Galapogos

Reizen door de Verenigde Staten en Canada

Categorie: Nevada

Las Vegas naar Death Valley

Met het iPhone-spelletje waarmee we gratis casino-tegoed hebben verdiend, hebben we óók ontbijtvouchers veroverd voor ons hotel. Het ontbijtbuffet lijkt haast door te kunnen gaan voor een lunch- of dinerbuffet, zoveel keuze is er. We besluiten maar meteen stevig te ontbijten, zodat we het vanmiddag zonder lunch kunnen stellen. Vol verbazing sta ik naar de frisdrankautomaat te kijken: er komen wel honderd smaken uit. Ik overweeg nog om het apparaat af te koppelen en als souvenir mee naar huis te nemen. Buitengewoon handig voor feestjes. Maar helaas: ik mag maar 23 kilo aan bagage meenemen op de terugreis. En hoewel we zin hebben om later vandaag een eitje te bakken op de motorkap van onze auto, à la Bassie en Adriaan, kunnen we bij het ontbijtbuffet helaas geen ongekookte eieren vinden.

Death Valley

We rijden vandaag de Mojave-woestijn weer in. De bestemming is Death Valley, één van de heetste plekken op aarde. De bedoeling was eigenlijk om via de Badwater Road het park in te rijden, maar de weg is beschadigd en dit plan gaat dus niet door. In plaats daarvan rijden we via de hoofdweg het park binnen.

Death Valley

Death Valley

Zabriskie Point

We stoppen bij Zabriskie Point, een uitkijkpunt in een gebied dat nog het meest weg heeft van een maanlandschap. Vervolgens rijden we naar Furnace Creek, een hotelcomplex midden in Death Valley. Een ware oase van groen, omringd door palmbomen. Er is hier zelfs een golfbaan. Heus, ik verzin dit niet. Volgens Wikipedia is hier in 2011 midden in de zomer een golftoernooi georganiseerd met de toepasselijke naam ‘Heatstroke Open’. Een zonnesteek krijgen is hier namelijk echt niet zo moeilijk. We lezen op het scherm van onze auto dat de temperatuur tijdens ons verblijf oploopt naar 120 graden Fahrenheit, oftewel 49 graden Celsius. En dat in de schaduw. In de nacht koelt het uiteindelijk af tot zo’n 34 graden. Het is maar goed dat alle hotelkamers hier over airconditioning beschikken.

Zabriskie Point in Death Valley

Zabriskie Point

Badwater Basin

Aan het einde van de middag rijden we naar het Badwater Basin, de laagste plek van Noord-Amerika op een kleine 100 meter onder zeeniveau. Voor een bassin is er hier overigens weinig water aanwezig, niet verwonderlijk als je beseft dat hier nog geen 50mm regen per jaar valt. Het is voor ons de eerste keer dat we voet zetten op een zoutvlakte. De weidse omgeving maakt diepe indruk op ons. Na vijftien minuten wandelen lonkt de koelte van de airconditioning van onze auto en hebben we zó’n dorst dat we ieder zeker twee liter water achteroverslaan. We vervolgen onze weg per auto over de Artist’s Drive, een avontuurlijke eenrichtingsweg die onder meer voert langs Artist’s Palette. Het landschap hier heeft veel weg van Zabriskie Point, maar ditmaal hebben de rotsen talloze pasteltinten dankzij de oxidatie van verschillende metalen. We maken hier een korte fotostop.

Badwater Basin in Death Valley

Badwater Basin

Badwater Basin in Death Valley

Badwater Basin

Dante’s View

Tegen zonsondergang rijden we naar Dante’s View, een hooggelegen uitkijkpunt. Vanaf dit punt is een groot deel van Death Valley te zien, inclusief het Badwater Basin dat we eerder op de dag hebben bezocht. We zijn vanavond vrijwel de enigen die hier van de zonsondergang en het desolate landschap komen genieten. Foto’s doen geen recht aan de werkelijkheid; wat een unieke ervaring! Fans van Star Wars raad ik overigens in het bijzonder aan om Dante’s View te bezoeken. De plek vormt het decor voor de plek waarop Luke Skywalker, Obi-Wan Kenobi, R2D2 en C-3PO neerkijken op Mos Eisley, Tatooine. Ook veel andere locaties in Death Valley komen in Star Wars terug.

Dante's View in Death Valley

Dante’s View

De weg terug naar Furnace Creek moeten we vanzelfsprekend afleggen in het donker. Tot onze verrassing komen we onderweg twee coyotes tegen, die op hun gemak de weg oversteken en zich geheel niets aantrekken van onze auto. Aangekomen in Furnace Creek delen we een portie zeer smakelijke nacho’s in het eetcafé. Vervolgens begeven we ons richting onze prijzige maar comfortabele hotelkamer.

Overnachting: The Ranch at Furnace Creek ($ 154)
Afstand afgelegd: 340 km

Zion naar Las Vegas

Nadat we uitgerust uit onze tent kruipen, lopen we naar het nabijgelegen Springdale voor een lekker ontbijtje. We belanden bij Café Soleil, waar we de huisgemaakte granola met vers fruit en kwark bestellen. Het smaakt hemels, een absolute aanrader! Vervolgens keren we terug naar de camping en breken we onze tent af. De komende drie nachten zullen we de tent niet nodig hebben: we slapen in drie verschillende hotels.

Ons einddoel voor vandaag is Las Vegas, normaal gesproken op ongeveer zo’n drie uur rijden vanaf Zion. Wij rijden echter de toeristische route en zullen langer onderweg zijn. Doorgaans vermijden we tijdens onze reis de zogenaamde Interstates. Vandaag kunnen we daar echter niet omheen. Een Interstate is te vergelijken met een autosnelweg in Nederland; een Highway is simpelweg een genummerde weg en kan dus óók een achterafweggetje zijn dat vol gaten zit. Dat laatste kunnen we vaak wel waarderen. Vandaag blijkt echter ook de Interstate geen straf te zijn, want de weg tussen Zion en Las Vegas voert door een prachtig landschap.

Valley of Fire

Niet ver van Las Vegas ligt Valley of Fire State Park, een park dat bekendstaat om zijn bijzondere geologie en de verzengende hitte. Bij het openen van het autoportier wordt ons meteen duidelijk dat het hier qua temperatuur inderdaad menens is. We denken terug aan een paar dagen geleden, toen we ons bij Goblin Valley omwille van de hitte genoodzaakt zagen om vroegtijdig te vertrekken. Voor Valley of Fire geldt gelukkig dat veel moois rechtstreeks vanuit de auto te zien is, dus we zijn zeker niet voor niets gekomen. We rijden door het park en maken veel foto’s. De Scenic Drive glijdt als een slang door het landschap.

Valley of Fire

Valley of Fire

Valley of Fire

Valley of Fire

De koelte van onze auto verlaten we alleen voor de korte Elephant Rock Trail. De overige wandelingen die we hier gepland hadden, moeten omwille van de hitte wachten voor een andere keer. Linda neemt plaats achter het stuur voor de laatste 75 kilometer naar Las Vegas. Zij heeft meer rij-ervaring dan ik, en dat is in de grote stad prettig. Autorijden in Amerika is een verademing vergeleken met Nederland, maar de steden vormen daarop een uitzondering. Er zijn héél veel rijstroken en vaak is er weinig tijd om op de juiste manier voor te sorteren, tenzij je van tevoren al weet hoe het zit en hierop kunt anticiperen. Gelukkig kunnen we terugvallen op ons navigatiesysteem.

Behulpzame motoragent

Door de drukke stad rijden we recht op ons doel af en lijken we tot het laatste moment goed te rijden. Helaas blijkt de ingang van ons hotel echter niet goed geprogrammeerd te zijn in ons navigatiesysteem, met als gevolg dat we een verkeerde afslag nemen en moeten improviseren. We besluiten bij een stoplicht linksaf te slaan. Daar gaat het mis. De weg naar links blijkt afgezet, en we staan nu voorgesorteerd voor een richting die niet meer bestaat. Een U-turn maken is geen optie, want het is veel te druk en bovendien is er te weinig ruimte om de bocht in één keer te kunnen maken.

In de achteruitkijkspiegel zien we ondertussen ook nog een motoragent aan komen rijden. We beginnen ons enigszins zorgen te maken, maar de motoragent blijkt uitermate behulpzaam. Hij zet zijn motor dwars op de drukke weg, zodat het tegemoetkomende verkeer moet stoppen en wij tijd hebben om onze auto zodanig te manoeuvreren dat we een U-turn kunnen maken. Aansluitend kunnen we onze weg naar het hotel probleemloos vervolgen.

Las Vegas

Las Vegas

MGM Grand

We slapen in het MGM Grand, met ruim 6.500 kamers het grootste hotel in de Verenigde Staten. Het is even slikken als we bij de receptie arriveren, want er staan zeker tachtig(!) gasten in de rij voor de incheckbalie. Hoewel er minimaal tien receptionisten aan het werk zijn, wachten we bijna een uur voordat we aan de beurt zijn. Na het inchecken blijken we zo’n tien minuten te moeten lopen om bij onze kamer te komen en tot onze verbazing voert de route dwars door het casino. Wat ons daar meteen opvalt is de enorme tabakslucht. Een vreemde gewaarwording, want op de plekken die we tot nu toe hebben bezocht werd weinig gerookt. Bovendien is het in Amerika vrijwel overal verboden om te roken in publieke ruimtes. In Sin City gelden andere regels, zoveel is duidelijk!

Las Vegas met de kenmerkende toren van het Stratosphere-casino

Andermans hotelkamer

Aangekomen op de hotelkamer valt ons op dat er twee half gevulde glazen met sterke drank op een dressoir staan. Dat hadden we niet verwacht. Als we vervolgens ook een aangebroken pakje sigaretten aantreffen en op de televisie de tekst “Welcome at MGM Grand, Daniel” lezen, vermoeden we dat hier sprake is van een mix-up. Omdat ik weinig zin heb om helemaal terug naar de receptie te lopen, bel ik de receptie met het telefoontoestel op de kamer. Ik sta een tijdje in de wacht en leg de situatie uit. Er wordt iemand gestuurd; of we even op hem willen wachten in de hotelkamer.

Na tien minuten volgt er geklop op de deur: iemand van beveiliging. Of ik Daniel ben. “Nee, dat is het nou juist: ik ben Tom.” De beveiliger is helemaal in de war en brabbelt wat in zijn portofoon. Als de situatie hem eenmaal duidelijk is, geeft hij aan dat hij een andere kamer voor ons gaat regelen. Al met al wachten we nog zeker een kwartier voordat we in onze vervangende kamer kunnen. We hadden gehoopt op een gratis upgrade in verband met het ongemak, maar dat zit er helaas niet in. Uitgeput van het lange wachten ploffen we neer op het comfortabele bed.

Behalve veel kamers heeft dit hotel ook veel zwembaden en die willen we natuurlijk wel even proberen. Daar moeten we niet te lang mee wachten, want casino-zwembaden in Las Vegas sluiten doorgaans al laat in de middag of vroeg in de avond. Ook in de zwembaden wordt de reputatie van Las Vegas als ‘Sin City’ waargemaakt: het is lastig om badgasten te vinden die níét met een plastic beker vol alcohol in het zwembad dobberen. Desondanks genieten we van het lekker warme water.

Las Vegas

In de avond gaan we de stad in. We lopen langs de Strip vanaf MGM Grand naar het Venetian, en gaan onderweg langs bij het Bellagio. We kijken onze ogen uit, niet in het minst vanwege de kleurrijke en aangeschoten mensen op straat. De fonteinenshow bij het Bellagio is mooi om te zien, maar haalt het toch niet bij Aquanura in ‘onze’ Efteling. Beide shows zijn gemaakt door hetzelfde bedrijf, WET uit Los Angeles.

Bij MGM Grand besluiten we een gokje te wagen. We hebben $ 10 aan gratis casino-tegoed bij elkaar gespaard met een iPhone-spelletje en we zijn van plan dat hier ter plekke om te zetten in een paar miljoen harde cash. Uiteindelijk winnen we iets meer dan 7 dollar, die we niet opnieuw vergokken maar als echte Nederlanders laten uitbetalen. Tevreden met ons gratis geld nemen we de lift naar onze hotelkamer en vallen we, na alle hectiek van de stad, in een diepe slaap.

Overnachting: MGM Grand ($ 112)
Afstand afgelegd: 360 km

Las Vegas naar Grand Canyon

Het is aangenaam wakker worden in de Hampton Inn. Dit hotel is echt een prettige plek: de kamers en bedden zijn fijn, de lobby kent gezellige zithoekjes en het personeel is erg vriendelijk. Bij onze overnachting is een eenvoudig maar smakelijk ontbijt inbegrepen. We ontbijten op ons gemak, en laten de receptie vervolgens een taxi bestellen die ons naar het McCarran Rent-a-Car-Center brengt. Vandaag rijden we van Las Vegas naar de Grand Canyon, waarbij we onderweg Lake Mead en de Hoover Dam aan zullen doen. Ook zullen we een stukje over de historische Route 66 rijden.

Ophalen huurauto

We hebben onze auto gehuurd via drive-usa.de, waarbij onze keuze in eerste instantie was gevallen op een intermediate car bij Alamo. Toen we vlak vóór onze reis zagen dat via rentalcars.com een fullsize car van Alamo werd aangeboden voor 100 euro minder, heb ik contact opgenomen met drive-usa.com. Het prijsverschil werd aan ons terugbetaald en een upgrade naar een fullsize car was vanzelfsprekend. Uitstekende service dus!

Aangekomen bij de balie van Alamo staan er drie medewerkers uit hun neus te eten: we zijn de enige klanten. De baliemedewerker is vriendelijk, vraagt of we behoefte hebben aan roadside assistence (“nee”), en wijst ons vervolgens naar de parkeerlocatie van de auto’s. Daar worden we door een volgende medewerker begroet, die naar onze papieren kijkt en ziet dat we onze auto zullen inleveren in Californië. Al snel worden we meegetroond naar een hagelnieuwe, witte SUV (een GMC Terrain).

Flinke SUV!

We hebben weinig verstand van auto’s – laat staan van Amerikaanse auto’s – maar dit ziet er niet verkeerd uit! De GMC is een stuk groter dan de Toyota Prius die we thuis rijden, maar de kleur is in ieder geval vertrouwd :-). De greeter maakt wat notities op onze reisbescheiden, voornamelijk omdat deze auto zich in een hogere categorie bevindt dan waarvoor we hebben betaald, en vervolgens zijn we vrij om te gaan. We laden onze bagage in en installeren het navigatiesysteem dat we uit Nederland hebben meegenomen. Aangezien ik net anderhalve maand in het bezit ben van mijn rijbewijs, krijgt Linda de eer om de eerste autorit te maken. Onze roadtrip gaat van start!

In de maanden voor ons vertrek heb ik de moeite genomen om alle ritten van onze vakantie uit te zetten in Garmin Basecamp op mijn computer, en deze vervolgens in te laden in ons navigatiesysteem. Op deze manier hoeven we op vakantie zelf niet teveel na te denken over de mooiste routes tussen A en B en hebben we inzicht in het totaal aantal kilometers dat nog voor ons ligt.

Lake Mead

De route van vandaag leidt oostwaarts. We verlaten Las Vegas via Warm Springs Road en de 564. Bij gemakswinkel ‘Laker Plaza’ (net buiten de stad) stoppen we kort om wat eerste levensbehoeften aan te schaffen, voornamelijk een paar flessen water en iets te eten. We betalen hier werkelijk de hoofdprijs; je reinste afzetterij. Tip dus aan alle Amerika-gangers: sla deze winkel over. Bij de ingang van Lake Mead National Recreation Area kopen we voor 80 dollar onze America The Beautiful-pas, waarmee we onszelf gedurende deze reis verzekeren van toegang tot alle nationale parken.

Linda bij Lake Mead

Linda bij Lake Mead

Bij Lake Mead stoppen we bij enkele viewpoints. Wat een prachtig meer en wat een weidsheid en rust. Vanuit het vliegtuig hadden we het meer al kunnen bewonderen, maar zo vanaf de grond is het minstens zo mooi. Lake Mead is het stuwmeer dat werd gecreëerd door de aanleg van de Hoover Dam. Het is echter niet mogelijk om de Hoover Dam te zien vanaf deze viewpoints: de dam ligt vanaf hier ongeveer 3 kilometer landinwaarts.

Hoover Dam

We rijden verder richting het zuiden, verlaten het Lake Mead-gebied en rijden voor het eerste de Interstate op. Dat is van korte duur, want al na enkele minuten verlaten we diezelfde snelweg weer om een bezoekje te brengen aan de Hoover Dam. We parkeren onze auto eerst vóór de dam. Dit geeft ons gelegenheid om de zuidkant van de dam vanaf indrukwekkende hoogte te bekijken op de Pedestrian Walkway. We rijden vervolgens de dam zelf over en parkeren onze auto, alwaar we de dam bewonderen vanaf de zijde van Lake Mead en de iconische intake towers.

Hoover Dam

Hoover Dam

Hoover Dam

Na ons bezoek aan de Hoover Dam rijden we door naar Kingman. Tijd om te lunchen, en dat doen we bij In ’n Out Burger, een fastfoodketen waar men in het Westen van Amerika erg trots op is. Onze taxichauffeur van vanochtend was bijna aan het watertanden toen hij ons over deze keten vertelde. Wie zijn wij vervolgens om de adviezen van een local in de wind te slaan? Enfin, de burgers en frietjes smaakten prima, maar de maaltijd maakte zeker geen onuitwisbare indruk. Tegenover de In ’n Out Burger bevindt zich een Walmart-vestiging, waar we uitgebreid inkopen doen. We kopen hier een koelbox die we meteen vullen met ijsblokjes. Verder kopen we vooral basisvoedsel zoals brood en muesli-repen, véél drinkwater en een aantal blikjes frisdrank.

Route 66

Tussen Kingman en Grand Canyon nemen we een kleine omweg, zodat we een stuk van Route 66 kunnen meepakken. Alhoewel het prettig rijdt, doet deze weg ons niet bijzonder veel. We stoppen onderweg bij Hackberry, waar iconische benzinepompen, oude auto’s en diverse oude prullaria te vinden zijn. We houden het vrij snel voor gezien en vervolgen onze reis.

Tegen de tijd dat we Grand Canyon Village bereiken, begint het al aardig donker te worden. Er is niemand meer aanwezig bij de receptie van de campground, maar onze naam staat keurig op het raam van het receptiegebouwtje geplakt, onder vermelding van het nummer van onze kampeerplek (hoewel we die een half jaar geleden zelf hebben uitgekozen, haha). We raken aan de praat met een Zwitserse vrouw die nogal in paniek is: tegen haar verwachting in blijken alle campings in de wijde omtrek vol te zitten. We zijn benieuwd of deze vrouw uiteindelijk toch nog een kampeerplekje gevonden heeft…

Hackberry General Store

Hackberry General Store

Onze kampeerplek hebben we snel gevonden. Voor het eerst deze vakantie zetten we onze tent op. Uiteindelijk zullen we hem deze reis acht keer moeten opbouwen en afbreken. Speciaal voor deze reis hebben we een nieuwe tent aangeschaft in Nederland, die zeer snel op te bouwen is. Aangezien het inmiddels aardedonker is buiten, hebben we direct profijt van onze aanschaf. Niet veel later kruipen we tevreden in onze slaapzakken.

Overnachting: Mather Campground ($ 18)
Afstand afgelegd: 485 km

Amsterdam naar Las Vegas

Het is nog erg vroeg als de wekker gaat. Om 10.20 uur vliegen we met British Airways naar Londen Heathrow, waar we minder dan anderhalf uur de tijd zullen hebben om onze aansluitende vlucht naar Las Vegas te halen. De afgelopen nacht hebben we bij het Van der Valk-hotel bij Schiphol overnacht, zodat we niet in alle vroegte met de trein naar het vliegveld hoeven af te reizen. Alhoewel het in de ontbijtzaal van het hotel zeer rustig is, blijkt de shuttlebus naar het vliegveld uiteindelijk goed gevuld te zijn. Het Van der Valk-hotel kan ik overigens niet bijzonder aanbevelen. Het hotel oogt gedateerd en komt op mij wat onpersoonlijk over. Er zijn ongetwijfeld prettigere hotels in de buurt van Schiphol te vinden.

Vertrek vanaf Schiphol

Aangekomen op Schiphol begeven we ons richting de balie van British Airways om onze bagage in te checken, en lopen we via de security alvast richting de gate. Schiphol beleeft vandaag niet één van haar drukste dagen; lange wachtrijen blijven ons gelukkig bespaard. Hoewel ik al heel wat verre reizen gemaakt heb, is dit een van de eerste keren dat ik vertrek vanaf Schiphol. Vliegen vanaf een Duits vliegveld is vanuit onze woonplaats Nijmegen even aantrekkelijk qua reistijd en bovendien vaak goedkoper.

De vlucht naar Londen verloopt zonder noemenswaardige bijzonderheden. Desalniettemin ben ik enigszins gespannen, omdat ik weet dat 1 uur en 25 minuten overstaptijd op Londen Heathrow niet erg ruim is. Gelukkig blijkt het slechts 100 meter lopen te zijn van onze aankomstgate tot aan de pendelbus naar terminal 3. Daar krijgen we direct een prioriteitsbadge uitgereikt door een medewerker van het vliegveld, waarmee diverse wachtrijen kunnen worden afgesneden. Uiteindelijk komen we ruimschoots op tijd (en ontspannen) aan bij de gate voor onze vlucht richting Las Vegas, een hele opluchting!

Turbulentie

In het vliegtuig probeer ik vooral te rusten, terwijl Linda zich vermaakt met de films op het onboard entertainmentsysteem. Tegen de tijd dat we Las Vegas naderen en de landing wordt ingezet, krijgt het vliegtuig plots last van turbulentie. Hoe lager we vliegen, hoe heftiger het wordt. Ik ben meestal niet zo onder de indruk van een beetje turbulentie, maar dít is echt niet prettig.

Op het moment dat het vliegtuig de landingsbaan raakt, wordt het gehele vliegtuig door elkaar geschud en klinkt er gevaarlijk veel herrie. Enkele seconden later stijgt het vliegtuig weer op en zien we de Strip onder ons kleiner worden. De gezagvoerder roept om dat er geen reden is tot paniek. We zullen een rondje vliegen en over twintig minuten een nieuwe landingspoging ondernemen. Inmiddels liggen er meerdere plasjes braaksel op de vloer van het vliegtuig, stijgt er een weeïge geur op en zien we om ons heen veel angstige gezichten… Uiteindelijk zien we voor de tweede keer Lake Mead verschijnen en gelukkig verloopt de tweede landingspoging zonder enige hapering.

Aankomst in Las Vegas

Het vliegveld van Las Vegas kent al net zo weinig drukte als Schiphol; er staan nauwelijks rijen bij immigration en we zijn binnen een minuut of tien aan de buurt. Dit is wel even een spannend moment. Linda en ik zijn nooit eerder in Amerika geweest en hebben in verband met een recente vakantie in Iran een visum moeten aanvragen voor deze Amerika-reis. De vriendelijke beambte checkt onze paspoorten en ziet allereerst het Iraanse visum van Linda. Hij vraagt wat we in Iran hebben gedaan, maar vindt het verder geen issue. “So, you’ve been hiking in Iran? That’s cool!”

Nog geen twee minuten later lopen we richting de taxistandplaatsen, waar de shuttlebus van het hotel ons zal oppikken. We kiezen er bewust voor om eerst even goed te slapen en pas morgen onze huurauto op te halen. We overnachten in het Hampton Inn Tropicana, een eenvoudig maar prettig hotel op ongeveer 1 kilometer van de Strip. In eerste instantie overwegen we nog om ’s avonds een bezoekje aan de Strip te brengen, maar we zijn zó moe dat we pardoes in slaap vallen.

Uitzicht vanuit hotelkamer in Las Vegas

Uitzicht vanuit hotelkamer in Las Vegas

Overnachting: Hampton Inn Tropicana ($ 120)

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén