Galapogos

Reizen door de Verenigde Staten en Canada

Tag: Pacific Coast Highway

Cambria naar Monterey

Langs een groot deel van de Californische kust ligt de Pacific Coast Highway, ook bekend als Highway 1. Vandaag rijden wij vanuit Cambria omhoog over deze weg, in de richting van San Francisco. We zouden weliswaar ook richting Los Angeles kunnen rijden, maar dan zouden we het mooiste deel van de kustweg missen. Alhoewel we vandaag op de planning hebben staan om  slechts 250 kilometer rijden, verwachten we daar het grootste deel van de dag mee bezig te zullen zijn. Er zijn immers héél veel plekken om te stoppen onderweg!

Uitzicht vanaf Highway 1

Uitzicht vanaf Highway 1

Zeeolifanten

Even ten zuiden van Cambria ligt een enorme kolonie zeeolifanten voor pampus bij de Piedras Blancas Elephant Seal Rookery. Ik had nog nooit van zeeolifanten gehoord, maar het blijken dieren te zijn die het midden houden tussen zeeleeuwen en neusapen. Vooral de mannetjes zijn echte knapperds. Het zijn bovenal flinke beesten, die tot wel 4.000 kg kunnen wegen (de zeehonden in onze Waddenzee halen doorgaans nog geen 150 kg). Het observeren van zeeolifanten blijkt een uiterst vermakelijk tijdverdrijf. De meeste beesten ‘liggen alleen maar wat te liggen’, maar enkele mannelijke onruststokers maken voortdurend ruzie met elkaar. Het gaat er niet bepaald zachtzinnig aan toe en het gaat ook nog eens gepaard met veel kabaal. Er is hier in Piedras Blancas een pad aangelegd dat je kunt gebruiken om langs de kolonie te lopen en de sociale interacties te volgen. Erg leuk!

Piedras Blancas Elephant Seal Rookery

Piedras Blancas Elephant Seal Rookery

Linda heeft ergens gelezen dat er hier in de buurt zeer zeldzame Californische Condors rondvliegen. De kans dat wij die tegenkomen is nihil, lijkt mij. Maar plots ziet Linda iets vliegen en is ze ervan overtuigd dat het weleens een condor kan zijn. Ik zit achter het stuur en manoeuvreer onze bolide zo snel mogelijk naar een vrije parkeerplaats. De vreemde vogel vliegt een stukje achter ons, dus als we snel uitstappen kunnen we hem zometeen zien overvliegen. Nu ik niet meer op de weg hoef te letten, kan ik uitgebreid omhoog turen. De vogel die Linda gezien heeft, is in ieder geval een uit de kluiten gewassen verschijning. Misschien heeft ze gelijk en is dit inderdaad een condor.

Californische condors

Niet veel later kunnen we die twijfel laten varen als een stel Amerikanen met verrekijkers luidkeels laat weten dat er condors overvliegen. De condors vliegen inmiddels voor ons uit, wat ons doet besluiten om snel weer in de auto te stappen en een stukje verder te rijden. Een paar kilometer verderop parkeer ik op een parkeerterrein, en zien we de condors weer tevoorschijn komen. Vervolgens maakt één van de vogels een duikvlucht en lijkt hij/zij zo’n honderd meter van ons vandaan te willen landen. We bedenken ons geen moment en gaan te voet richting de betreffende locatie. Daar poseert de condor uitgebreid voor onze camera. Natuurlijk blijven we op gepaste afstand.

Californische condor

Californische condor

In de jaren tachtig waren er nog slechts 27 Californische condors in leven, allemaal in gevangenschap. Er werd een ambitieus fokprogramma gestart en vanaf begin jaren negentig worden er periodiek condors uitgezet in het wild. Inmiddels groeit de populatie gestaag en vliegen er ruim 400 dieren rond. Nog steeds geen enorm aantal, en daarom is het best bijzonder dat wij een groep van deze vogels hebben mogen aanschouwen. Alle vogels hebben een volgnummer, en zo hebben we via Condor Spotter kunnen achterhalen dat het specifieke exemplaar dat wij hebben gezien door het leven gaat als Amigo. Californische condors kunnen wel zestig jaar oud worden. Amigo is op 28 april 1999 uit zijn ei gekropen in San Diego Zoo en kan hopelijk dus nog lang mee!

Bij terugkeer naar onze auto zien we dat andere toeristen het dier inmiddels aanhalen en stukken brood voeren. Dat lijkt ons overduidelijk niet de bedoeling. Stiekem hopen we dat er toevallig een politieauto langs komt rijden, maar dat gebeurt niet.

Big Sur

De weg die we vandaag rijden loopt grotendeels door een gebied dat bekend staat als Big Sur. De ligging van deze weg is spectaculair te noemen. Het bergachtige vasteland komt hier vrij steil omhoog vanuit de zee. De weg is als het ware tegen de rotsen aangeplakt. Dit levert fraaie vergezichten op. We stoppen op een aantal plaatsen, zoals bij de McWay Falls in Julia Pfeiffer Burns State Park.

McWay Falls in Big Sur

McWay Falls

Iets verderop nemen we een avontuurlijke en wel hele smalle zijweg naar het strand Pfeiffer Beach. We ondervinden hier aan den lijve hoe het voelt om gezandstraald te worden. Er staat een bijzonder straffe wind en het zand doet echt pijn in ons gezicht. Foto’s maken is geen optie, omdat ik bang ben dat de lens van mijn camera beschadigd zal raken. Het is desondanks wel leuk om hier even rond te lopen en de Stille Oceaan te kunnen aanraken.

Big Creek Bridge in Big Sur

Big Creek Bridge

Point Lobos

Vlak vóór Monterey ligt Point Lobos State Natural Reserve. Hier zijn wat kleine wandelingen te doen. Erg leuk is dat je langs de paden veel wildlife kunt zien, zoals zeehonden en zeeleeuwen. Wij vonden ook de Bird Island Trail de moeite waard. Hierbij wandel je langs de kust en heb je zicht op een eiland met – zoals de naam al zegt – vogels. Véél vogels. Volgens Linda zijn het aalscholvers; ik geloof het meteen. Ik kan zelf nog geen merel van een ekster onderscheiden.

"<yoastmark

Monterey

Het is al wat later op de middag als we Monterey binnenrijden, onze eindbestemming voor vandaag. Monterey is vooral bekend vanwege Monterey Bay Aquarium, een groot zee-aquarium. Disney heeft zich bij het maken van de film Finding Dory laten inspireren door deze plek. Wij moeten het aquarium voor een andere keer bewaren: vanmiddag hebben we hier geen tijd meer voor en morgen helaas ook niet.

We rijden door naar Seaside, een voorstadje van Monterey. Ook vanavond slapen we via Airbnb bij mensen thuis. Ik merk op dat de buurt waarin de Airbnb staat niet heel fris is. Linda vindt het alleszins meevallen. Het valt in iedere geval op hoe gastvrij de bewoners zijn. Zelf zijn ze vannacht niet thuis, maar ze vinden het totaal geen probleem dat wij die nacht bij hen in huis slapen. We slapen prima deze nacht. Zowel de slaapkamer als de badkamer zijn dik in orde. En dat alles voor de helft van de prijs van een hotelkamer in deze regio.

Overnachting: Airbnb (€ 84)
Afstand afgelegd: 190 km

Sequoia naar Cambria

Voor de allerlaatste keer deze vakantie breken we ons tentje af. De vakantie zit er echter nog niet op. De komende twee nachten slapen we in Airbnb’s (de eerste keer voor ons!). Daarna slapen we een drietal nachten in een hostel annex hotel in San Francisco.

Aan het afbreken van de tent waren we eerder deze reis niet zoveel tijd kwijt. De tent, slaapzakken en matjes hoefden immers niet steeds netjes te worden opgeborgen: er was ruimte genoeg in onze auto. Maar vandaag pakken we alle kampeerspullen alvast in voor de terugreis, want hier hebben we alle ruimte om dat te doen. Het gastankje dat we bij aanvang van onze reis hebben gekocht zal uiteraard niet mee terug het vliegtuig in mogen. Het tankje is overigens nog lang niet leeg. We hebben geen flauw idee waar we dit materiaal kunnen achterlaten, en helaas weten de park rangers het bij navraag evenmin. We nemen het tankje dus maar mee richting de kust!

General Sherman Tree

Deze ochtend staat de belangrijkste bezienswaardigheid in Sequoia National Park op het programma. We gaan de allergrootste boom ter wereld bezichtigen, de General Sherman Tree. Dat niet alleen, we gaan óók een aantal andere grote sequoia’s van dichtbij zien. Het is erg rustig in het park, en we hebben de parkeerplaats bijna voor onszelf. Toch vreemd, want het is al half juni en dus volop zomer hier. We lopen de General Sherman Trail en de Congress Trail, bij elkaar een kilometer of vier. Het is echt niet te geloven hoe groot die sequoia’s zijn. Van de General Sherman Tree valt je mond zelfs wagenwijd open. Deze jongen is meer dan 80 meter hoog en heeft een omtrek van meer dan 30 meter. De diameter is bijna 8 meter. Dat betekent dat vier volwassen mannen achter elkaar op de grond kunnen gaan liggen, en dan nóg is de boom breder.

General Sherman Tree In Sequoia National Park

General Sherman Tree

Sequoia-bomen zijn dus reusachtig groot, maar er zijn bomen die hoger zijn (de Redwoods aan de Amerikaanse Westkust), bomen die breder zijn (de Baobabs in Afrika) en bomen die ouder worden (de Bristlecone pines in het Great Basin National Park). Deze alinea bewijst wederom dat je écht veel wijzer wordt van Wikipedia. Het verschil tussen Redwoods, Baobabs en Bristlecone pines enerzijds en Sequoia’s anderzijds, is dat ik die eerste drie nooit in het echt heb gezien en die laatste vanaf vandaag wel. Helaas zien we hier geen beren meer, al ligt Crescent Meadows hier slechts twee kilometer vandaan. We zien wel een marmot. Of althans, Linda ziet hem als eerste en ik zie hem – ondanks instructies – pas een paar minuten later. Maar zeg nou zelf: dit beestje is toch uiterst goed gecamoufleerd?

Marmot tussen de sequoia's in Sequoia National Park

Marmot tussen de sequoia’s

Cambria

In de middag verruilen we het sprookjesachtige Sequoia National Park voor de kust. De route hiernaartoe is verrassend mooi. De bochtige Generals Highway (die uiteraard door Sequoia National Park loopt) is een genot om te rijden, en na het verlaten van het park maakt ook Lake Kaweah indruk. We slapen vandaag bij mensen thuis, via Airbnb, in een leuk huis in een groene buitenwijk van Cambria. Cambria is een dorp dat gesitueerd is aan de Stille Oceaan en vormt een overnachtingsplaats voor veel toeristen. Een ouder echtpaar ontvangt ons hartelijk en leidt ons rond in hun woning. Onze kamer is ruim en bovenal gezellig ingericht, mits je van roze accenten en bloemetjesmotieven houdt. De kamer beschikt over een privé-dakterras met (in de verte) uitzicht op de oceaan. Leuk hier!

Zonsondergang vanaf Moonstone Beach Boardwalk in Cambria

Zonsondergang vanaf Moonstone Beach Boardwalk in Cambria

We trekken er ’s avonds nog even op uit om een stukje langs de kust te lopen via de Moonstone Beach Boardwalk. Er staat een straf windje en een fleecevest is hier zeker geen overbodige luxe. Gelukkig zijn we daarop voorbereid. Dat de straffe wind hier allerminst uitzonderlijk is, is ook te zien aan de bomen: die groeien bijna horizontaal in plaats van verticaal! Wanneer we voldoende uitgewaaid zijn, rijden we terug naar onze Airbnb. Voor het eerst in lange tijd ploffen we weer in een ‘echt’ bed.

Overnachting: Airbnb (€ 81)
Afstand afgelegd: 315 km

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén