Zuidwesten 2016 – Pagina 2

Categorie: Zuidwesten 2016 Pagina 2 van 3

Bridgeport naar Yosemite

door Tom

op 5 juni 2016

in California, Zuidwesten 2016

Nog voordat ik ook maar een hap op heb, heeft Linda de restanten van de pizza van gisteravond al opgepeuzeld als ontbijt. Zelf houd ik het liever bij wat bagels. Hier in Amerika zorgen we er altijd voor dat we wat bagels in de auto hebben liggen. Ze zijn lang houdbaar, kunnen tegen een stootje, en zijn prima als ontbijt of als snack tussendoor. Wel hebben we gemerkt dat er veel verschil in kwaliteit bestaat tussen de verschillende merken. Sommige bagels zijn gortdroog, andere bagels zijn smeuïger en dus gemakkelijker te eten zonder beleg. Zelf gaan we altijd voor de rozijn-kaneel-variant; de Amerikaanse versie van de krentenbol dus eigenlijk!

Bodie State Historic Town

Voordat we uitchecken, maken we nog even dankbaar gebruik van de douches op het terrein. We hebben maar een kort ritje voor de boeg: niet ver van Virginia Creek Settlement begint de Bodie Road naar Bodie, een ghost town. In de tweede helft van de negentiende eeuw zorgde de vondst van goud ervoor dat Bodie een bedrijvig stadje werd, met duizenden inwoners. Het ging echter snel bergafwaarts met de goudopbrengsten, en in de jaren veertig werd het dorp uiteindelijk in zijn geheel verlaten. Het stadje verkeert nog grotendeels in authentieke staat en is een bezoek dubbel en dwars waard. We sluiten aan bij een gratis rondleiding over het terrein, waarbij de ranger op levendige wijze schetst hoe het leven in Bodie er honderd jaar geleden uit heeft gezien. Erg interessant! Na de rondleiding besluiten we zelf op verdere ontdekking te gaan aan de hand van een plattegrond van het stadje.

Bodie

Vooraf hebben we nog getwijfeld of we Bodie wel zouden opnemen in onze reisplanning. De weg ernaartoe is namelijk gedeeltelijk onverhard. Op zich niet zo’n probleem, ware het niet dat onverharde wegen uitgesloten zijn van de verzekeringspolis van onze huurauto. Nu is het behoorlijk lastig om je hier strikt aan te houden: veel wegen in het westen van de Verenigde Staten zijn nu eenmaal niet verhard. En ook op campings ligt niet altijd asfalt. De weg naar Bodie is gelukkig in relatief goede staat, dus we hebben het erop durven wagen!

Bodie

Tioga Pass

We vermaken ons prima in Bodie en pas na enkele uren houden we het voor gezien. Uiteraard leggen we het stuk onverharde weg opnieuw af en vervolgens rijden we richting Lee Vining, waar we afslaan richting de Tioga Pass. Dit is één van de bekendste bergpassen in de Verenigde Staten. Hij doorkruist de Sierra Nevada en ligt grotendeels op het grondgebied van Yosemite National Park. Omdat de Tioga Pass zich op ruim 3.000 meter hoogte bevindt, ligt hier vaak nog tot laat in het jaar sneeuw. Vanaf half april gaat men aan de slag om de weg sneeuwvrij te maken. Afhankelijk van hoe streng de winter geweest is, is men daar kort of lang mee bezig. Als het écht meezit wordt de weg eind april of begin mei geopend; als het tegenzit is het pas begin juli zover. We hebben geluk: dit jaar is de weg op 18 mei opengegaan.

Tuolumne Meadows

De Tioga Pass is een prachtig gelegen weg en doet qua omgeving denken aan Whitney Portal, waar we gisteren korte tijd geweest zijn. Voorbij het hoogste punt stoppen we bij Tuolumne Meadows, een grote hooggelegen vlakte. We zien hier op veel plekken nog sneeuw liggen. Bij Tenaya Lake maken we een korte wandeling en eten we wat op een bankje bij het meer. Het is vanaf hier nog ongeveer een uur rijden naar Yosemite Valley, het kloppend hart van het park. Onze camping bevindt zich daar ook.

Tenaya Lake

Ondergesneeuwd bord bij trailhead

Bridalveil Fall

Vóór we in Yosemite Valley aankomen maken we een stop bij Bridalveil Fall, één van de vele watervallen in het park. De watervallen zijn op hun mooist in deze tijd van het jaar, nu er veel water door de rivieren stroomt dankzij smeltwater uit de bergen. Een kort en eenvoudig pad leidt van het parkeerterrein naar een platform vlakbij de waterval. Het is prachtig; één van de mooiste watervallen die ik ooit heb gezien. Helaas is de grandeur van de waterval vanaf het kijkplatform niet goed op de gevoelige plaat vast te leggen. Samen met ongeveer honderd Chinese toeristen genieten we van het uitzicht.

Bridalveil Fall

Honderd Chinese toeristen?! Waar komen die ineens vandaan? Je knippert met je ogen en plots staan ze er. Je knippert nog een keer, en ze zijn weer weg… In Chinese kringen is het razend populair om per touringcar door de VS te reizen en daarbij in moordend tempo alle bezienswaardigheden af te gaan. Op iedere plek heeft men slechts een paar minuten tijd voordat de bus weer gaat rijden. En in die paar minuten moet natuurlijk de pérfecte foto voor Instagram worden gemaakt (vaak met behulp van een tablet). Ik ben maar wat blij dat wij ons eigen vervoer hebben en ons eigen reistempo kunnen bepalen!

Yosemite Valley

Het is nu niet ver rijden meer naar de North Pines Campground, waar we ons tentje voor drie nachten zullen opslaan. We hebben een mooi en rustig plekje gereserveerd nabij de paardenstallen. Een felbegeerde plek, zoals álle plekken op deze camping.

Alles bij elkaar zijn er in Yosemite Valley bijna 400 campingplaatsen. Deze plekken dien je ruim van tevoren te reserveren via Recreation.gov (de overkoepelende site voor alle federale campings en andere voorzieningen in Amerika). Iedere 15e van de maand is het dringen geblazen, want dan starten de reserveringen voor vier maanden later. Op 15 januari 2016 om stipt 16.00 uur zat ik dus in Nederland klaar achter mijn pc om een plekje te bemachtigen. Dat is erg lastig: binnen luttele seconden zijn alle plekken voor de gehele maand bezet. Het is net alsof je tickets voor een concert van Adele probeert te bemachtigen. Hoewel dat laatste ons recent niet gelukt is, was het met deze kampeerplek in Yosemite gelukkig in één keer raak.

’s Avonds wippen we nog even langs Half Dome Village (voorheen bekend als Curry Village) voor een eenvoudige hamburger. De terugrit naar de camping voert via Camp 4, waar tegen betaling gedoucht kan worden. Na een lange dag kruipen we dus weer schoon en fris in onze slaapzak!

Overnachting: North Pines Campground ($ 26)
Afstand afgelegd: 185 km

Death Valley naar Bridgeport

door Tom

op 4 juni 2016

in California, Zuidwesten 2016

Vandaag is de laatste dag die we doorbrengen in de woestijn. We verruilen de uitgestrekte Mojave-woestijn voor het Sierra Nevada-gebergte, waar we een aantal dagen zullen vertoeven.

Mesquite Flat Sand Dunes

Vanaf Furnace Creek vervolgen we onze weg door Death Valley in de richting van Beatty Junction. Even voorbij dat punt maken we een korte stop ter hoogte van de Mesquite Flat Sand Dunes. We lopen een klein stukje de zandduinen op. Ondanks het vroege tijdstip is het al behoorlijk warm. Niet veel later moet onze auto flink werken als de weg over een afstand van twintig kilometer bijna anderhalve kilometer stijgt. Dit resulteert in mooie vergezichten over de laagvlakte achter ons.

Mesquite Flat Sand Dunes

Father Crowley Overlook

In verband met de temperatuur hebben we nog niet veel gewandeld in Death Valley, maar bij de trailhead van Father Crowley Overlook besluiten we het erop te wagen. We lopen maar liefst twee hele kilometers om het uitzichtpunt te bereiken en weer bij ons startpunt te komen. Onze inspanning wordt gelukkig beloond: het uitzicht vanaf de overlook is de moeite meer dan waard. Door het droge woestijnlandschap zien we de weg kronkelen waarover we zojuist gereden hebben, erg mooi!

Father Crowley Overlook

Whitney Portal

We verlaten het nationale park en rijden in de richting van Lone Pine. Bij deze plaats ligt de toegangsweg naar Whitney Portal, een parkeerterrein en camping in de bossen van de Sierra Nevada. Hemelsbreed ligt Whitney Portal slechts enkele kilometers vanaf Sequoia National Park. De plek is vooral bekend vanwege Mount Whitney, de hoogste berg van de 48 aaneengesloten staten van de VS.

Vanaf Whitney Portal is het mogelijk om in één erg lange wandeldag naar de top van de berg te lopen en weer terug. Wij hebben daar niet de tijd voor (en misschien ook niet de conditie), maar vinden het toch erg bijzonder om hier te zijn. Wanneer we uit onze auto stappen, ruiken we dennenbomen en horen we watervallen. Het is een groot contrast met de woestijn die onderaan de weg ligt. Wat is Amerika toch een gevarieerd land! We lopen een klein stukje langs een waterstroompje, maar hebben helaas te weinig tijd om echt wat te kunnen zien.

Uitzicht vanaf de weg naar Whitney Portal

Mount Whitney is voor veel lange-afstandswandelaars een bekende plek. Het vormt het eindpunt van de John Muir Trail, een wandelroute van 340 kilometer die start in Yosemite Valley en via de Yosemite Wilderness, Ansel Adams Wilderness, King’s Canyon Wilderness en Sequoia Wilderness uiteindelijk naar de top van Mount Whitney leidt. De trail moet erg mooi zijn, maar is zeker niet voor iedereen weggelegd. Van beschaving is onderweg op slechts twee of drie plekken sprake. Proviand dient vooraf door de wandelaars naar deze plekken te worden verstuurd, zodat hun voedselvoorraad tijdens de wandeling kan worden aangevuld. Voor drinkwater zijn de wandelaars aangewezen op stromend water uit de natuur.

Alabama Hills

Terug in de auto rijden we weer in de richting van Lone Pine. Vóór we daar aankomen maken we een kleine detour door een gebied dat bekendstaat als de Alabama Hills, een fotogeniek landschap vol rotsen en heuvels, met op de achtergrond de Sierra Nevada. Er zijn honderden films opgenomen in dit gebied, voornamelijk westerns. De Tuttle Creek Road is erg leuk om te rijden en we stoppen zo nu en dan om foto’s te maken. Een aanrader!

Alabama Hills

Mono Lake

In Lone Pine maken we een stop bij een Mexicaans restaurant. Het is al wat later op de middag en het is nog zo’n tweeënhalf uur rijden naar onze eindbestemming, dus we vervolgen snel onze weg. De U.S. Route 395 is een prachtige weg, met aan onze linkerkant steeds weer de Sierra Nevada en aan onze rechterkant nog altijd de woestijn. Gelukkig is er weinig ander verkeer en mede daardoor is het een genot om hier te rijden.

Na bijna twee uur arriveren we bij Mono Lake, een groot zoutwatermeer. Het zoutgehalte van het water is hier ruim tweemaal zo hoog als in zee. Bij het meer ligt een eenvoudige wandelroute die erg de moeite waard is, de South Tufa Trail. Het pad loopt langs de oever van Mono Lake, op een plek waar tufas uit het water steken. Tufas zijn onder water gevormde kalksteenpilaren die wel iets weghebben van stalagmieten. Bij Mono Lake zijn deze pilaren goed zichtbaar, omdat het waterniveau hier in de jaren veertig door toedoen van de mens sterk is gedaald.

Mono Lake

Overstekend wild

Het is zaak dat we snel verder rijden naar onze accommodatie voor de nacht. Het begint al donker te worden en dat betekent dat autorijden gevaarlijker wordt. Het risico om een hert of ander groot wild aan te rijden is hier een stuk groter dan op de Nederlandse wegen. We rijden dus liever geen grote afstanden in het donker, zeker niet op wegen waarop je geacht wordt met flinke snelheid te rijden. Vóórdat we onze slaapplaats bereiken, zien we op meerdere plekken herten de weg oversteken. Gelukkig zien we ze steeds ruimschoots op tijd.

Mono Lake

De accommodatie voor vanavond bestaat uit een houten cabin met een tweepersoonsbed. We hoeven dus ook vanavond ons tentje niet op te zetten. De uitbaters van deze accommodatie runnen ook een Italiaans restaurant. Helaas blijkt het vanwege het tijdstip niet meer mogelijk om in het restaurant te eten, maar we kunnen nog wel een pizza meenemen om in onze cabin op te eten. We gaan voor de quattro formaggi, die we ondanks onze honger niet opkrijgen. In dit soort gevallen is de oplossing altijd dezelfde: we bewaren de restanten in onze koelbox, zodat Linda de volgende dag koude pizza als ontbijt heeft (precies zoals de Amerikanen dat ook doen). We slapen heerlijk in ons ruime bed in de knusse cabin.

Overnachting: Virginia Creek Settlement ($ 47)
Afstand afgelegd: 430 km

Las Vegas naar Death Valley

door Tom

op 3 juni 2016

in California, Nevada, Zuidwesten 2016

Met het iPhone-spelletje waarmee we gratis casino-tegoed hebben verdiend, hebben we óók ontbijtvouchers veroverd voor ons hotel. Het ontbijtbuffet lijkt haast door te kunnen gaan voor een lunch- of dinerbuffet, zoveel keuze is er. We besluiten maar meteen stevig te ontbijten, zodat we het vanmiddag zonder lunch kunnen stellen. Vol verbazing sta ik naar de frisdrankautomaat te kijken: er komen wel honderd smaken uit. Ik overweeg nog om het apparaat af te koppelen en als souvenir mee naar huis te nemen. Buitengewoon handig voor feestjes. Maar helaas: ik mag maar 23 kilo aan bagage meenemen op de terugreis. En hoewel we zin hebben om later vandaag een eitje te bakken op de motorkap van onze auto, à la Bassie en Adriaan, kunnen we bij het ontbijtbuffet helaas geen ongekookte eieren vinden.

Death Valley

We rijden vandaag de Mojave-woestijn weer in. De bestemming is Death Valley, één van de heetste plekken op aarde. De bedoeling was eigenlijk om via de Badwater Road het park in te rijden, maar de weg is beschadigd en dit plan gaat dus niet door. In plaats daarvan rijden we via de hoofdweg het park binnen.

Death Valley

Zabriskie Point

We stoppen bij Zabriskie Point, een uitkijkpunt in een gebied dat nog het meest weg heeft van een maanlandschap. Vervolgens rijden we naar Furnace Creek, een hotelcomplex midden in Death Valley. Een ware oase van groen, omringd door palmbomen. Er is hier zelfs een golfbaan. Heus, ik verzin dit niet. Volgens Wikipedia is hier in 2011 midden in de zomer een golftoernooi georganiseerd met de toepasselijke naam ‘Heatstroke Open’. Een zonnesteek krijgen is hier namelijk echt niet zo moeilijk. We lezen op het scherm van onze auto dat de temperatuur tijdens ons verblijf oploopt naar 120 graden Fahrenheit, oftewel 49 graden Celsius. En dat in de schaduw. In de nacht koelt het uiteindelijk af tot zo’n 34 graden. Het is maar goed dat alle hotelkamers hier over airconditioning beschikken.

Zabriskie Point

Badwater Basin

Aan het einde van de middag rijden we naar het Badwater Basin, de laagste plek van Noord-Amerika op een kleine 100 meter onder zeeniveau. Voor een bassin is er hier overigens weinig water aanwezig, niet verwonderlijk als je beseft dat hier nog geen 50mm regen per jaar valt. Het is voor ons de eerste keer dat we voet zetten op een zoutvlakte. De weidse omgeving maakt diepe indruk op ons. Na vijftien minuten wandelen lonkt de koelte van de airconditioning van onze auto en hebben we zó’n dorst dat we ieder zeker twee liter water achteroverslaan. We vervolgen onze weg per auto over de Artist’s Drive, een avontuurlijke eenrichtingsweg die onder meer voert langs Artist’s Palette. Het landschap hier heeft veel weg van Zabriskie Point, maar ditmaal hebben de rotsen talloze pasteltinten dankzij de oxidatie van verschillende metalen. We maken hier een korte fotostop.

Badwater Basin

Dante’s View

Tegen zonsondergang rijden we naar Dante’s View, een hooggelegen uitkijkpunt. Vanaf dit punt is een groot deel van Death Valley te zien, inclusief het Badwater Basin dat we eerder op de dag hebben bezocht. We zijn vanavond vrijwel de enigen die hier van de zonsondergang en het desolate landschap komen genieten. Foto’s doen geen recht aan de werkelijkheid; wat een unieke ervaring! Fans van Star Wars raad ik overigens in het bijzonder aan om Dante’s View te bezoeken. De plek vormt het decor voor de plek waarop Luke Skywalker, Obi-Wan Kenobi, R2D2 en C-3PO neerkijken op Mos Eisley, Tatooine. Ook veel andere locaties in Death Valley komen in Star Wars terug.

Dante’s View

De weg terug naar Furnace Creek moeten we vanzelfsprekend afleggen in het donker. Tot onze verrassing komen we onderweg twee coyotes tegen, die op hun gemak de weg oversteken en zich geheel niets aantrekken van onze auto. Aangekomen in Furnace Creek delen we een portie zeer smakelijke nacho’s in het eetcafé. Vervolgens begeven we ons richting onze prijzige maar comfortabele hotelkamer.

Overnachting: The Ranch at Furnace Creek ($ 154)
Afstand afgelegd: 340 km

Zion naar Las Vegas

door Tom

op 2 juni 2016

in Nevada, Utah, Zuidwesten 2016

Nadat we uitgerust uit onze tent kruipen, lopen we naar het nabijgelegen Springdale voor een lekker ontbijtje. We belanden bij Café Soleil, waar we de huisgemaakte granola met vers fruit en kwark bestellen. Het smaakt hemels, een absolute aanrader! Vervolgens keren we terug naar de camping en breken we onze tent af. De komende drie nachten zullen we de tent niet nodig hebben: we slapen in drie verschillende hotels.

Ons einddoel voor vandaag is Las Vegas, normaal gesproken op ongeveer zo’n drie uur rijden vanaf Zion. Wij rijden echter de toeristische route en zullen langer onderweg zijn. Doorgaans vermijden we tijdens onze reis de zogenaamde Interstates. Vandaag kunnen we daar echter niet omheen. Een Interstate is te vergelijken met een autosnelweg in Nederland; een Highway is simpelweg een genummerde weg en kan dus óók een achterafweggetje zijn dat vol gaten zit. Dat laatste kunnen we vaak wel waarderen. Vandaag blijkt echter ook de Interstate geen straf te zijn, want de weg tussen Zion en Las Vegas voert door een prachtig landschap.

Valley of Fire

Niet ver van Las Vegas ligt Valley of Fire State Park, een park dat bekendstaat om zijn bijzondere geologie en de verzengende hitte. Bij het openen van het autoportier wordt ons meteen duidelijk dat het hier qua temperatuur inderdaad menens is. We denken terug aan een paar dagen geleden, toen we ons bij Goblin Valley omwille van de hitte genoodzaakt zagen om vroegtijdig te vertrekken. Voor Valley of Fire geldt gelukkig dat veel moois rechtstreeks vanuit de auto te zien is, dus we zijn zeker niet voor niets gekomen. We rijden door het park en maken veel foto’s. De Scenic Drive glijdt als een slang door het landschap.

Valley of Fire

De koelte van onze auto verlaten we alleen voor de korte Elephant Rock Trail. De overige wandelingen die we hier gepland hadden, moeten omwille van de hitte wachten voor een andere keer. Linda neemt plaats achter het stuur voor de laatste 75 kilometer naar Las Vegas. Zij heeft meer rij-ervaring dan ik, en dat is in de grote stad prettig. Autorijden in Amerika is een verademing vergeleken met Nederland, maar de steden vormen daarop een uitzondering. Er zijn héél veel rijstroken en vaak is er weinig tijd om op de juiste manier voor te sorteren, tenzij je van tevoren al weet hoe het zit en hierop kunt anticiperen. Gelukkig kunnen we terugvallen op ons navigatiesysteem.

Behulpzame motoragent

Door de drukke stad rijden we recht op ons doel af en lijken we tot het laatste moment goed te rijden. Helaas blijkt de ingang van ons hotel echter niet goed geprogrammeerd te zijn in ons navigatiesysteem, met als gevolg dat we een verkeerde afslag nemen en moeten improviseren. We besluiten bij een stoplicht linksaf te slaan. Daar gaat het mis. De weg naar links blijkt afgezet, en we staan nu voorgesorteerd voor een richting die niet meer bestaat. Een U-turn maken is geen optie, want het is veel te druk en bovendien is er te weinig ruimte om de bocht in één keer te kunnen maken.

In de achteruitkijkspiegel zien we ondertussen ook nog een motoragent aan komen rijden. We beginnen ons enigszins zorgen te maken, maar de motoragent blijkt uitermate behulpzaam. Hij zet zijn motor dwars op de drukke weg, zodat het tegemoetkomende verkeer moet stoppen en wij tijd hebben om onze auto zodanig te manoeuvreren dat we een U-turn kunnen maken. Aansluitend kunnen we onze weg naar het hotel probleemloos vervolgen.

Las Vegas

MGM Grand

We slapen in het MGM Grand, met ruim 6.500 kamers het grootste hotel in de Verenigde Staten. Het is even slikken als we bij de receptie arriveren, want er staan zeker tachtig(!) gasten in de rij voor de incheckbalie. Hoewel er minimaal tien receptionisten aan het werk zijn, wachten we bijna een uur voordat we aan de beurt zijn. Na het inchecken blijken we zo’n tien minuten te moeten lopen om bij onze kamer te komen en tot onze verbazing voert de route dwars door het casino. Wat ons daar meteen opvalt is de enorme tabakslucht. Een vreemde gewaarwording, want op de plekken die we tot nu toe hebben bezocht werd weinig gerookt. Bovendien is het in Amerika vrijwel overal verboden om te roken in publieke ruimtes. In Sin City gelden andere regels, zoveel is duidelijk!

Las Vegas met de kenmerkende toren van het Stratosphere-casino

Andermans hotelkamer

Aangekomen op de hotelkamer valt ons op dat er twee half gevulde glazen met sterke drank op een dressoir staan. Dat hadden we niet verwacht. Als we vervolgens ook een aangebroken pakje sigaretten aantreffen en op de televisie de tekst “Welcome at MGM Grand, Daniel” lezen, vermoeden we dat hier sprake is van een mix-up. Omdat ik weinig zin heb om helemaal terug naar de receptie te lopen, bel ik de receptie met het telefoontoestel op de kamer. Ik sta een tijdje in de wacht en leg de situatie uit. Er wordt iemand gestuurd; of we even op hem willen wachten in de hotelkamer.

Na tien minuten volgt er geklop op de deur: iemand van beveiliging. Of ik Daniel ben. “Nee, dat is het nou juist: ik ben Tom.” De beveiliger is helemaal in de war en brabbelt wat in zijn portofoon. Als de situatie hem eenmaal duidelijk is, geeft hij aan dat hij een andere kamer voor ons gaat regelen. Al met al wachten we nog zeker een kwartier voordat we in onze vervangende kamer kunnen. We hadden gehoopt op een gratis upgrade in verband met het ongemak, maar dat zit er helaas niet in. Uitgeput van het lange wachten ploffen we neer op het comfortabele bed.

Behalve veel kamers heeft dit hotel ook veel zwembaden en die willen we natuurlijk wel even proberen. Daar moeten we niet te lang mee wachten, want casino-zwembaden in Las Vegas sluiten doorgaans al laat in de middag of vroeg in de avond. Ook in de zwembaden wordt de reputatie van Las Vegas als ‘Sin City’ waargemaakt: het is lastig om badgasten te vinden die níét met een plastic beker vol alcohol in het zwembad dobberen. Desondanks genieten we van het lekker warme water.

Las Vegas

In de avond gaan we de stad in. We lopen langs de Strip vanaf MGM Grand naar het Venetian, en gaan onderweg langs bij het Bellagio. We kijken onze ogen uit, niet in het minst vanwege de kleurrijke en aangeschoten mensen op straat. De fonteinenshow bij het Bellagio is mooi om te zien, maar haalt het toch niet bij Aquanura in ‘onze’ Efteling. Beide shows zijn gemaakt door hetzelfde bedrijf, WET uit Los Angeles.

Bij MGM Grand besluiten we een gokje te wagen. We hebben $ 10 aan gratis casino-tegoed bij elkaar gespaard met een iPhone-spelletje en we zijn van plan dat hier ter plekke om te zetten in een paar miljoen harde cash. Uiteindelijk winnen we iets meer dan 7 dollar, die we niet opnieuw vergokken maar als echte Nederlanders laten uitbetalen. Tevreden met ons gratis geld nemen we de lift naar onze hotelkamer en vallen we, na alle hectiek van de stad, in een diepe slaap.

Overnachting: MGM Grand ($ 112)
Afstand afgelegd: 360 km

Zion

door Tom

op 1 juni 2016

in Utah, Zuidwesten 2016

Vandaag gaan we een flinke hike doen: de Observation Point Trail. In alle vroegte nemen we een shuttlebus naar de trailhead. Hoewel de wachttijd voor een shuttlebus in de ochtenduren in Zion behoorlijk kan oplopen (denk: massa’s mensen die tegelijkertijd het park in willen), hebben wij hier gelukkig nog geen last van. Het startpunt van onze wandeling ligt nabij Weeping Rock, waar wij gisteren geweest zijn. Die wandeling duurde slechts een kwartiertje. De wandeling die we vandaag op het programma hebben staan kost echter al snel een uur of vier.

Observation Point

Wij lopen naar Observation Point, een hooggelegen punt aan de oostelijke rim van de vallei. In totaal lopen we bijna 13 kilometer en klimmen we zo’n 700 meter. Door vroeg van start te gaan, hopen we optimaal van de schaduw te kunnen profiteren. In de volle zon langs een steil pad omhoog zigzaggen lijkt ons niet zo aantrekkelijk. De klim is pittig, maar bij iedere bocht wordt het uitzicht mooier. Het is dus geen straf om geregeld even in te houden en de omgeving in ons op te nemen.

Uitzicht vanaf het onderste deel van de trail naar Observation Point

Halverwege de klim loopt het pad door Echo Canyon, een smalle kloof tussen twee bergwanden in. Voor ons vormt dit een kleine oase van vlakheid. Voorbij Echo Canyon gaat de klim verder. We komen niet veel mensen tegen, want het is te vroeg op de dag om al tegenliggers te kunnen hebben. De enkele tegenligger die we wél zien, is vermoedelijk gestart bij een andere trailhead. De laatste kilometers van de trail zijn vlak. We bevinden ons op een plateau en lopen in een bosrijk gebied. De omgeving is hier minder spectaculair, maar we weten dat de rim van het plateau niet ver weg is. Ieder moment zouden we dus weer zicht kunnen krijgen op de canyon.

Trail naar Observation Point

In de verte zien we enkele mensen stilstaan. Dát zou weleens Observation Point kunnen zijn. We blijken gelijk te hebben. Het eindpunt van de wandeling biedt een schitterend panorama-uitzicht over de vallei. Omdat we geen haast hebben, blijven we lange tijd genieten van deze plek. We maken foto na foto, kletsen met medewandelaars en raken toevallig aan de praat met een stel dat uit Nederland afkomstig is. Het koppel is niet op vakantie, maar woont in de buurt en heeft het voorrecht om geregeld korte trips te kunnen maken in deze omgeving.

Angels Landing

Vanaf Observation Point zien we aan de overkant van de vallei Angels Landing liggen. Dit veel lager gelegen punt is het einddoel van de bekendste trail in Zion National Park. De trail naar Angels Landing gaat rakelings langs diepe afgronden en er zijn kettingen langs de route bevestigd als steun. Het is ongetwijfeld erg mooi, maar allerminst geschikt voor mensen met hoogtevrees zoals ikzelf. Ik heb dan ook bewust gekozen voor de wandeling naar Observation Point. Hier hoeven we alleen bij het eindpunt te waken voor voldoende afstand tot de afgrond en het is bovendien beduidend rustiger. Een heerlijke wandeling!

Observation Point. Doel bereikt!

Uiteindelijk blijven we een uur op Observation Point alvorens we beginnen aan onze afdaling. De zon staat inmiddels hoog aan de hemel, en veel delen van het pad liggen nu in de zon. Hoewel we afdalen, is het door de intense zon best afzien. Eenmaal beneden nemen we de bus naar Zion Lodge, waar we onszelf trakteren op een lekker softijsje. Nou ja, ‘ijsje’: het ijs torent even hoog als het hoorntje lang is. Na een fikse wandeling komen die calorieën echter goed van pas.

Emerald Pools

Voordat we teruggaan naar de camping maken we nog een korte wandeling. Vanuit Zion Lodge loopt een redelijk eenvoudig pad naar de Emerald Pools. We voelen onze spieren inmiddels behoorlijk. Na het bereiken van de Lower Emerald Pools besluiten we om weer terug te lopen: we kunnen niet zeggen dat we onder de indruk zijn. De Middle en Upper Emerald Pools laten we daarom aan ons voorbij gaan. Zion National Park als geheel heeft echter een diepe indruk op ons gemaakt. Het voelt als een waar wandelparadijs vol mogelijkheden tot avontuur, één van de hoogtepunten van onze reis.

Overnachting: Watchman Campground ($ 20)
Afstand afgelegd: 0 km

Bryce Canyon naar Zion

door Tom

op 31 mei 2016

in Utah, Zuidwesten 2016

Het zwaartepunt van het natuurschoon in Bryce Canyon bevindt zich niet ver van het visitor center vandaan. Het gebied onder de rim ter hoogte van het visitor center heet ook wel het Bryce Amphitheater. Door dit gebied lopen diverse wandelingen. In alle vroegte trekken we onze wandelschoenen aan en gaan we op pad.

Bryce Amphitheater

Queens-Navajo Loop

We besluiten om vanochtend de Queens Garden Trail en Navajo Loop Trail te combineren. Via de Queens Garden Trail lopen we geleidelijk de vallei in, waar we volledig omringd worden door de hoodoos en arches. Het zachte ochtendlicht zorgt voor prachtige vergezichten. In de jaren negentig werden de bekendste clown en acrobaat van Nederland in deze vallei op de hielen gezeten door een stel boeven. Gelukkig kunnen wij hier zelf zónder angst voor gespuis genieten van de natuur. Via de Najavo Loop Trail bereiken we Wall Street, een steil en zigzaggend pad dat ingeklemd ligt tussen torenhoge rotsmuren. Het kwik begint inmiddels helaas al flink op te lopen. Moe maar voldaan bereiken we de rim.

Queens-Navajo Loop

We rijden terug naar de camping om ons tentje in te pakken en rijden het park uit. Onze volgende stop is Zion National Park. Hoewel Zion op minder dan twee uur rijden van Bryce ligt, doen we er veel langer over: de mooie omgeving dwingt ons met enige regelmaat om onderweg te stoppen. Niet ver van Bryce Canyon treffen we Red Canyon Arch, een mooie tunnel uitgehouwen uit de rotsen. Ook deze plek komt ons wel érg bekend voor. We volgen het voorbeeld van onze jeugdhelden Bassie en Adriaan en zetten de auto hier even stil.

Red Rock Arch

Zion

Omdat we Zion via de oostzijde benaderen, hebben we het voorrecht om over de Zion-Mount Carmel Highway te rijden. Al na de eerste meters wordt het ons duidelijk dat ook dit park in geen enkel opzicht te vergelijken is met de parken die we eerder deze reis hebben bezocht. De warme kleur van de rotsen in combinatie met het weelderige groen zorgt voor een schilderachtig geheel. De weg waarover we rijden is geasfalteerd met roodbruin asfalt en gaat prachtig op in de omgeving.

Zion – Mount Carmel Highway

Canyon Overlook Trail

Het lukt ons eenvoudig om onze auto te parkeren op het kleine parkeerterrein bij de trailhead van de Canyon Overlook Trail. Dit is een korte trail die leidt naar een subliem uitzichtpunt. Tijdens de wandeling wordt direct duidelijk hoe overvloedig de vegetatie hier is, heel anders dan de gortdroge omgeving van Moab. De hitte is er echter niet minder om. We zien om ons heen dat veel mensen de – op zich eenvoudige – klim onderschatten en zonder water op pad gaan. Gelukkig zijn flinke delen van de trail schaduwrijk. Na enig geklauter over rotsen en het passeren van enkele smalle richels worden we beloond met een fantastisch uitzicht over de vallei en de route die nog voor ons ligt.

Canyon Overlook Trail

Uitzicht vanaf eindpunt Canyon Overlook Trail

Maar allereerst moeten we een smalle tunnel met een lengte van bijna twee kilometer overbruggen, een bekende bottleneck in het verkeer. Grote voertuigen zoals campers kunnen hier alléén passeren door beide weghelften tegelijkertijd te gebruiken. Omdat het veel tijd en moeite kost om de tunnel af te sluiten voor verkeer uit de andere richting, betalen bestuurders van grote voertuigen een tarief voor deze service. Aangezien wij in een normale personenauto rijden, is de doorgang voor ons gratis. Wel moeten we enig geduld opbrengen in de onvermijdelijke file vóór de tunnel: er rijden immers heel wat campers op de Amerikaanse wegen!

Watchman Campground

Aan de andere kant van de tunnel volgt een spectaculaire weg die door de canyon naar beneden zigzagt. Niet veel later bereiken we het door ons gereserveerde, idyllische plekje op de Watchman Campground. Onze kampeerplek ligt heerlijk in de schaduw van een groep bomen, en het is er een komen en gaan van eekhoorns en kleurrijke vogels. Zoals op Amerikaanse campings standaard het geval is, beschikken we ook nu over een eigen picknicktafel en een fire pit.

We zetten ons tentje op en besluiten om hier op ons gemak een boek te lezen onder het genot van een hapje en een ijskoud drankje. We blijken onze picknicktafel echter te moeten delen met een kolibrie, die om onduidelijke reden steeds opnieuw onder onze tafel zweeft. Een vorige campingbezoeker zal wellicht zoetigheid hebben gemorst. Het is voor ons de eerste keer dat we een kolibrie in het wild zien. Ongelofelijk hoe stabiel zo’n beestje in de lucht kan blijven hangen door simpelweg op moordend tempo de vleugeltjes heen en weer te bewegen. Prachtig!

Riverside Walk

Omdat het nog enkele uren licht zal zijn, lopen we richting het visitor center om daar een shuttlebus richting het park te nemen. De scenic drive in Zion National Park is buiten de wintermaanden alleen per shuttlebus te bezoeken: er zijn in de canyon simpelweg te weinig parkeerplaatsen om auto’s toe te kunnen laten. We nemen de bus tot de laatste stop, Temple of Sinawava. Hier begint de Riverside Walk, een geasfalteerd pad van enkele kilometers lengte dat ons nóg wat dieper de canyon in voert. Het is een makkelijk begaanbare, populaire route die langs de oever van de Virgin River leidt.

De canyon wordt gaandeweg de wandeling steeds nauwer en is aan het eind van het pad nog maar een tiental meters breed. De rotswanden blijven echter gigantisch hoog, waardoor zonlicht deze plek zo laat op de middag niet meer weet te bereiken. De Riverside Walk loopt uiteindelijk dood op de Virgin River, de rivier die verantwoordelijk is voor het ontstaan van deze canyon. Het is mogelijk om de rivier vanaf dit punt te doorwaden om dieper de nauwe canyon in te komen, een wandeling die bekend staat als The Narrows. Ouderen en gezinnen met jonge kinderen badderen volop bij het startpunt; de échte avonturiers wagen zich verder.

Virgin River langs Riverside Walk

The Narrows

Gelukkig zijn we goed voorbereid en hebben we stevige Teva-sandalen en wandelstokken bij ons. Die wandelstokken zijn nodig om de balans te kunnen bewaren in het snelstromende water en te peilen hoe diep het water is. De hoeveelheid water die per seconde door The Narrows stroomt is sterk variabel, afhankelijk van de hoeveelheid smeltwater die uit hoger gelegen gebieden komt. Tijdens ons bezoek bedraagt de waterafvoer ruim 100 kubieke voet per seconde, relatief veel. Het water staat dan ook regelmatig tot aan ons middel en soms zelfs tot aan borsthoogte. We vermaken ons uitstekend en het water is heerlijk koel. Ook genieten we heimelijk van het geklungel van twee Japanse toeristen vóór ons. Deze dames, gekleed in een kittig jurkje met zonnehoed, worstelen zich door het water terwijl ze hun stiletto-hakken en dure smartphone boven hun hoofd houden. Desondanks houden de twee het verrassend lang vol.

Helaas moeten we wel een beetje op de tijd letten. We moeten immers ook nog terug naar ons startpunt en het lijkt ons niet gemakkelijk om in het donker een veilige weg door het water te vinden. Bovendien rijden de pendelbussen richting het visitor center maar tot een bepaald tijdstip.

Weeping Rock

Terug bij de bushalte blijkt dat we nog een uurtje over hebben. We brengen daarom een bezoek aan Weeping Rock, een ‘huilende’ rotswand. Over een lengte van enkele tientallen meters vallen hier continu druppels water langs de rotswand naar beneden. Mossen en varens gedijen er uitstekend, resulterend in hanging gardens. Leuk om even te zien, en het kost niet veel tijd.

Overnachting: Watchman Campground ($ 20)

Afstand afgelegd: 145 km

Capitol Reef naar Bryce Canyon

door Tom

op 30 mei 2016

in Utah, Zuidwesten 2016

Vandaag rijden we naar Bryce Canyon National Park. We beginnen onze dag met een ontbijt in het restaurant van ons motel. Wanneer we kamperen kiezen we meestal voor een supermarkt-ontbijt, vaak fruit in combinatie met een stuk brood. Vandaag ontbijten we echter volledig in Amerikaanse stijl met o.a. toast, ei, worstjes en hashbrowns, een soort rösti.

Utah State Highway 12

Er zijn twee manieren om van Torrey naar Bryce Canyon te rijden. Bewust kiezen we voor de langzaamste route via de Utah State Highway 12. Direct na vertrek uit Torrey begint deze weg langzaam te stijgen. Het hoogste punt ligt uiteindelijk op ongeveer 3.000 meter boven zeeniveau. Voorbij het plaatsje Boulder rijden we het Grand Staircase-Escalante National Monument binnen, een natuurgebied dat het vooral moet hebben van de afgelegen ligging en het gebrek aan asfalt. Ten zuiden van Boulder volgt The Hogback. De weg ligt hier op een smalle richel met aan weerszijden een steil aflopende helling. Snel rijden gaat daardoor niet, en veel reizigers stoppen langs de kant van de weg om te genieten van het landschap en foto’s te maken.

Utah State Highway 12

In de buurt van het dorp Escalante pauzeren we bij Kiva Koffeehouse, een mooi gesitueerd eettentje pal aan onze route. Door de panoramische ramen hebben we goed zicht op de omgeving. We drinken hier alleen wat, aangezien we stevig ontbeten hebben en van plan zijn om in de buurt van Bryce Canyon een pizza te eten. Het duurt niet lang meer voordat we daar zullen zijn.

Op vakantie trekken we ons niet zoveel aan van het tijdstip waarop we eten. De ene dag nuttigen we een uitgebreide lunch en eten we in de avond een broodmaaltijd, de andere dag is het net andersom. En hebben we een stevige wandeling op het programma staan, dan kan het ook goed zo zijn dat we twee keer op een dag buiten de deur eten. Het ligt dus maar net aan ons programma en de eetgelegenheden die we tegenkomen. Zelf koken op de camping doen we zelden. We hebben weliswaar een klein gasbrandertje meegenomen, maar die gebruiken we vooral om water te koken voor thee of instant noodles.

Bryce Canyon

De pizza bij de voorgenomen stop smaakt ons goed. Aangekomen in het park zetten we meteen ons tentje op, dan hoeft dat vanavond immers niet meer te gebeuren. Met onze auto rijden we de gehele scenic drive af en stoppen we bij diverse uitzichtpunten aan de rim. Er rijden hier ook gratis pendelbussen, maar aan parkeerruimte vandaag geen gebrek en daarom verkiezen we onze eigen bolide. Helaas is Bryce Point momenteel niet toegankelijk, omdat wordt gewerkt aan de infrastructuur. Dat moet natuurlijk ook gebeuren. Als je een tiental parken aandoet tijdens één reis ontkom je niet aan wat werkzaamheden hier of daar. Zo was een paar dagen geleden in Arches National Park de Windows-sectie gesloten.

Vanuit het visitor center maken we een wandeling van Sunset Point naar Sunrise Point en weer terug. Sunset Point en Sunrise Point blijken – ondanks de naamgeving – allebei prachtig te zijn tijdens zonsondergang. Hoewel we deze reis al heel wat rode rotsen hebben gezien, is dit park toch weer uniek in zijn soort. Wat zouden we hier graag nog eens terugkomen als de vallei in een dikke laag sneeuw gehuld is! Bryce in de winter moet betoverend mooi zijn.

Bryce Canyon

Overnachting: Sunset Campground ($ 15)
Afstand afgelegd: 245 km

Moab naar Capitol Reef

door Tom

op 29 mei 2016

in Utah, Zuidwesten 2016

Aan al het moois komt een eind; zo ook aan ons driedaagse bezoek aan Moab en omgeving. Er zijn nog ontzettend veel toffe activiteiten waar we deze reis geen tijd voor hebben gehad, waaronder de hikes bij Fisher Towers en False Kiva. We weten daarom nu al zeker dat we nog eens naar dit gebied willen terugkeren.

Delicate Arch

Maar eerst gaan we vandaag terug naar Arches National Park om de hike bij Delicate Arch van ons lijstje te kunnen strepen. Dit is met afstand de bekendste natuurlijke boog in het park. Om de boog te bereiken, moet er redelijk wat geklommen worden. Bovendien voert het pad aan het einde langs een steile afgrond. Gelukkig blijkt het pad hier vrij breed te zijn en heb ik geen last van hoogtevrees, iets waar ik van tevoren een beetje bang voor was. Wanneer we arriveren bij Delicate Arch zijn we – ondanks het vroege tijdstip – bepaald niet de enige bezoekers. Na wat foto’s gemaakt te hebben, wandelen we terug naar de auto en laten we Moab achter ons. De tent hebben we vanochtend reeds afgebroken.

Maze-district

Het is ruim drie uur rijden van Moab naar ons hotel in Torrey. We slapen vannacht voor het eerst sinds Las Vegas weer in een hotel, om de doodeenvoudige reden dat we maar één nacht blijven en dat het ons daarom relaxter lijkt om de tent niet te hoeven opbouwen en afbreken.

Een groot deel van de rit rijden we in een bocht om Canyonlands National Park heen. Daarbij komen we ook in de buurt van de toegangsweg naar het Maze-district. Dit deel van het park wordt zeer weinig bezocht: het ligt buitengewoon afgelegen en bovendien liggen er geen verharde wegen naar of in dit deel van het park. The Maze is vooral populair bij backpackers die meerdaagse tochten maken. Daarvoor is een gedegen voorbereiding wel een vereiste. Het gebied heet niet voor niets Maze, en het klimaat is meedogenloos. Drinkwater is hier bijvoorbeeld nergens voorhanden. Je bent er dus volledig op jezelf aangewezen.

Goblin Valley

Halverwege de rit naar Torrey gaan we langs bij Goblin Valley State Park, gekenmerkt door de vele rotsen die er uitzien als grote paddestoelen. Hier noemen ze dit soort rotsen ook wel hoodoos, in het Nederlands ‘aardpiramides’. Het ziet er allemaal best aardig uit, maar ik begin al na drie minuten te hijgen en puffen van de intense hitte. Hier rondlopen is gewoon niet gezond, punt. Linda heeft iets meer energie en doorzettingsvermogen, maar al snel beseft ook zij dat het niet verstandig is om hier lange tijd rond te blijven lopen. Mochten we hartje winter nog eens in de buurt zijn, dan geef ik het gebied graag een herkansing. Omdat we afgemat zijn door de hitte, besluiten we de nabijgelegen Little Wild Horse Canyon over te slaan.

Goblin Valley

Capitol Reef

Het laatste deel van de rit is prachtig. De omgeving wordt steeds interessanter en kleurrijker. Het rotslandschap is hier weer heel anders dan in de omgeving van Moab: we bevinden ons hier op grotere hoogte en vegetatie is veel nadrukkelijker aanwezig. Zodra we Capitol Reef National Park binnenrijden, hebben we het gevoel dat we door een sprookjeslandschap rijden. Er is nog nét voldoende tijd om de scenic drive te rijden, de enige andere verharde weg in het park. Het is jammer dat we zowel vandaag als morgen geen tijd hebben om dit park verdere eer aan te doen. Een extra reden om nog eens terug te keren!

Capitol Reef National Park

Ons hotel blijkt eigenlijk een motel te zijn. Dat is helemaal niet vervelend, want dat betekent dat we de auto bij de voordeur van onze kamer kunnen parkeren en nauwelijks hoeven lopen met onze bagage. De kamer is comfortabel. Hier in Amerika zijn de kamers standaard sowieso een stuk groter dan we gewend zijn in Europa, erg fijn als je veel bagage hebt. In de achtertuin van ons motel staat een bijgebouw met daarin een zwembad en jacuzzi.

Jacuzzi

Het is in de Verenigde Staten eerder regel dan uitzondering dat er naast een zwembad ook een jacuzzi aanwezig is. Ik vind het heerlijk, al is de temperatuur van het water soms aan de hoge kant. Jacuzzi’s bedien je in Amerika zelf. Er hangt eigenlijk altijd een draaiknop waarmee je de jacuzzi voor een bepaalde tijd kunt activeren. Europese toeristen hebben dat vaak niet in de gaten, met als gevolg dat zij het zonder bubbels moeten stellen totdat iemand hen op de draaiknop wijst.

We eten een eenvoudige salade in het restaurant van het hotel, spenderen de verdere avond in het badcomplex en duiken vervolgens moe in ons bedje.

Overnachting: Broken Spur Inn & Steakhouse ($ 98)
Afstand afgelegd: 340 km

Moab

door Tom

op 28 mei 2016

in Utah, Zuidwesten 2016

Later dan we eigenlijk zouden willen, zitten we in de auto. Vandaag willen we vroeg in de ochtend bij Mesa Arch in het Island in the Sky-district van Canyonlands National Park zijn. Deze natuurlijke boog licht rood op in het ochtendlicht. Bovendien verwachten we hier vroeg op de dag nog niet veel drukte. Het valt ons op dat Amerikanen over het algemeen geen ochtendmensen zijn: pas vanaf een uur of negen à tien komt men echt op gang. Dat is goed nieuws voor ons, want wij zijn vaak al vroeger op pad. Ik ben geen ochtendmens, maar door het veelvuldig buiten zijn en het slapen in een tent gaan we automatisch leven naar de stand van de zon. We worden dus vroeg wakker en gaan ook weer op tijd slapen. De zon komt hier om zes uur ’s ochtends op en gaat om half negen ’s avonds weer onder.

Het is een klein uurtje rijden van onze camping naar Island in the Sky. De weg voert door een desolaat en redelijk vlak landschap. In Amerika geldt op veel plaatsen dat vee geheel vrij rondloopt (open range cattle), en dat je dus uit moet kijken dat je geen koe op je motorkap krijgt. Het verveelt ons tot nu toe allerminst om te worden opgehouden door een kudde koeien; bovendien levert het leuke fotomomenten op.

Island in the Sky

Wanneer we het park binnenrijden wordt direct duidelijk waarom dit gebied bekendstaat als ‘Island in the Sky’: we bevinden ons op een plateau dat hoog uittorent boven het omliggende gebied. Het doet denken aan de plek waar we een paar dagen geleden waren, Needles Overlook. Het woeste terrein zorgt ervoor dat het gebied populair is onder liefhebbers van 4×4’s en terreinbuggy’s. Er zijn talloze dirt roads waar je eindeloos op kunt rondrijden mits je beschikt over het juiste voertuig. Op de camping zien we ook veel Amerikanen die achter hun auto een trailer trekken waar één of meerdere buggy’s op worden vervoerd. Ook hier geldt weer: als de Amerikanen iets doen, dan doen ze het goed en mag het wat kosten. Ik vermoed dat de buggy’s een groot deel van het jaar in de garage staan, aangezien de meeste Amerikanen niet meer dan tien tot vijftien verlofdagen per jaar hebben.

Island in the Sky

Mesa Arch

De trail naar Mesa Arch is rustig, en het is heerlijk lopen zo vroeg op de dag. Het zonnetje heeft al genoeg kracht om het niet koud te hebben. Bij aankomst bij Mesa Arch slaan we steil achterover van wat we aantreffen. Zó’n mooi uitzicht zagen we niet eerder tijdens deze reis. Sterker nog: zo’n mooi uitzicht zagen we nog nooit!

De arch bevindt zich aan de rand van het plateau, met daarachter een steile afgrond en een waanzinnig mooi uitzicht over de vlakte ver beneden ons. Hier kun je vele tientallen kilometers ver kijken zonder enig teken van menselijke beschaving te bespeuren, de verlaten dirt roads uitgezonderd. We blijven ruim een half uur staan om te genieten van deze plek. De grootsheid van het landschap wordt voor ons nog eens extra benadrukt door de immense stilte. Er is hier vrijwel niemand: slechts af en toe worden we gestoord door een andere toerist.

Mesa Arch

Grandview Point

Eigenlijk willen we niet weg, maar er is meer moois te zien. We rijden naar twee andere iconische uitzichtpunten op het plateau: Green River Overlook en Grandview Point. Bij die laatste is het mogelijk om enkele kilometers langs de rand van het plateau te lopen en zodoende steeds vanuit een andere hoek van het uitzicht te genieten. Zoals op veel plekken in de nationale parken zijn er geen hekken of barricades aanwezig om je te beschermen tegen een eventuele val. Gelukkig maar, want dat zou op een plek als deze écht afbreuk doen aan de natuurwaarde. Voordat we het park verlaten gaan we nog langs bij Upheavel Dome, een krater die vermoedelijk is ontstaan door een inslag van een meteoriet. Er liggen hier enkele lange trails, maar we kiezen ervoor om enkel een paar viewpoints te bezoeken die uitkijken over de krater.

Island in the Sky

Dead Horse Point

Het tweede deel van de dag brengen we een bezoek aan Dead Horse Point State Park. Dit park ligt niet ver van het Island in the Sky-district, en bevindt zich net als Island in the Sky op een hoog plateau. Bijzonder aan dit plateau is dat het niet erg groot is, en dat je dus bijna helemaal rond kunt lopen langs de rim. Ook Dead Horse Point State Park vormt een belangrijke filmlocatie in de HBO-serie Westworld (namelijk voor Mesa Hub, het hoofdkantoor van Delos).

In het park besluiten we de gehele route langs de rim af te leggen, en hierin blijken we vrijwel de enigen te zijn. Halverwege zien we in de verte diepblauwe waterbassins liggen. Dat kán bijna geen natuurlijke kleur zijn. Dat blijkt te kloppen: de bassins behoren tot een productielocatie voor kaliumchloride, oftewel potash. De kaliumchloride wordt gewonnen door middel van evaporatie. Door middel van blauwe kleurstof wordt dit proces versneld. Het levert een erg kleurrijk tafereel op, op een locatie waar je dat niet verwacht. We lopen snel door, want de lucht begint donker te kleuren en we zijn bang dat het gaat regenen of onweren. Uiteindelijk blijft het toch droog. Desondanks keren we snel terug naar onze camping, na het scoren van een avondmaaltijd bij de supermarkt: tijd voor de jacuzzi!

Dead Horse Point Overlook

Overnachting: Moab Valley RV ($ 34)
Afstand afgelegd: 190 km

Moab

door Tom

op 27 mei 2016

in Utah, Zuidwesten 2016

Vandaag staat de rest van Arches National Park op het programma. Arches heeft haar naam te danken aan de grote hoeveelheid natuurlijke bogen die hier te vinden zijn, in totaal meer dan tweeduizend exemplaren. Bijzonder zijn ook de rotsvinnen (fins), door erosie uitgesleten smalle maar hoge, langgerekte rotsen. Hoewel Arches voor Amerikaanse begrippen een klein park is, is het nog altijd zes keer groter dan De Hoge Veluwe. In het park zijn veel wandelpaden en uitkijkpunten en er is genoeg te doen om meerdere dagen te vullen. We kiezen er bewust voor om dit park vandaag te bezoeken; morgen begint namelijk het Memorial Day Weekend. Amerikanen hebben dan een lang weekend vrij dankzij een feestdag op maandag. Door vandaag alvast naar het populaire Arches te gaan, hopen we de grootste drukte voor te blijven.

Balanced Rock

We beginnen de dag bij Balanced Rock, een rotsformatie waarbij een groot rotsblok van ruim 4 miljoen kilo op een pilaar lijkt te balanceren. Het is een bekende bezienswaardigheid en de parkeerruimte is er beperkt. Als wij arriveren is het nog rustig; hét ideale moment dus om de korte trail rondom de basis van Balanced Rock te verkennen.

Balanced Rock

Fiery Furnace

Stipt om negen uur ’s ochtends worden we verwacht bij één van de vele trailheads in het park. Onder begeleiding van een ranger zullen we een drie uur durende wandeling maken door Fiery Furnace, een deel van het park dat niet zelfstandig toegankelijk is. De tickets voor deze wandeling hebben we maanden geleden al online aangeschaft. Dat is hard nodig, want de wandeling is altijd razendsnel uitverkocht.

Fiery Furnace is een ruig stuk natuur zonder gebaande paden. Dankzij de vele hoge rotsvinnen in het landschap heeft het gebied veel weg van een doolhof. Het is hier bovendien belangrijk om zorgvuldig je stappen te kiezen, zodat de kwetsbare bodem (biological soil crust) niet aangetast wordt. Het tempo van onze wandeling ligt niet al te hoog, want de groep is vrij groot en bovendien zijn er veel kinderen bij. Door de afwezigheid van paden is het regelmatig nodig te klimmen, klauteren en schuiven over rotsblokken. Iedere paar minuten stopt de ranger om enthousiast uitleg te geven over de geologie en vegetatie. Stiekem zijn we best jaloers op het werk van deze man. Maar, zo verzekert hij ons lachend, je bent nooit te oud om ranger te worden! Een leerzame ochtend in een erg mooie omgeving.

Fiery Furnace

Devils Garden

Inmiddels staat de zon hoog aan de hemel. We rijden verder in de richting van Devils Garden. Helaas hebben we geen tijd voor een lange wandeling hier, dus kiezen we ervoor om twee korte rondjes te lopen. Het eerste rondje leidt ons van Sand Dune Arch via Broken Arch en Tapestry Arch terug naar het startpunt. Het tweede rondje voert via Tunnel Arch en Pine Tree Arch naar Landscape Arch en weer terug. Landscape Arch is één van de bekendste bogen in het park, maar vormt tegelijkertijd ook één van de meest kwetsbare exemplaren. In de jaren negentig zijn meerdere delen van deze boog naar beneden gestort. Aansluitend is besloten om de oorspronkelijke trail, die onder de boog door liep, te verleggen. Vanaf een veilige afstand kan Landscape Arch nu bewonderd worden.

La Sal Mountains Loop Road

Ter afwisseling besluiten we om de rest van de dag naar een totaal andere omgeving te gaan. We verlaten het park en rijden terug naar Moab. Iets ten zuiden van de stad begint de La Sal Mountain Loop Road, een weg van ongeveer 100 kilometer door de beboste bergen ten oosten van Moab. Een erg rustig, groen en koel gebied. De weg slingert zich langzaam omhoog en het verbaast ons hoe sterk de omgeving afwijkt van de lager gelegen woestijngronden, hier nog geen half uurtje rijden vandaan.

Castle Valley

Uiteindelijk dalen we weer af en arriveren we in Castle Valley, een prachtige vallei die veelvuldig in beeld is in de eerder genoemde HBO-serie Westworld. We rijden door dit gebied tijdens de zonsondergang, maar voor mooie foto’s is het eigenlijk nét te laat. De schaduwpartijen maken het lastig mooie panorama’s te maken. Bovendien is het vrij bewolkt. Via Castle Valley bereiken we de Utah State Highway 128, één van de mooiste wegen in de wijde omgeving, zo niet van het hele land. Langs de oever van de Colorado rijden we richting Moab. Hier besluiten we te dineren bij de Sunset Grill, een hooggelegen restaurant met uitzicht over heel Moab. Met een volle maag keren we terug naar onze camping, waar de jacuzzi wacht.

Castle Valley vanaf de La Sal Mountains Loop Road

Overnachting: Moab Valley RV ($ 34)
Afstand afgelegd: 175 km

Reizen door de Verenigde Staten en Canada

Categorie: Zuidwesten 2016 Pagina 2 van 3

Bodie State Historic Town

Tioga Pass

Tuolumne Meadows

Bridalveil Fall

Yosemite Valley

Mesquite Flat Sand Dunes

Father Crowley Overlook

Whitney Portal

Alabama Hills

Mono Lake

Overstekend wild

Death Valley

Zabriskie Point

Badwater Basin

Dante’s View

Valley of Fire

Behulpzame motoragent

MGM Grand

Andermans hotelkamer

Las Vegas

Observation Point

Angels Landing

Emerald Pools

Queens-Navajo Loop

Zion

Canyon Overlook Trail

Watchman Campground

Riverside Walk

The Narrows

Weeping Rock

Utah State Highway 12

Bryce Canyon

Delicate Arch

Maze-district

Goblin Valley

Capitol Reef

Jacuzzi

Island in the Sky

Mesa Arch

Grandview Point

Dead Horse Point

Balanced Rock

Fiery Furnace

Devils Garden

La Sal Mountains Loop Road

Castle Valley

Zoeken

Reizen

Staten