niet toegestaan, en de koelbox past logischerwijs niet in onze koffer. In de afgelopen dagen hebben we al enkele keren met het gastankje lopen ‘leuren’, maar we hebben nog nergens een inleverpunt kunnen vinden. In de koelbox zitten nog een aantal blikjes frisdrank die over zijn. Linda stelt voor om een zwerver blij te maken met de koelbox plus inhoud. Zwervers zijn er immers genoeg hier in de stad.

Uiteindelijk kiezen we echter voor de gemakkelijkste weg en overhandigen we de spullen bij de receptie aan een medewerker van het hostel, die ze in ontvangst neemt voor geïnteresseerde reizigers/kampeerders. Deze medewerker regelt ook voor ons dat er aan het begin van de middag een taxi zal komen voorrijden om ons naar het vliegveld te brengen.

The Cheesecake Factory

We hebben nog zo’n anderhalf uur de tijd voordat de taxi zal arriveren. Eerder hebben we gezien dat er aan Union Square een vestiging van The Cheesecake Factory zit. Als fans van de sitcom The Big Bang Theory lijkt het ons wel wat om hier iets te eten. Je zou denken dat ze hier alleen cheesecake verkopen, maar niets is minder waar. Het is een volwaardig restaurant met allerlei soorten gerechten. We moeten echter zólang wachten op een plekje in het restaurant, dat we het niet meer aandurven om eten te bestellen. Het eten wordt ongetwijfeld snel geserveerd – zoals bijna overal hier in Amerika – maar ons vliegtuig missen zou een dure aangelegenheid zijn. We laten de ober verbaasd achter door nog vóórdat hij onze bestelling kan opnemen onze biezen weer te pakken. Jammer, maar wellicht een volgende reis beter!

Terugvlucht

De terugvlucht naar Nederland verloopt zonder problemen. We hebben twee keer een overstap: één in Phoenix en één in Londen. Dat is wel wat vermoeiend, maar het voordeel van die tweede overstap is dat ik nog even langs een elektronicawinkel kan gaan om een nieuwe Apple TV te kopen met de Heathrow Rewards-kaart die ik heb verkregen via de Airmiles van een vorige vakantie. Dat scheelt toch mooi vijftig pond!

San Francisco

door Tom

op 13 juni 2016

in California, Zuidwesten 2016

Net als gisteren beginnen we onze dag met een ontbijtje in de keuken van het hostel. Ontbijt is inbegrepen; het doen van de afwas niet. Gelukkig beperken we ons tot het eten van bagels en wat fruit en hoeven er dus slechts twee ontbijtbordjes afgewassen te worden.

Golden Gate Bridge

Vandaag gaan we de Golden Gate Bridge van dichtbij bekijken. Als echte Nederlanders huren we fietsen voor dat doel. Via een Groupon-deal (die we in Nederland al hadden aangeschaft) ontvangen we 50% korting bij Blazing Saddles. Helaas zijn de fietsen nogal krakkemikkig en heb ik continu ruzie met de fietsketting. We dragen aanvankelijk braaf onze race-helmpjes, maar besluiten die na een tijdje toch maar af te doen. Het is niet alsof we rakelings langs autoverkeer rijden en het gaat ook niet bepaald snel op deze tweewielers.

Linda op haar stalen ros

De eerste vijf kilometer brengen ons vanaf Fisherman’s Wharf naar de toerit van de brug. Het verbaast me dat je hier zo rustig kunt fietsen. We fietsen continu langs het water en/of een parkachtig landschap; van druk verkeer is helemaal geen sprake. Onderweg maken we een paar keer een stop om de Golden Gate Bridge steeds vanuit een andere hoek te bewonderen. Het is waarschijnlijk de bekendste brug ter wereld, en we hebben hem natuurlijk al talloze keren gezien in films en tv-series. Toch wel bijzonder om hem dan nu in het echt te kunnen bekijken!

De brug heeft aan beide kanten een gecombineerd wandel-/fietspad. Er is een ingewikkeld schema dat bepaalt of je als fietser aan de westkant of aan de oostkant van de brug moet fietsen, afhankelijk van de dag en het tijdstip van je fietstocht. Wij fietsen aan de oostkant. Dat betekent dat we vanaf de brug zicht hebben op San Francisco en Alcatraz. Het pad over de brug is gelukkig breed genoeg om regelmatig even te stoppen zonder daarbij andere fietsers te hinderen.

Tom bij de Golden Gate Bridge

Sausolito

Aan de overkant van de brug is het even zoeken hoe we verder moeten fietsen. Na een tijdje hebben we de juiste route gevonden en gaan we met hoge snelheid bergaf richting het levendige dorpje Sausolito. Het stikt hier werkelijk van de toeristen. We blijven niet al te lang plakken, maar gaan op zoek naar de ferry terminal. Hier nemen we een veerboot terug naar San Francisco, zodat we hetzelfde stuk niet bergop terug hoeven fietsen.

Bij de ferry terminal blijkt een enorm lange rij met fietsers te staan, die natuurlijk allemaal mee willen met de boot. De verhuurbedrijven in San Francisco doen goede zaken, want de rij is honderden meters lang. Wij hoeven gelukkig niet achteraan de rij aan te sluiten, omdat we vooraf gratis een reservering voor een specifieke afvaart hebben gemaakt. Bij de terminal blijkt dat vrijwel geen enkele toerist op de hoogte is van deze mogelijkheid. Dus bij dezen een insider tip: reserveren kan via de website van de Blue & Gold Fleet, de uitbaters van de ferry.

Linda bij de Golden Gaten Bridge

Net als gisteren op de ferry van en naar Alcatraz, is er ook op deze ferry een prachtig uitzicht op de Golden Gate Bridge. We maken nog snel wat foto’s vóór we weer terug in de stad zijn. Bij het inleveren van de fietsen wordt er door al het aanwezige personeel voor ons geapplaudisseerd. Het lijkt wel alsof we de eerste klant van de Apple Store zijn op de dag dat de nieuwste iPhone in de winkels ligt. Van mij hoeft dat allemaal niet zo; hier in San Francisco denken ze daar duidelijk anders over. Ook Apple heeft hier immers haar thuisbasis.

San Francisco Giants in AT&T Park

Openbaar vervoer is in de VS vaak een ondergeschoven kindje, maar hier in San Francisco is de situatie redelijk. We kunnen zelfs vrij eenvoudig van Fisherman’s Wharf naar onze volgende bestemming reizen: het honkbalstadion AT&T Park, waar de San Francisco Giants vanavond spelen tegen de Milwaukee Brewers (wie kent ze niet?). We hebben via ticketverkoopsite Stubhub kaartjes gekocht voor ongeveer een tientje per stuk. Dat is geen geld voor het bijwonen van een sportwedstrijd, vind ik. Ik ben helemaal geen sportliefhebber, maar desondanks heb ik een leuke avond. De sfeer in het stadion is erg gemoedelijk; in niets te vergelijken met de grimmige sfeer die in Europa vaak hangt rond voetbalstadions. Er is ook helemaal geen sprake van het scheiden van supporters van het uit- en thuisteam, al denk ik niet dat de Milwaukee Brewers veel fans hebben meegebracht.

Ingang van AT&T Park-stadion

Splash hit

Mijn kennis van honkbalregels is beperkt tot wat je in Nederland op de basisschool leert bij slagbal. Ik kan het verloop van de wedstrijd dus maar mondjesmaat volgen. Geen probleem, want alle ‘spelletjes’ tussendoor snap ik prima. Zo hangt er in het stadion een counter waarop je kunt aflezen hoe vaak er in het lopende seizoen een bal in de baai van San Francisco terecht is gekomen. Op de plek waar dat het meest waarschijnlijk zal gebeuren, wacht een kanoër geduldig op de volgende splash hit. Tijdens deze wedstrijd komt ze één keer in actie. In de pauzes wordt het publiek vermaakt met de kiss cam, een camera waarmee wordt ingezoomd op willekeurige bezoekers op de tribunes, die als ze in beeld worden gebracht geacht worden om met elkaar te zoenen. Dit alles uiteraard tot groot vermaak van het voltallige stadion.

AT&T Park

Tot groot vermaak van Linda – als fan van de band Tenacious D – serveert men hier overigens ook heuse ‘Kielbasa sausages’ als snack tussendoor. Die moeten we natuurlijk uitproberen. We besluiten uiteindelijk om niet tot het eind van de wedstrijd te blijven, zodat we niet te lang hoeven wachten op een tram richting ons hotel. De allerlaatste nacht van deze vakantie is aangebroken!

Overnachting: HI San Francisco Downtown ($ 131)
Afstand afgelegd: 0 km

San Francisco

door Tom

op 12 juni 2016

in California, Zuidwesten 2016

Het voelt luxe om aan het einde van een prachtige rondreis óók nog een city trip in een wereldstad te doen. We hebben twee volle dagen te besteden, en vandaag zullen we wat typische toeristendingen gaan doen.

Cable Cars

Niet ver van Union Square is de beginhalte van twee van de drie cable car-lijnen in San Francisco. Er staat hier een enorme wachtrij en het lijkt allemaal tergend traag te gaan, dus besluiten we om een stukje te lopen in de hoop dat we kunnen instappen bij een minder drukke halte. We weten niet of dat een goed plan is, maar we hebben geluk en kunnen al snel mee met één van de trams. We hebben een plekje aan de buitenzijde van de wagon, wat min of meer inhoudt dat je aan de buitenkant op een smal trapje staat. Hierbij moet je jezelf stevig vasthouden aan handgrepen om te voorkomen dat je op straat kukelt. Al met al een leuke belevenis!

Lombard Street

We stappen uit bij Lombard Street: de bekende steile en bochtige straat waarover je in films vaak auto’s ziet zigzaggen. We lopen een stukje langs de weg naar beneden en vervolgens weer omhoog. Minstens zo leuk als het bekijken van de straat zelf, is het bekijken van de verkeersregelaars die de ondankbare taak hebben om voor doorstroming in het verkeer te zorgen. Best lastig als hordes toeristen midden op het kruispunt gaan staan om een mooie foto te maken van Lombard Street…

Lombard Street

Fisherman’s Wharf

Vanaf Lombard Street is het niet zo ver lopen naar Fisherman’s Wharf, het meest toeristische deel van San Francisco. Aan de kade vangen we een eerste blik op van de Golden Gate Bridge en van gevangeniseiland Alcatraz, dat we vanavond zullen bezoeken. Voordat we Fisherman’s Wharf aflopen, brengen we eerst een bezoekje aan de pier waar het San Francisco Maritime National Historical Park gesitueerd is. Met onze America the Beautiful-pas mogen we gratis naar binnen. Aan de pier liggen enkele historische schepen, die van binnen en buiten bewonderd kunnen worden. Zowel Linda als ik houden wel van een beetje geschiedenis en we blijven hier vrij lang plakken.

Pier 39

De rest van de middag spenderen we met het verkennen van Fisherman’s Wharf. Natuurlijk brengen we een bezoek aan Pier 39, waar een grote verzameling zeeleeuwen herrie ligt te maken. Omdat het einde van de reis nadert, moeten er ook nog wat souvenirs worden ingekocht. Mijn vader houdt van magneten en mijn moeder van honden. Op Pier 39 zit ik gebeiteld, want hier vind je zowel een winkel gespecialiseerd in magneten als een winkel gespecialiseerd in hondenprullaria. En dat op nog geen vijftig meter van elkaar. Om ons souvenir-succes te vieren, eten we vervolgens wat bij Applebee’s. Dat is toch wel één van onze favoriete restaurantketens in Amerika. Hoewel in San Francisco exact hetzelfde op de kaart staat als bij andere vestigingen, liggen de prijzen hier 50% hoger. Bij de nabijgelegen winkel van Ben & Jerry’s eten we één van de allerlekkerste, maar ook allerduurste ijshoorntjes die we ooit op hebben.

Pier 39

Alcatraz

Onze toegangskaartjes voor Alcatraz hebben we al maanden geleden gekocht. Dat is ook écht nodig. Het is toch zuur als je daar pas in San Francisco achter komt, en dat je daardoor een bezoek aan Alcatraz misloopt. Helaas zien we dat bij veel toeristen om ons heen gebeuren. Gelukkig zijn wij deze avond wél verzekerd van een plaatsje op de boot naar het eiland. Het voordeel van een avondbezoek is dat het beduidend rustiger is op het eiland. Natuurlijk heeft het ook zo zijn charme om deze beruchte plek bij maanlicht te zien. Tijdens de heenweg is het buiten nog volop licht en hebben we vanaf de boot prachtig zicht op de Golden Gate Bridge. Op het eiland zelf is een audiotour beschikbaar, waarbij we uitleg krijgen over de geschiedenis van de gevangenis. Daarnaast lopen er veel rangers rond die korte rondleidingen verzorgen.

Alcatraz

Alcatraz heeft tot 1963 dienst gedaan als gevangenis. Wat ik nog niet wist, is dat het eiland van 1969 tot 1971 is bezet door indianen. Graffiti op sommige gebouwen doet nog denken aan deze tijd. Sinds 1972 valt Alcatraz onder de National Park Service, maar helaas is een America the Beautiful-pas in dit geval niet voldoende om het eiland te kunnen bezoeken. Logisch ook: de boot moet ergens van betaald worden. We merken dat er helaas ook een nadeel kleeft aan een avondbezoek aan Alcatraz, namelijk dat er eigenlijk niet voldoende tijd is om alles goed te bekijken. De laatste boot terug móet immers gehaald worden om niet op Alcatraz ‘opgesloten’ te raken.

Alcatraz

Overnachting: HI San Francisco Downtown ($ 131)
Afstand afgelegd: 0 km

Monterey naar San Francisco

door Tom

op 11 juni 2016

in California, Zuidwesten 2016

Het voelt toch wat vreemd, wakker worden in het huis van een vreemde terwijl er niemand thuis is. We hebben goed geslapen en na een frisse douche sluiten we de woning zorgvuldig af. We zorgen er voor dat geen van de drie schoothondjes (formaat cavia) weet te ontsnappen.

Moss Landing

Vandaag gaan we walvissen spotten vanaf een boot. Althans, dat is de bedoeling; garanties heb je nooit. Linda heeft al eerder iets vergelijkbaars ondernomen in Zuid-Afrika, maar voor mij is dit nieuw. Om 10.00 uur moeten we in de haven van Moss Landing zijn, een klein kustplaatsje op een half uur rijden ten noorden van Monterey. We kunnen dus rustig aan doen, want onderweg hebben we geen stops gepland. In Moss Landing valt mijn mond open van verbazing: hier geldt klaarblijkelijk betaald parkeren! Dat heb ik deze hele reis nog nergens meegemaakt. Van een parkeerautomaat hebben ze hier bovendien nog niet gehoord. Je stopt wat dollars in een envelopje waarop je je naam en kenteken schrijft, en dat deponeer je vervolgens in een brievenbus. De techniek staat voor niets!

Pelikaan bij Moss Landing

We zijn ruim op tijd bij de verzamelplaats van Sanctuary Cruises en al snel verschijnt onze gids annex marien biologe, die de aanwezigen alvast wat vertelt over de boottocht. Omdat het er nogal ruig aan toe kan gaan op zee, worden er anti-zeeziekte-armbandjes verhuurd. Ik heb weinig vertrouwen in de werking van die bandjes, en besluit geen gebruik te maken van het aanbod. De boot waarmee we de oceaan op gaan is geen grote boot; we zijn ook maar met een man of dertig. In het ochtendzonnetje wachten we geduldig af tot het tijd is om aan boord te gaan.

Walvissen spotten

Wat volgt is een boottocht van ruim drie uur door de Monterey Bay. Nog vóór we de haven uit zijn, zien we het eerste ‘wilde’ dier al: een zeeleeuw zit te relaxen op de achtersteven van een plezierjacht. Je zult hier maar een boot hebben. Dan moet je continu de zeeleeuwen uit je kajuit verdrijven en vóór je het weet gaan ze er met je visvangst vandoor…

Zeeleeuw in de haven van Moss Landing

Als we op open water zijn, blijkt dat men niet heeft overdreven over de ruigheid van de zee. Nooit eerder bevond ik me op een boot die zó hard heen en weer zwiepte. We zien een aantal dolfijnen en meerdere walvissen. Missie geslaagd dus! Bijzonder is ook de maanvis (of mola mola), die op slechts een paar meter van onze boot een eindje meezwemt en goed zichtbaar is aan het wateroppervlak. Hoewel er in deze wateren ook orka’s voorkomen, krijgen we die vandaag helaas niet te zien. Tijdens de boottocht worden er allerlei wetenswaardigheden verteld door de gids. Mede daardoor ervaren wij dit als een erg geslaagde ochtend. Wij kunnen een boottocht met Sanctuary Cruises dus van harte aanbevelen!

Walvis in Monterey Bay

Na het afmeren beginnen we aan ons laatste autoritje van deze reis. We blijven de kustroute volgen tot aan Half Moon Bay, en steken dan de heuvels over richting de San Francisco Bay Area en het vliegveld van San Francisco, waar we onze auto zullen inleveren. Vlak voorbij Moss Landing komen we nog door Santa Cruz, een ander kuststadje. Hier vind je op het strand de Santa Cruz Beach Boardwalk, het oudste pretpark van California. We rijden hier echter aan voorbij omdat we geen zin hebben om door het drukke stadsverkeer te rijden. Bovendien kijken we vooral uit naar San Francisco!

Auto inleveren

Het rijden naar het vliegveld valt alleszins mee. De snelwegen zijn overzichtelijk en de route naar het vliegveld is dat ook. We verbazen ons over de snelheid waarmee we de auto kunnen inleveren. Dat kost nog geen tien seconden. De medewerkers van Alamo zijn allerminst geïnteresseerd in de staat van de auto. Ergens ook wel logisch, aangezien er geen eigen risico is.

Omdat we veel bagage hebben, wil ik een baggage cart huren om onze bagage mee naar het vliegveld en de taxistandplaatsen te brengen. Helaas weigert de dispenser dienst. Weg 5 dollar. Bij een andere dispenser lukt het wel. Dat is dus 10 dollar voor het huren van een stom vliegveldkarretje. Na thuiskomst mail ik nog wat over en weer met het bedrijf dat verantwoordelijk is voor deze weigerachtige apparaten. Men wil wel een cheque opsturen ter waarde van 5 dollar. Aardig aangeboden, maar allemaal niet zo praktisch indien je niet in de VS woont. Een Amerikaanse cheque incasseren in Nederland kost vermoedelijk méér dan dat het in dit geval zou opleveren.

San Francisco

Vanaf het vliegveld nemen we een deeltaxi naar ons hotel in downtown San Francisco. Al met al duurt het met deze deeltaxi veel langer dan het zou hebben geduurd met een privé-taxi. Een volgende keer wordt het waarschijnlijk dus toch weer een gewone taxi (of Uber of Lyft).

Ons hotel is eigenlijk geen hotel, maar een hostel. Het voelt wél als een hotel. Accommodatie in San Francisco kan erg duur zijn, zeker als je iets zoekt op een A-locatie. Ons oog viel daarom op het HI Hostel op slechts één blok van Union Square. We hebben hier een privé-kamer met eigen badkamer. Kamers worden elke dag netjes opgemaakt. De kamer is ook nog eens erg ruim en best comfortabel. Van de gemeenschappelijke vertrekken in het gebouw maken we geen gebruik, maar alles ziet er hip en modern uit. De sfeer is ook erg goed. We betalen omgerekend zo’n 115 euro per nacht, inclusief een eenvoudig ontbijt. Voor deze locatie echt een koopje. We kunnen deze accommodatie dus aan iedereen aanbevelen. Laat je vooral niet afschrikken door het label ‘hostel’!

Uitgeput

Inmiddels zijn we best moe van ons dagprogramma. Vooral het rondslenteren op een druk vliegveld, het wachten op een taxi en het slepen met bagage vreet energie. We zullen nog wel iets moeten eten, maar hebben niet de puf om eropuit te gaan. Ik bedenk me dat eten bestellen hier vast niet zo’n probleem is. Via de Yelp-app op mijn telefoon zie ik dat er binnen honderd meter tientallen(!) plekken zijn waar je eten kunt afhalen. Ik bestel en betaal via de app wat gerechten bij de plaatselijke Thai (Chabaa Thai Cuisine), steek tien minuten later de straat over en haal het af. Gemak dient de mens, zeker in Amerika. Smikkelen maar!

Overnachting: HI San Francisco Downtown ($ 131)
Afstand afgelegd: 180 km

Cambria naar Monterey

door Tom

op 10 juni 2016

in California, Zuidwesten 2016

Langs een groot deel van de Californische kust ligt de Pacific Coast Highway, ook bekend als Highway 1. Vandaag rijden wij vanuit Cambria omhoog over deze weg, in de richting van San Francisco. We zouden weliswaar ook richting Los Angeles kunnen rijden, maar dan zouden we het mooiste deel van de kustweg missen. Alhoewel we vandaag op de planning hebben staan om slechts 250 kilometer rijden, verwachten we daar het grootste deel van de dag mee bezig te zullen zijn. Er zijn immers héél veel plekken om te stoppen onderweg!

Uitzicht vanaf Highway 1

Zeeolifanten

Even ten zuiden van Cambria ligt een enorme kolonie zeeolifanten voor pampus bij de Piedras Blancas Elephant Seal Rookery. Ik had nog nooit van zeeolifanten gehoord, maar het blijken dieren te zijn die het midden houden tussen zeeleeuwen en neusapen. Vooral de mannetjes zijn echte knapperds. Het zijn bovenal flinke beesten, die tot wel 4.000 kg kunnen wegen (de zeehonden in onze Waddenzee halen doorgaans nog geen 150 kg). Het observeren van zeeolifanten blijkt een uiterst vermakelijk tijdverdrijf. De meeste beesten ‘liggen alleen maar wat te liggen’, maar enkele mannelijke onruststokers maken voortdurend ruzie met elkaar. Het gaat er niet bepaald zachtzinnig aan toe en het gaat ook nog eens gepaard met veel kabaal. Er is hier in Piedras Blancas een pad aangelegd dat je kunt gebruiken om langs de kolonie te lopen en de sociale interacties te volgen. Erg leuk!

Piedras Blancas Elephant Seal Rookery

Linda heeft ergens gelezen dat er hier in de buurt zeer zeldzame Californische Condors rondvliegen. De kans dat wij die tegenkomen is nihil, lijkt mij. Maar plots ziet Linda iets vliegen en is ze ervan overtuigd dat het weleens een condor kan zijn. Ik zit achter het stuur en manoeuvreer onze bolide zo snel mogelijk naar een vrije parkeerplaats. De vreemde vogel vliegt een stukje achter ons, dus als we snel uitstappen kunnen we hem zometeen zien overvliegen. Nu ik niet meer op de weg hoef te letten, kan ik uitgebreid omhoog turen. De vogel die Linda gezien heeft, is in ieder geval een uit de kluiten gewassen verschijning. Misschien heeft ze gelijk en is dit inderdaad een condor.

Californische condors

Niet veel later kunnen we die twijfel laten varen als een stel Amerikanen met verrekijkers luidkeels laat weten dat er condors overvliegen. De condors vliegen inmiddels voor ons uit, wat ons doet besluiten om snel weer in de auto te stappen en een stukje verder te rijden. Een paar kilometer verderop parkeer ik op een parkeerterrein, en zien we de condors weer tevoorschijn komen. Vervolgens maakt één van de vogels een duikvlucht en lijkt hij/zij zo’n honderd meter van ons vandaan te willen landen. We bedenken ons geen moment en gaan te voet richting de betreffende locatie. Daar poseert de condor uitgebreid voor onze camera. Natuurlijk blijven we op gepaste afstand.

Californische condor

In de jaren tachtig waren er nog slechts 27 Californische condors in leven, allemaal in gevangenschap. Er werd een ambitieus fokprogramma gestart en vanaf begin jaren negentig worden er periodiek condors uitgezet in het wild. Inmiddels groeit de populatie gestaag en vliegen er ruim 400 dieren rond. Nog steeds geen enorm aantal, en daarom is het best bijzonder dat wij een groep van deze vogels hebben mogen aanschouwen. Alle vogels hebben een volgnummer, en zo hebben we via Condor Spotter kunnen achterhalen dat het specifieke exemplaar dat wij hebben gezien door het leven gaat als Amigo. Californische condors kunnen wel zestig jaar oud worden. Amigo is op 28 april 1999 uit zijn ei gekropen in San Diego Zoo en kan hopelijk dus nog lang mee!

Bij terugkeer naar onze auto zien we dat andere toeristen het dier inmiddels aanhalen en stukken brood voeren. Dat lijkt ons overduidelijk niet de bedoeling. Stiekem hopen we dat er toevallig een politieauto langs komt rijden, maar dat gebeurt niet.

Big Sur

De weg die we vandaag rijden loopt grotendeels door een gebied dat bekend staat als Big Sur. De ligging van deze weg is spectaculair te noemen. Het bergachtige vasteland komt hier vrij steil omhoog vanuit de zee. De weg is als het ware tegen de rotsen aangeplakt. Dit levert fraaie vergezichten op. We stoppen op een aantal plaatsen, zoals bij de McWay Falls in Julia Pfeiffer Burns State Park.

McWay Falls

Iets verderop nemen we een avontuurlijke en wel hele smalle zijweg naar het strand Pfeiffer Beach. We ondervinden hier aan den lijve hoe het voelt om gezandstraald te worden. Er staat een bijzonder straffe wind en het zand doet echt pijn in ons gezicht. Foto’s maken is geen optie, omdat ik bang ben dat de lens van mijn camera beschadigd zal raken. Het is desondanks wel leuk om hier even rond te lopen en de Stille Oceaan te kunnen aanraken.

Big Creek Bridge

Point Lobos

Vlak vóór Monterey ligt Point Lobos State Natural Reserve. Hier zijn wat kleine wandelingen te doen. Erg leuk is dat je langs de paden veel wildlife kunt zien, zoals zeehonden en zeeleeuwen. Wij vonden ook de Bird Island Trail de moeite waard. Hierbij wandel je langs de kust en heb je zicht op een eiland met – zoals de naam al zegt – vogels. Véél vogels. Volgens Linda zijn het aalscholvers; ik geloof het meteen. Ik kan zelf nog geen merel van een ekster onderscheiden.

Monterey

Het is al wat later op de middag als we Monterey binnenrijden, onze eindbestemming voor vandaag. Monterey is vooral bekend vanwege Monterey Bay Aquarium, een groot zee-aquarium. Disney heeft zich bij het maken van de film Finding Dory laten inspireren door deze plek. Wij moeten het aquarium voor een andere keer bewaren: vanmiddag hebben we hier geen tijd meer voor en morgen helaas ook niet.

We rijden door naar Seaside, een voorstadje van Monterey. Ook vanavond slapen we via Airbnb bij mensen thuis. Ik merk op dat de buurt waarin de Airbnb staat niet heel fris is. Linda vindt het alleszins meevallen. Het valt in iedere geval op hoe gastvrij de bewoners zijn. Zelf zijn ze vannacht niet thuis, maar ze vinden het totaal geen probleem dat wij die nacht bij hen in huis slapen. We slapen prima deze nacht. Zowel de slaapkamer als de badkamer zijn dik in orde. En dat alles voor de helft van de prijs van een hotelkamer in deze regio.

Overnachting: Airbnb (€ 84)
Afstand afgelegd: 190 km

Reizen door de Verenigde Staten en Canada

Auteur: Tom Pagina 3 van 6

Logan Pass

Hidden Lake Overlook

Beren

Highline Trail

Trail of the Cedars

St. Mary Falls

Stevig ontbijt

Grinnell Glacier Trail

Grinnell Lake

Snow Hazard

Onze eerste grizzlybeer

Going-to-the-Sun Road

Wachten op de aurora

Badlands

Royal Tyrell Museum

De Canadees-Amerikaanse grens

Many Glacier

Aankomst in Calgary

Comfortabel hotel

Bear spray

Hoogtepunten

Kosten

The Cheesecake Factory

Terugvlucht

Golden Gate Bridge

Sausolito

San Francisco Giants in AT&T Park

Splash hit

Cable Cars

Lombard Street

Fisherman’s Wharf

Pier 39

Alcatraz

Moss Landing

Walvissen spotten

Auto inleveren

San Francisco

Uitgeput

Zeeolifanten

Californische condors

Big Sur

Point Lobos

Monterey

Zoeken

Reizen

Staten