Met pijn in ons hart nemen we afscheid van ons schattige caravannetje. We stoppen nog even bij de receptie van de KOA voor gratis, versgebakken wafels. Ontbijten moeten we immers toch.
Het verblijf bij deze KOA is ons goed bevallen. Liefst slapen we natuurlijk midden in de natuur, maar dit was voor een nachtje zeker niet verkeerd. En zo’n caravan is veel leuker en comfortabeler dan de gemiddelde cabin!
Inferno Cone
Terug bij Craters of the Moon National Monument is onze eerste stop Inferno Cone, een kleine niet-actieve vulkaan van het type ‘sintelkegel’ (leuk woord voor Scrabble). Je kunt deze vulkaan beklimmen door simpelweg tegen de kale helling op te lopen. Dat blijkt nog best vermoeiend vanwege het mulle, zanderige oppervlak. De bodem is hier zó zwart, dat het lijkt alsof we een enorme berg steenkool aan het beklimmen zijn.
Op de top van Inferno Cone bevindt zich geen krater: de bovenkant is vlak. Je kunt vanuit hier mijlenver kijken in alle richtingen. Zover het oog reikt, zien we de voormalige lavastromen die ooit zijn ontstaan vanuit de Great Rift: een scheur in de aardkorst met een lengte van 85 km. Wat een uitzicht! We worden weer eens met onze neus op de feiten gedrukt: alles in Amerika is groot, groter, grootst. Alleen al dit park is bijna veertig keer zo groot als de Hoge Veluwe. Slechts een klein deel van het park is via wegen en paden te bereiken. Echte diehards kunnen hier natuurlijk de wildernis in, maar waarom je dat zou willen is mij een raadsel…
Apollo-missie
Ik snap volledig waarom ze het hier in 1924 ‘Craters of the Moon’ hebben genoemd, ruim vóór de eerste maandlanding. Ter voorbereiding op hun maanmissie trainden astronauten uit het Apollo-programma in 1969 zelfs in dit gebied. Dat klinkt waarschijnlijk spannender dan het in werkelijkheid geweest is: astronauten leerden destijds voornamelijk om geologische samples af te nemen. Uiteindelijk bleek het maan-oppervlakte wezenlijk anders te zijn dan gedacht: de kraters op de maan zijn ooit gevormd door meteoriet-inslagen, terwijl de kraters hier in Idaho natuurlijk voortkomen uit vulkanische activiteit. Achteraf bezien vertoont het landschap hier waarschijnlijk veel meer overeenkomsten met de planeet Mars.
Broken Top Loop Trail
Als kers op de taart lopen we nog de Broken Top Loop Trail, een bescheiden wandelpad van zo’n drie kilometer dat langs allerlei interessante vulkanische verschijnselen voert. Bij de parkeerplaats nemen we een trail guide mee, een klein boekje met uitleg over de geologische bezienswaardigheden tijdens de wandeling. Het is erg rustig: we komen niemand tegen. Helaas zijn we nét te laat voor de ranger guided hike. We zullen het dus met ons boekje moeten doen.
Craters of the Moon National Monument heeft niet alleen kraters, voormalige lavastromen en sintelkegels, maar ook lava-grotten en lava tubes. Lava tubes zijn ondergrondse tunnels die ooit zijn ontstaan doordat de bovenste laag lava al begon te stollen, terwijl in de diepte hete lava bleef doorstromen. In totaal zijn er vijf grotten opengesteld voor het publiek. Vier van deze grotten zijn gelegen aan de Caves Trail, die wij gezien de tijd besluiten over te slaan. De Buffalo Caves liggen wél op onze route van vandaag, maar een blik in de donkere, nauwe spleet in de grond weerhoudt ons van een ondergronds avontuur. Het plafond oogt hier zó laag, dat een helm ons geen overbodige luxe lijkt. Helaas gaan onze krachtige zaklampen dus onverrichter zake terug in onze rugzak.
Visitor center
Bij het bezoekerscentrum zit ook een klein winkeltje, waar ik als souvenir de National Park Edition van Monopoly koop. Leuk voor in de spellenkast! Het is toch veel leuker om een ranger station te plaatsen in Yellowstone dan een hotel op de Kalverstraat?
Eén ding is ons (dankzij de talloze educatieve informatieborden) wel duidelijk geworden tijdens dit bezoek aan Craters of the Moon: als je al onder de indruk bent van het vulkanische landschap hier, wacht dan maar totdat je een bezoek hebt gebracht aan Hawaï. O jee, ze brengen ons nog op (dure) ideeën!
EBR-I
Voldaan verlaten we het weinig bezochte park en rijden we terug richting Arco en de Idaho National Laboratory. We zullen een kijkje gaan nemen bij de Experimental Breeder Reactor I, oftewel ‘EBR-I’. Dit is de allereerste kerncentrale ter wereld. In december 1951 werd hier voor het eerst in de geschiedenis voldoende kernenergie opgewekt om maar liefst vier hele gloeilampen van elektriciteit te voorzien.
Uiteindelijk werd de energieopbrengst van deze centrale voldoende opgekrikt om in ieder geval aan de energiebehoefte van het eigen gebouw te voldoen. De kerncentrale was hiermee natuurlijk totaal niet rendabel, maar dat hoefde ook niet. EBR-I was namelijk bedoeld om concepten op kleine schaal te kunnen testen, niet om daadwerkelijk energie te produceren voor een stad of dorp. De kerncentrale bleef in gebruik tot 1964 en werd daarna vervangen door de Experimental Breeder Reactor II, die even verderop is gelegen.
Guided tour
De EBR-I is het enige gebouw van de Idaho National Laboratory dat open is voor publiek. Medewerkers van het laboratorium verzorgen hier gratis rondleidingen. Als we binnenkomen, kunnen we meteen aansluiten bij een guided tour samen met een Amerikaans gezin met twee jonge kinderen. De kerncentrale verkeert nog helemaal in de oude staat, met als verschil dat er geen nucleaire brandstof meer aanwezig is. Wel hangen er voor alle zekerheid overal geigertellers om straling te detecteren.
Buiten het gebouw bevinden zich twee gigantische prototypes van nucleair aangedreven vliegtuigmotoren. Het idee is gelukkig nooit in de praktijk gebracht: het bleek te lastig om de vliegtuigbemanning te beschermen tegen straling. En wat te doen als zo’n vliegtuig ergens neerstort?
Het is echt reuze-interessant om hier rond te lopen. Ook de Amerikaanse kinderen vermaken zich overduidelijk. We nemen een kijkje in de control room, bij het reactorvat, en luisteren aandachtig naar alles wat de gids te vertellen heeft. Uiteraard heeft het kernenergie-verhaal twee kanten. De ontwikkeling ervan ging hand in hand met de ontwikkeling van atoomwapens. Dat is hier goed te merken aan de vele informatiebordjes over dat thema. Daarnaast is er tijdens de rondleiding veel aandacht voor de kernrampen bij o.a. Three Mile Island, Tsjernobyl en Fukushima.
Op naar Montana
We vermaken ons hier zeker enkele uren. Maar helaas, we moeten weer door: vandaag hebben we nog een aantal uur autorijden voor de boeg. De bedoeling is dat we overmorgen in Jasper National Park in Canada zullen zijn, 1350 kilometer verderop. We rijden die afstand in drie dagen, waarvan vandaag de eerste is. De route van zo’n 500 kilometer over Highway 93 leidt ons door de prachtige natuur van het Salmon-Challis National Forest en de Selway-Bitterroot Wilderness. Het is erg rustig op de weg. We maken snel kilometers en genieten onderweg van de mooie natuur.
Missoula
Onze eindbestemming voor vandaag is de stad Missoula, de een-na-grootste stad van de staat Montana. Zowel Idaho als Montana zijn erg dunbevolkt. Missoula mag dan de grootste stad in de wijde omgeving zijn, er wonen slechts zo’n 60.000 mensen.
Wanneer we ons hotel naderen, denken we in de verte in een flits een mooie zonsondergang te zien. We hebben het mis: de oranje gloed van een enorme bosbrand omsluit de stad. In de stad zelf is er verder nog niets van de brand te merken, maar we weten direct dat het in het bos flink mis moet zijn.
Overnachting: Super 8 Missoula / Reserve St. ($ 78)
Afstand afgelegd: 623 km