Nog voordat ik ook maar een hap op heb, heeft Linda de restanten van de pizza van gisteravond al opgepeuzeld als ontbijt. Zelf houd ik het liever bij wat bagels. Hier in Amerika zorgen we er altijd voor dat we wat bagels in de auto hebben liggen. Ze zijn lang houdbaar, kunnen tegen een stootje, en zijn prima als ontbijt of als snack tussendoor. Wel hebben we gemerkt dat er veel verschil in kwaliteit bestaat tussen de verschillende merken. Sommige bagels zijn gortdroog, andere bagels zijn smeuïger en dus gemakkelijker te eten zonder beleg. Zelf gaan we altijd voor de rozijn-kaneel-variant; de Amerikaanse versie van de krentenbol dus eigenlijk!
Bodie State Historic Town
Voordat we uitchecken, maken we nog even dankbaar gebruik van de douches op het terrein. We hebben maar een kort ritje voor de boeg: niet ver van Virginia Creek Settlement begint de Bodie Road naar Bodie, een ghost town. In de tweede helft van de negentiende eeuw zorgde de vondst van goud ervoor dat Bodie een bedrijvig stadje werd, met duizenden inwoners. Het ging echter snel bergafwaarts met de goudopbrengsten, en in de jaren veertig werd het dorp uiteindelijk in zijn geheel verlaten. Het stadje verkeert nog grotendeels in authentieke staat en is een bezoek dubbel en dwars waard. We sluiten aan bij een gratis rondleiding over het terrein, waarbij de ranger op levendige wijze schetst hoe het leven in Bodie er honderd jaar geleden uit heeft gezien. Erg interessant! Na de rondleiding besluiten we zelf op verdere ontdekking te gaan aan de hand van een plattegrond van het stadje.
Bodie
Vooraf hebben we nog getwijfeld of we Bodie wel zouden opnemen in onze reisplanning. De weg ernaartoe is namelijk gedeeltelijk onverhard. Op zich niet zo’n probleem, ware het niet dat onverharde wegen uitgesloten zijn van de verzekeringspolis van onze huurauto. Nu is het behoorlijk lastig om je hier strikt aan te houden: veel wegen in het westen van de Verenigde Staten zijn nu eenmaal niet verhard. En ook op campings ligt niet altijd asfalt. De weg naar Bodie is gelukkig in relatief goede staat, dus we hebben het erop durven wagen!
Bodie
Tioga Pass
We vermaken ons prima in Bodie en pas na enkele uren houden we het voor gezien. Uiteraard leggen we het stuk onverharde weg opnieuw af en vervolgens rijden we richting Lee Vining, waar we afslaan richting de Tioga Pass. Dit is één van de bekendste bergpassen in de Verenigde Staten. Hij doorkruist de Sierra Nevada en ligt grotendeels op het grondgebied van Yosemite National Park. Omdat de Tioga Pass zich op ruim 3.000 meter hoogte bevindt, ligt hier vaak nog tot laat in het jaar sneeuw. Vanaf half april gaat men aan de slag om de weg sneeuwvrij te maken. Afhankelijk van hoe streng de winter geweest is, is men daar kort of lang mee bezig. Als het écht meezit wordt de weg eind april of begin mei geopend; als het tegenzit is het pas begin juli zover. We hebben geluk: dit jaar is de weg op 18 mei opengegaan.
Tuolumne Meadows
De Tioga Pass is een prachtig gelegen weg en doet qua omgeving denken aan Whitney Portal, waar we gisteren korte tijd geweest zijn. Voorbij het hoogste punt stoppen we bij Tuolumne Meadows, een grote hooggelegen vlakte. We zien hier op veel plekken nog sneeuw liggen. Bij Tenaya Lake maken we een korte wandeling en eten we wat op een bankje bij het meer. Het is vanaf hier nog ongeveer een uur rijden naar Yosemite Valley, het kloppend hart van het park. Onze camping bevindt zich daar ook.
Tenaya Lake
Ondergesneeuwd bord bij trailhead
Bridalveil Fall
Vóór we in Yosemite Valley aankomen maken we een stop bij Bridalveil Fall, één van de vele watervallen in het park. De watervallen zijn op hun mooist in deze tijd van het jaar, nu er veel water door de rivieren stroomt dankzij smeltwater uit de bergen. Een kort en eenvoudig pad leidt van het parkeerterrein naar een platform vlakbij de waterval. Het is prachtig; één van de mooiste watervallen die ik ooit heb gezien. Helaas is de grandeur van de waterval vanaf het kijkplatform niet goed op de gevoelige plaat vast te leggen. Samen met ongeveer honderd Chinese toeristen genieten we van het uitzicht.
Bridalveil Fall
Honderd Chinese toeristen?! Waar komen die ineens vandaan? Je knippert met je ogen en plots staan ze er. Je knippert nog een keer, en ze zijn weer weg… In Chinese kringen is het razend populair om per touringcar door de VS te reizen en daarbij in moordend tempo alle bezienswaardigheden af te gaan. Op iedere plek heeft men slechts een paar minuten tijd voordat de bus weer gaat rijden. En in die paar minuten moet natuurlijk de pérfecte foto voor Instagram worden gemaakt (vaak met behulp van een tablet). Ik ben maar wat blij dat wij ons eigen vervoer hebben en ons eigen reistempo kunnen bepalen!
Yosemite Valley
Het is nu niet ver rijden meer naar de North Pines Campground, waar we ons tentje voor drie nachten zullen opslaan. We hebben een mooi en rustig plekje gereserveerd nabij de paardenstallen. Een felbegeerde plek, zoals álle plekken op deze camping.
Alles bij elkaar zijn er in Yosemite Valley bijna 400 campingplaatsen. Deze plekken dien je ruim van tevoren te reserveren via Recreation.gov (de overkoepelende site voor alle federale campings en andere voorzieningen in Amerika). Iedere 15e van de maand is het dringen geblazen, want dan starten de reserveringen voor vier maanden later. Op 15 januari 2016 om stipt 16.00 uur zat ik dus in Nederland klaar achter mijn pc om een plekje te bemachtigen. Dat is erg lastig: binnen luttele seconden zijn alle plekken voor de gehele maand bezet. Het is net alsof je tickets voor een concert van Adele probeert te bemachtigen. Hoewel dat laatste ons recent niet gelukt is, was het met deze kampeerplek in Yosemite gelukkig in één keer raak.
’s Avonds wippen we nog even langs Half Dome Village (voorheen bekend als Curry Village) voor een eenvoudige hamburger. De terugrit naar de camping voert via Camp 4, waar tegen betaling gedoucht kan worden. Na een lange dag kruipen we dus weer schoon en fris in onze slaapzak!
Overnachting: North Pines Campground ($ 26)
Afstand afgelegd: 185 km
