Aan al het moois komt een einde; zo ook aan deze vakantie. Na het ontbijt rest ons nog een belangrijke taak. We hebben aan het begin van de reis een koelbox en een gastankje voor ons kookstelletje aangeschaft. We zullen beiden achter moeten laten in Amerika. Vliegen met een gastankje is uiteraard niet toegestaan, en de koelbox past logischerwijs niet in onze koffer. In de afgelopen dagen hebben we al enkele keren met het gastankje lopen ‘leuren’, maar we hebben nog nergens een inleverpunt kunnen vinden. In de koelbox zitten nog een aantal blikjes frisdrank die over zijn. Linda stelt voor om een zwerver blij te maken met de koelbox plus inhoud. Zwervers zijn er immers genoeg hier in de stad.
Uiteindelijk kiezen we echter voor de gemakkelijkste weg en overhandigen we de spullen bij de receptie aan een medewerker van het hostel, die ze in ontvangst neemt voor geïnteresseerde reizigers/kampeerders. Deze medewerker regelt ook voor ons dat er aan het begin van de middag een taxi zal komen voorrijden om ons naar het vliegveld te brengen.
The Cheesecake Factory
We hebben nog zo’n anderhalf uur de tijd voordat de taxi zal arriveren. Eerder hebben we gezien dat er aan Union Square een vestiging van The Cheesecake Factory zit. Als fans van de sitcom The Big Bang Theory lijkt het ons wel wat om hier iets te eten. Je zou denken dat ze hier alleen cheesecake verkopen, maar niets is minder waar. Het is een volwaardig restaurant met allerlei soorten gerechten. We moeten echter zólang wachten op een plekje in het restaurant, dat we het niet meer aandurven om eten te bestellen. Het eten wordt ongetwijfeld snel geserveerd – zoals bijna overal hier in Amerika – maar ons vliegtuig missen zou een dure aangelegenheid zijn. We laten de ober verbaasd achter door nog vóórdat hij onze bestelling kan opnemen onze biezen weer te pakken. Jammer, maar wellicht een volgende reis beter!
Terugvlucht
De terugvlucht naar Nederland verloopt zonder problemen. We hebben twee keer een overstap: één in Phoenix en één in Londen. Dat is wel wat vermoeiend, maar het voordeel van die tweede overstap is dat ik nog even langs een elektronicawinkel kan gaan om een nieuwe Apple TV te kopen met de Heathrow Rewards-kaart die ik heb verkregen via de Airmiles van een vorige vakantie. Dat scheelt toch mooi vijftig pond!
Net als gisteren beginnen we onze dag met een ontbijtje in de keuken van het hostel. Ontbijt is inbegrepen; het doen van de afwas niet. Gelukkig beperken we ons tot het eten van bagels en wat fruit en hoeven er dus slechts twee ontbijtbordjes afgewassen te worden.
Golden Gate Bridge
Vandaag gaan we de Golden Gate Bridge van dichtbij bekijken. Als echte Nederlanders huren we fietsen voor dat doel. Via een Groupon-deal (die we in Nederland al hadden aangeschaft) ontvangen we 50% korting bij Blazing Saddles. Helaas zijn de fietsen nogal krakkemikkig en heb ik continu ruzie met de fietsketting. We dragen aanvankelijk braaf onze race-helmpjes, maar besluiten die na een tijdje toch maar af te doen. Het is niet alsof we rakelings langs autoverkeer rijden en het gaat ook niet bepaald snel op deze tweewielers.
Linda op haar stalen ros
De eerste vijf kilometer brengen ons vanaf Fisherman’s Wharf naar de toerit van de brug. Het verbaast me dat je hier zo rustig kunt fietsen. We fietsen continu langs het water en/of een parkachtig landschap; van druk verkeer is helemaal geen sprake. Onderweg maken we een paar keer een stop om de Golden Gate Bridge steeds vanuit een andere hoek te bewonderen. Het is waarschijnlijk de bekendste brug ter wereld, en we hebben hem natuurlijk al talloze keren gezien in films en tv-series. Toch wel bijzonder om hem dan nu in het echt te kunnen bekijken!
De brug heeft aan beide kanten een gecombineerd wandel-/fietspad. Er is een ingewikkeld schema dat bepaalt of je als fietser aan de westkant of aan de oostkant van de brug moet fietsen, afhankelijk van de dag en het tijdstip van je fietstocht. Wij fietsen aan de oostkant. Dat betekent dat we vanaf de brug zicht hebben op San Francisco en Alcatraz. Het pad over de brug is gelukkig breed genoeg om regelmatig even te stoppen zonder daarbij andere fietsers te hinderen.
Tom bij de Golden Gate Bridge
Sausolito
Aan de overkant van de brug is het even zoeken hoe we verder moeten fietsen. Na een tijdje hebben we de juiste route gevonden en gaan we met hoge snelheid bergaf richting het levendige dorpje Sausolito. Het stikt hier werkelijk van de toeristen. We blijven niet al te lang plakken, maar gaan op zoek naar de ferry terminal. Hier nemen we een veerboot terug naar San Francisco, zodat we hetzelfde stuk niet bergop terug hoeven fietsen.
Bij de ferry terminal blijkt een enorm lange rij met fietsers te staan, die natuurlijk allemaal mee willen met de boot. De verhuurbedrijven in San Francisco doen goede zaken, want de rij is honderden meters lang. Wij hoeven gelukkig niet achteraan de rij aan te sluiten, omdat we vooraf gratis een reservering voor een specifieke afvaart hebben gemaakt. Bij de terminal blijkt dat vrijwel geen enkele toerist op de hoogte is van deze mogelijkheid. Dus bij dezen een insider tip: reserveren kan via de website van de Blue & Gold Fleet, de uitbaters van de ferry.
Linda bij de Golden Gaten Bridge
Net als gisteren op de ferry van en naar Alcatraz, is er ook op deze ferry een prachtig uitzicht op de Golden Gate Bridge. We maken nog snel wat foto’s vóór we weer terug in de stad zijn. Bij het inleveren van de fietsen wordt er door al het aanwezige personeel voor ons geapplaudisseerd. Het lijkt wel alsof we de eerste klant van de Apple Store zijn op de dag dat de nieuwste iPhone in de winkels ligt. Van mij hoeft dat allemaal niet zo; hier in San Francisco denken ze daar duidelijk anders over. Ook Apple heeft hier immers haar thuisbasis.
San Francisco Giants in AT&T Park
Openbaar vervoer is in de VS vaak een ondergeschoven kindje, maar hier in San Francisco is de situatie redelijk. We kunnen zelfs vrij eenvoudig van Fisherman’s Wharf naar onze volgende bestemming reizen: het honkbalstadion AT&T Park, waar de San Francisco Giants vanavond spelen tegen de Milwaukee Brewers (wie kent ze niet?). We hebben via ticketverkoopsite Stubhub kaartjes gekocht voor ongeveer een tientje per stuk. Dat is geen geld voor het bijwonen van een sportwedstrijd, vind ik. Ik ben helemaal geen sportliefhebber, maar desondanks heb ik een leuke avond. De sfeer in het stadion is erg gemoedelijk; in niets te vergelijken met de grimmige sfeer die in Europa vaak hangt rond voetbalstadions. Er is ook helemaal geen sprake van het scheiden van supporters van het uit- en thuisteam, al denk ik niet dat de Milwaukee Brewers veel fans hebben meegebracht.
Ingang van AT&T Park-stadion
Splash hit
Mijn kennis van honkbalregels is beperkt tot wat je in Nederland op de basisschool leert bij slagbal. Ik kan het verloop van de wedstrijd dus maar mondjesmaat volgen. Geen probleem, want alle ‘spelletjes’ tussendoor snap ik prima. Zo hangt er in het stadion een counter waarop je kunt aflezen hoe vaak er in het lopende seizoen een bal in de baai van San Francisco terecht is gekomen. Op de plek waar dat het meest waarschijnlijk zal gebeuren, wacht een kanoër geduldig op de volgende splash hit. Tijdens deze wedstrijd komt ze één keer in actie. In de pauzes wordt het publiek vermaakt met de kiss cam, een camera waarmee wordt ingezoomd op willekeurige bezoekers op de tribunes, die als ze in beeld worden gebracht geacht worden om met elkaar te zoenen. Dit alles uiteraard tot groot vermaak van het voltallige stadion.
AT&T Park
Tot groot vermaak van Linda – als fan van de band Tenacious D – serveert men hier overigens ook heuse ‘Kielbasa sausages’ als snack tussendoor. Die moeten we natuurlijk uitproberen. We besluiten uiteindelijk om niet tot het eind van de wedstrijd te blijven, zodat we niet te lang hoeven wachten op een tram richting ons hotel. De allerlaatste nacht van deze vakantie is aangebroken!
Het voelt luxe om aan het einde van een prachtige rondreis óók nog een city trip in een wereldstad te doen. We hebben twee volle dagen te besteden, en vandaag zullen we wat typische toeristendingen gaan doen.
Cable Cars
Niet ver van Union Square is de beginhalte van twee van de drie cable car-lijnen in San Francisco. Er staat hier een enorme wachtrij en het lijkt allemaal tergend traag te gaan, dus besluiten we om een stukje te lopen in de hoop dat we kunnen instappen bij een minder drukke halte. We weten niet of dat een goed plan is, maar we hebben geluk en kunnen al snel mee met één van de trams. We hebben een plekje aan de buitenzijde van de wagon, wat min of meer inhoudt dat je aan de buitenkant op een smal trapje staat. Hierbij moet je jezelf stevig vasthouden aan handgrepen om te voorkomen dat je op straat kukelt. Al met al een leuke belevenis!
Lombard Street
We stappen uit bij Lombard Street: de bekende steile en bochtige straat waarover je in films vaak auto’s ziet zigzaggen. We lopen een stukje langs de weg naar beneden en vervolgens weer omhoog. Minstens zo leuk als het bekijken van de straat zelf, is het bekijken van de verkeersregelaars die de ondankbare taak hebben om voor doorstroming in het verkeer te zorgen. Best lastig als hordes toeristen midden op het kruispunt gaan staan om een mooie foto te maken van Lombard Street…
Lombard Street
Fisherman’s Wharf
Vanaf Lombard Street is het niet zo ver lopen naar Fisherman’s Wharf, het meest toeristische deel van San Francisco. Aan de kade vangen we een eerste blik op van de Golden Gate Bridge en van gevangeniseiland Alcatraz, dat we vanavond zullen bezoeken. Voordat we Fisherman’s Wharf aflopen, brengen we eerst een bezoekje aan de pier waar het San Francisco Maritime National Historical Park gesitueerd is. Met onze America the Beautiful-pas mogen we gratis naar binnen. Aan de pier liggen enkele historische schepen, die van binnen en buiten bewonderd kunnen worden. Zowel Linda als ik houden wel van een beetje geschiedenis en we blijven hier vrij lang plakken.
Pier 39
De rest van de middag spenderen we met het verkennen van Fisherman’s Wharf. Natuurlijk brengen we een bezoek aan Pier 39, waar een grote verzameling zeeleeuwen herrie ligt te maken. Omdat het einde van de reis nadert, moeten er ook nog wat souvenirs worden ingekocht. Mijn vader houdt van magneten en mijn moeder van honden. Op Pier 39 zit ik gebeiteld, want hier vind je zowel een winkel gespecialiseerd in magneten als een winkel gespecialiseerd in hondenprullaria. En dat op nog geen vijftig meter van elkaar. Om ons souvenir-succes te vieren, eten we vervolgens wat bij Applebee’s. Dat is toch wel één van onze favoriete restaurantketens in Amerika. Hoewel in San Francisco exact hetzelfde op de kaart staat als bij andere vestigingen, liggen de prijzen hier 50% hoger. Bij de nabijgelegen winkel van Ben & Jerry’s eten we één van de allerlekkerste, maar ook allerduurste ijshoorntjes die we ooit op hebben.
Pier 39
Alcatraz
Onze toegangskaartjes voor Alcatraz hebben we al maanden geleden gekocht. Dat is ook écht nodig. Het is toch zuur als je daar pas in San Francisco achter komt, en dat je daardoor een bezoek aan Alcatraz misloopt. Helaas zien we dat bij veel toeristen om ons heen gebeuren. Gelukkig zijn wij deze avond wél verzekerd van een plaatsje op de boot naar het eiland. Het voordeel van een avondbezoek is dat het beduidend rustiger is op het eiland. Natuurlijk heeft het ook zo zijn charme om deze beruchte plek bij maanlicht te zien. Tijdens de heenweg is het buiten nog volop licht en hebben we vanaf de boot prachtig zicht op de Golden Gate Bridge. Op het eiland zelf is een audiotour beschikbaar, waarbij we uitleg krijgen over de geschiedenis van de gevangenis. Daarnaast lopen er veel rangers rond die korte rondleidingen verzorgen.
Alcatraz
Alcatraz heeft tot 1963 dienst gedaan als gevangenis. Wat ik nog niet wist, is dat het eiland van 1969 tot 1971 is bezet door indianen. Graffiti op sommige gebouwen doet nog denken aan deze tijd. Sinds 1972 valt Alcatraz onder de National Park Service, maar helaas is een America the Beautiful-pas in dit geval niet voldoende om het eiland te kunnen bezoeken. Logisch ook: de boot moet ergens van betaald worden. We merken dat er helaas ook een nadeel kleeft aan een avondbezoek aan Alcatraz, namelijk dat er eigenlijk niet voldoende tijd is om alles goed te bekijken. De laatste boot terug móet immers gehaald worden om niet op Alcatraz ‘opgesloten’ te raken.
Het voelt toch wat vreemd, wakker worden in het huis van een vreemde terwijl er niemand thuis is. We hebben goed geslapen en na een frisse douche sluiten we de woning zorgvuldig af. We zorgen er voor dat geen van de drie schoothondjes (formaat cavia) weet te ontsnappen.
Moss Landing
Vandaag gaan we walvissen spotten vanaf een boot. Althans, dat is de bedoeling; garanties heb je nooit. Linda heeft al eerder iets vergelijkbaars ondernomen in Zuid-Afrika, maar voor mij is dit nieuw. Om 10.00 uur moeten we in de haven van Moss Landing zijn, een klein kustplaatsje op een half uur rijden ten noorden van Monterey. We kunnen dus rustig aan doen, want onderweg hebben we geen stops gepland. In Moss Landing valt mijn mond open van verbazing: hier geldt klaarblijkelijk betaald parkeren! Dat heb ik deze hele reis nog nergens meegemaakt. Van een parkeerautomaat hebben ze hier bovendien nog niet gehoord. Je stopt wat dollars in een envelopje waarop je je naam en kenteken schrijft, en dat deponeer je vervolgens in een brievenbus. De techniek staat voor niets!
Pelikaan bij Moss Landing
We zijn ruim op tijd bij de verzamelplaats van Sanctuary Cruises en al snel verschijnt onze gids annex marien biologe, die de aanwezigen alvast wat vertelt over de boottocht. Omdat het er nogal ruig aan toe kan gaan op zee, worden er anti-zeeziekte-armbandjes verhuurd. Ik heb weinig vertrouwen in de werking van die bandjes, en besluit geen gebruik te maken van het aanbod. De boot waarmee we de oceaan op gaan is geen grote boot; we zijn ook maar met een man of dertig. In het ochtendzonnetje wachten we geduldig af tot het tijd is om aan boord te gaan.
Walvissen spotten
Wat volgt is een boottocht van ruim drie uur door de Monterey Bay. Nog vóór we de haven uit zijn, zien we het eerste ‘wilde’ dier al: een zeeleeuw zit te relaxen op de achtersteven van een plezierjacht. Je zult hier maar een boot hebben. Dan moet je continu de zeeleeuwen uit je kajuit verdrijven en vóór je het weet gaan ze er met je visvangst vandoor…
Zeeleeuw in de haven van Moss Landing
Als we op open water zijn, blijkt dat men niet heeft overdreven over de ruigheid van de zee. Nooit eerder bevond ik me op een boot die zó hard heen en weer zwiepte. We zien een aantal dolfijnen en meerdere walvissen. Missie geslaagd dus! Bijzonder is ook de maanvis (of mola mola), die op slechts een paar meter van onze boot een eindje meezwemt en goed zichtbaar is aan het wateroppervlak. Hoewel er in deze wateren ook orka’s voorkomen, krijgen we die vandaag helaas niet te zien. Tijdens de boottocht worden er allerlei wetenswaardigheden verteld door de gids. Mede daardoor ervaren wij dit als een erg geslaagde ochtend. Wij kunnen een boottocht met Sanctuary Cruises dus van harte aanbevelen!
Walvis in Monterey Bay
Na het afmeren beginnen we aan ons laatste autoritje van deze reis. We blijven de kustroute volgen tot aan Half Moon Bay, en steken dan de heuvels over richting de San Francisco Bay Area en het vliegveld van San Francisco, waar we onze auto zullen inleveren. Vlak voorbij Moss Landing komen we nog door Santa Cruz, een ander kuststadje. Hier vind je op het strand de Santa Cruz Beach Boardwalk, het oudste pretpark van California. We rijden hier echter aan voorbij omdat we geen zin hebben om door het drukke stadsverkeer te rijden. Bovendien kijken we vooral uit naar San Francisco!
Auto inleveren
Het rijden naar het vliegveld valt alleszins mee. De snelwegen zijn overzichtelijk en de route naar het vliegveld is dat ook. We verbazen ons over de snelheid waarmee we de auto kunnen inleveren. Dat kost nog geen tien seconden. De medewerkers van Alamo zijn allerminst geïnteresseerd in de staat van de auto. Ergens ook wel logisch, aangezien er geen eigen risico is.
Omdat we veel bagage hebben, wil ik een baggage cart huren om onze bagage mee naar het vliegveld en de taxistandplaatsen te brengen. Helaas weigert de dispenser dienst. Weg 5 dollar. Bij een andere dispenser lukt het wel. Dat is dus 10 dollar voor het huren van een stom vliegveldkarretje. Na thuiskomst mail ik nog wat over en weer met het bedrijf dat verantwoordelijk is voor deze weigerachtige apparaten. Men wil wel een cheque opsturen ter waarde van 5 dollar. Aardig aangeboden, maar allemaal niet zo praktisch indien je niet in de VS woont. Een Amerikaanse cheque incasseren in Nederland kost vermoedelijk méér dan dat het in dit geval zou opleveren.
San Francisco
Vanaf het vliegveld nemen we een deeltaxi naar ons hotel in downtown San Francisco. Al met al duurt het met deze deeltaxi veel langer dan het zou hebben geduurd met een privé-taxi. Een volgende keer wordt het waarschijnlijk dus toch weer een gewone taxi (of Uber of Lyft).
Ons hotel is eigenlijk geen hotel, maar een hostel. Het voelt wél als een hotel. Accommodatie in San Francisco kan erg duur zijn, zeker als je iets zoekt op een A-locatie. Ons oog viel daarom op het HI Hostel op slechts één blok van Union Square. We hebben hier een privé-kamer met eigen badkamer. Kamers worden elke dag netjes opgemaakt. De kamer is ook nog eens erg ruim en best comfortabel. Van de gemeenschappelijke vertrekken in het gebouw maken we geen gebruik, maar alles ziet er hip en modern uit. De sfeer is ook erg goed. We betalen omgerekend zo’n 115 euro per nacht, inclusief een eenvoudig ontbijt. Voor deze locatie echt een koopje. We kunnen deze accommodatie dus aan iedereen aanbevelen. Laat je vooral niet afschrikken door het label ‘hostel’!
Uitgeput
Inmiddels zijn we best moe van ons dagprogramma. Vooral het rondslenteren op een druk vliegveld, het wachten op een taxi en het slepen met bagage vreet energie. We zullen nog wel iets moeten eten, maar hebben niet de puf om eropuit te gaan. Ik bedenk me dat eten bestellen hier vast niet zo’n probleem is. Via de Yelp-app op mijn telefoon zie ik dat er binnen honderd meter tientallen(!) plekken zijn waar je eten kunt afhalen. Ik bestel en betaal via de app wat gerechten bij de plaatselijke Thai (Chabaa Thai Cuisine), steek tien minuten later de straat over en haal het af. Gemak dient de mens, zeker in Amerika. Smikkelen maar!
