Nadat we uitgerust uit onze tent kruipen, lopen we naar het nabijgelegen Springdale voor een lekker ontbijtje. We belanden bij Café Soleil, waar we de huisgemaakte granola met vers fruit en kwark bestellen. Het smaakt hemels, een absolute aanrader! Vervolgens keren we terug naar de camping en breken we onze tent af. De komende drie nachten zullen we de tent niet nodig hebben: we slapen in drie verschillende hotels.

Ons einddoel voor vandaag is Las Vegas, normaal gesproken op ongeveer zo’n drie uur rijden vanaf Zion. Wij rijden echter de toeristische route en zullen langer onderweg zijn. Doorgaans vermijden we tijdens onze reis de zogenaamde Interstates. Vandaag kunnen we daar echter niet omheen. Een Interstate is te vergelijken met een autosnelweg in Nederland; een Highway is simpelweg een genummerde weg en kan dus óók een achterafweggetje zijn dat vol gaten zit. Dat laatste kunnen we vaak wel waarderen. Vandaag blijkt echter ook de Interstate geen straf te zijn, want de weg tussen Zion en Las Vegas voert door een prachtig landschap.

Valley of Fire

Niet ver van Las Vegas ligt Valley of Fire State Park, een park dat bekendstaat om zijn bijzondere geologie en de verzengende hitte. Bij het openen van het autoportier wordt ons meteen duidelijk dat het hier qua temperatuur inderdaad menens is. We denken terug aan een paar dagen geleden, toen we ons bij Goblin Valley omwille van de hitte genoodzaakt zagen om vroegtijdig te vertrekken. Voor Valley of Fire geldt gelukkig dat veel moois rechtstreeks vanuit de auto te zien is, dus we zijn zeker niet voor niets gekomen. We rijden door het park en maken veel foto’s. De Scenic Drive glijdt als een slang door het landschap.

Valley of Fire

Valley of Fire

Valley of Fire

Valley of Fire

De koelte van onze auto verlaten we alleen voor de korte Elephant Rock Trail. De overige wandelingen die we hier gepland hadden, moeten omwille van de hitte wachten voor een andere keer. Linda neemt plaats achter het stuur voor de laatste 75 kilometer naar Las Vegas. Zij heeft meer rij-ervaring dan ik, en dat is in de grote stad prettig. Autorijden in Amerika is een verademing vergeleken met Nederland, maar de steden vormen daarop een uitzondering. Er zijn héél veel rijstroken en vaak is er weinig tijd om op de juiste manier voor te sorteren, tenzij je van tevoren al weet hoe het zit en hierop kunt anticiperen. Gelukkig kunnen we terugvallen op ons navigatiesysteem.

Behulpzame motoragent

Door de drukke stad rijden we recht op ons doel af en lijken we tot het laatste moment goed te rijden. Helaas blijkt de ingang van ons hotel echter niet goed geprogrammeerd te zijn in ons navigatiesysteem, met als gevolg dat we een verkeerde afslag nemen en moeten improviseren. We besluiten bij een stoplicht linksaf te slaan. Daar gaat het mis. De weg naar links blijkt afgezet, en we staan nu voorgesorteerd voor een richting die niet meer bestaat. Een U-turn maken is geen optie, want het is veel te druk en bovendien is er te weinig ruimte om de bocht in één keer te kunnen maken.

In de achteruitkijkspiegel zien we ondertussen ook nog een motoragent aan komen rijden. We beginnen ons enigszins zorgen te maken, maar de motoragent blijkt uitermate behulpzaam. Hij zet zijn motor dwars op de drukke weg, zodat het tegemoetkomende verkeer moet stoppen en wij tijd hebben om onze auto zodanig te manoeuvreren dat we een U-turn kunnen maken. Aansluitend kunnen we onze weg naar het hotel probleemloos vervolgen.

Las Vegas

Las Vegas

MGM Grand

We slapen in het MGM Grand, met ruim 6.500 kamers het grootste hotel in de Verenigde Staten. Het is even slikken als we bij de receptie arriveren, want er staan zeker tachtig(!) gasten in de rij voor de incheckbalie. Hoewel er minimaal tien receptionisten aan het werk zijn, wachten we bijna een uur voordat we aan de beurt zijn. Na het inchecken blijken we zo’n tien minuten te moeten lopen om bij onze kamer te komen en tot onze verbazing voert de route dwars door het casino. Wat ons daar meteen opvalt is de enorme tabakslucht. Een vreemde gewaarwording, want op de plekken die we tot nu toe hebben bezocht werd weinig gerookt. Bovendien is het in Amerika vrijwel overal verboden om te roken in publieke ruimtes. In Sin City gelden andere regels, zoveel is duidelijk!

Las Vegas met de kenmerkende toren van het Stratosphere-casino

Andermans hotelkamer

Aangekomen op de hotelkamer valt ons op dat er twee half gevulde glazen met sterke drank op een dressoir staan. Dat hadden we niet verwacht. Als we vervolgens ook een aangebroken pakje sigaretten aantreffen en op de televisie de tekst “Welcome at MGM Grand, Daniel” lezen, vermoeden we dat hier sprake is van een mix-up. Omdat ik weinig zin heb om helemaal terug naar de receptie te lopen, bel ik de receptie met het telefoontoestel op de kamer. Ik sta een tijdje in de wacht en leg de situatie uit. Er wordt iemand gestuurd; of we even op hem willen wachten in de hotelkamer.

Na tien minuten volgt er geklop op de deur: iemand van beveiliging. Of ik Daniel ben. “Nee, dat is het nou juist: ik ben Tom.” De beveiliger is helemaal in de war en brabbelt wat in zijn portofoon. Als de situatie hem eenmaal duidelijk is, geeft hij aan dat hij een andere kamer voor ons gaat regelen. Al met al wachten we nog zeker een kwartier voordat we in onze vervangende kamer kunnen. We hadden gehoopt op een gratis upgrade in verband met het ongemak, maar dat zit er helaas niet in. Uitgeput van het lange wachten ploffen we neer op het comfortabele bed.

Behalve veel kamers heeft dit hotel ook veel zwembaden en die willen we natuurlijk wel even proberen. Daar moeten we niet te lang mee wachten, want casino-zwembaden in Las Vegas sluiten doorgaans al laat in de middag of vroeg in de avond. Ook in de zwembaden wordt de reputatie van Las Vegas als ‘Sin City’ waargemaakt: het is lastig om badgasten te vinden die níét met een plastic beker vol alcohol in het zwembad dobberen. Desondanks genieten we van het lekker warme water.

Las Vegas

In de avond gaan we de stad in. We lopen langs de Strip vanaf MGM Grand naar het Venetian, en gaan onderweg langs bij het Bellagio. We kijken onze ogen uit, niet in het minst vanwege de kleurrijke en aangeschoten mensen op straat. De fonteinenshow bij het Bellagio is mooi om te zien, maar haalt het toch niet bij Aquanura in ‘onze’ Efteling. Beide shows zijn gemaakt door hetzelfde bedrijf, WET uit Los Angeles.

Bij MGM Grand besluiten we een gokje te wagen. We hebben $ 10 aan gratis casino-tegoed bij elkaar gespaard met een iPhone-spelletje en we zijn van plan dat hier ter plekke om te zetten in een paar miljoen harde cash. Uiteindelijk winnen we iets meer dan 7 dollar, die we niet opnieuw vergokken maar als echte Nederlanders laten uitbetalen. Tevreden met ons gratis geld nemen we de lift naar onze hotelkamer en vallen we, na alle hectiek van de stad, in een diepe slaap.

Overnachting: MGM Grand ($ 112)
Afstand afgelegd: 360 km