We hebben vannacht redelijk geslapen, maar de hotelkamer was niet al te best. Het is duidelijk dat roken op de hotelkamers hier lange tijd toegestaan is geweest: het hele hotel stinkt nog steeds naar sigaretten. De volgende keer maar even goed opletten bij het boeken van een goedkoper hotel! We hebben ons daar in Frankrijk ook al eens aan vergaloppeerd.
Reisdag
We zijn al vroeg op pad en stoppen onderweg niet vaak. Zoals altijd wisselen we elkaar af achter het stuur, maar we houden daarbij wel rekening met elkaars voorkeuren. Linda rijdt over het algemeen de lange (lees: saaie) stukken en heeft daarbij permissie om – met de radio op volume 20 – luidkeels mee te zingen met haar favoriete Amerikaanse rockmuziek. Ikzelf heb er op deze stukken wat moeite mee om wakker te blijven achter het stuur, vooral als de zon fel schijnt. Frappant genoeg slaag ik er op de passagiersstoel vrijwel nooit in om lekker weg te doezelen in het zonnetje, terwijl Linda daar als bijrijder weer heel goed in is. 馃槈 Zodra de avondschemering valt, ben ik vaak degene die rijdt.聽En waar Linda als bijrijder hele boeken verslindt op haar e-reader, word ik in de auto al misselijk bij het lezen van een kort berichtje op mijn telefoon.
Amerikaans-Canadese grens
Bij het plaatsje Roosville steken we de Amerikaans-Canadese grens over. Er staat een aardige sliert aan auto’s v贸贸r ons in de rij en erg vlot gaat het allemaal niet. Ik weet niet wat het is met die Canadezen, maar ook deze grensbeambte is duidelijk met het verkeerde been uit bed gestapt. Er kan echt geen spatje vriendelijkheid vanaf. Amerikaanse grensbeambtes waren tot nu toe zonder uitzondering erg vriendelijk; daar zouden ze hier nog wat van kunnen leren! Nadat we de de beambte ervan hebben overtuigd dat we geen vuurwapens bij ons hebben (mag in de VS wel, in Canada niet), mogen we doorrijden.
Kootenay Highway
Eenmaal in Canada lijkt het net alsof we op de Duitse Autobahn zitten. We rijden braaf de maximumsnelheid, maar worden aan alle kanten continu ingehaald. Misschien dat onze medeweggebruikers niet doorhebben dat de snelheidsbordjes hier in kilometers per uur staan uitgedrukt in plaats van in mijlen per uur?
Paradijselijk zwembad
Ergens in de loop van de middag arriveren we bij het Copper Point Resort in Invermere, een erg mooi en groot resort-hotel compleet met meerdere zwembaden, jacuzzi’s en een eigen golfbaan. Het is schitterend weer, en het buitenzwembad ziet er wel h茅茅l aantrekkelijk uit. De rest van de dag hangen we rond in en om het zwembad. Dat zal de komende dagen, als we ons weer in de natuurparken begeven, immers niet meer mogelijk zijn. Als we ’s avonds in de jacuzzi zitten, zien we blushelikopters af en aan vliegen richting de Canadese Rockies…
Met pijn in ons hart nemen we afscheid van ons schattige caravannetje. We stoppen nog even bij de receptie van de KOA voor gratis, versgebakken wafels. Ontbijten moeten we immers toch.
Zithoek van onze caravan
Keukentje en badkamer van onze caravan
Het verblijf bij deze KOA is ons goed bevallen. Liefst slapen we natuurlijk midden in de natuur, maar dit was voor een nachtje zeker niet verkeerd. En zo’n caravan is veel leuker en comfortabeler dan de gemiddelde cabin!
Inferno Cone
Terug bij Craters of the Moon National Monument is onze eerste stop Inferno Cone, een kleine niet-actieve vulkaan van het type ‘sintelkegel’ (leuk woord voor Scrabble). Je kunt deze vulkaan beklimmen door simpelweg tegen de kale helling op te lopen. Dat blijkt nog best vermoeiend vanwege het mulle, zanderige oppervlak. De bodem is hier z贸 zwart, dat het lijkt alsof we een enorme berg steenkool aan het beklimmen zijn.
Inferno Cone
Op de top van Inferno Cone bevindt zich geen krater: de bovenkant is vlak. Je kunt vanuit hier mijlenver kijken in alle richtingen. Zover het oog reikt, zien we de voormalige lavastromen die ooit zijn ontstaan vanuit de Great Rift: een scheur聽in de aardkorst met een lengte van 85 km. Wat een uitzicht! We worden weer eens met onze neus op de feiten gedrukt: alles in Amerika is groot, groter, grootst. Alleen al dit park is bijna veertig keer zo groot als de Hoge Veluwe. Slechts een klein deel van het park is via wegen en paden te bereiken. Echte diehards kunnen hier natuurlijk de wildernis in, maar waarom je dat zou willen is mij een raadsel…
Uitzicht vanaf Inferno Cone
Apollo-missie
Ik snap volledig waarom ze het hier in 1924聽‘Craters of the Moon’ hebben genoemd, ruim v贸贸r de eerste maandlanding. Ter voorbereiding op hun maanmissie trainden astronauten uit het Apollo-programma in 1969 zelfs in dit gebied. Dat klinkt waarschijnlijk spannender dan het in werkelijkheid geweest is: astronauten leerden destijds voornamelijk om geologische samples af te nemen. Uiteindelijk bleek het maan-oppervlakte wezenlijk anders te zijn dan gedacht: de kraters op de maan zijn ooit gevormd door meteoriet-inslagen, terwijl de kraters hier in Idaho natuurlijk voortkomen uit vulkanische activiteit. Achteraf bezien vertoont het landschap hier waarschijnlijk veel meer overeenkomsten met de planeet Mars.
Broken Top Loop Trail
Als kers op de taart lopen we nog de Broken Top Loop Trail, een bescheiden wandelpad van zo’n drie kilometer dat langs allerlei interessante vulkanische verschijnselen voert. Bij de parkeerplaats nemen we een trail guide mee, een klein boekje met uitleg over de geologische bezienswaardigheden tijdens de wandeling. Het is erg rustig: we komen niemand tegen. Helaas zijn we n茅t te laat voor de ranger guided hike. We zullen het dus met ons boekje moeten doen.
Broken Top Loop Trail
Craters of the Moon National Monument heeft niet alleen kraters, voormalige lavastromen en聽sintelkegels, maar ook lava-grotten en lava tubes. Lava tubes zijn ondergrondse tunnels die ooit zijn ontstaan doordat de bovenste laag lava al begon te stollen, terwijl in de diepte hete lava bleef doorstromen. In totaal zijn er vijf grotten opengesteld voor het publiek. Vier van deze grotten zijn gelegen aan de Caves Trail, die wij gezien de tijd besluiten over te slaan. De Buffalo Caves liggen w茅l op onze route van vandaag, maar een blik in de donkere, nauwe spleet in de grond weerhoudt ons van een ondergronds avontuur. Het plafond oogt hier z贸 laag, dat een helm ons geen overbodige luxe lijkt. Helaas gaan onze krachtige zaklampen dus onverrichter zake terug in onze rugzak.
Visitor center
Bij het bezoekerscentrum zit ook een klein winkeltje, waar ik als souvenir de National Park Edition van Monopoly koop. Leuk voor in de spellenkast! Het is toch veel leuker om een ranger station te plaatsen in Yellowstone dan een hotel op de Kalverstraat?
E茅n ding is ons (dankzij de talloze educatieve informatieborden) wel duidelijk geworden tijdens dit bezoek aan Craters of the Moon: als je al onder de indruk bent van het vulkanische landschap hier, wacht dan maar totdat je een bezoek hebt gebracht aan Hawa茂. O jee, ze brengen ons nog op (dure) idee毛n!
EBR-I
Voldaan verlaten we het weinig bezochte park en rijden we terug richting Arco en de Idaho National Laboratory. We zullen een kijkje gaan nemen bij de Experimental Breeder Reactor I, oftewel ‘EBR-I’. Dit is de allereerste kerncentrale ter wereld. In december 1951 werd hier voor het eerst in de geschiedenis voldoende kernenergie opgewekt om maar liefst vier hele gloeilampen van elektriciteit te voorzien.
Ingang van EBR-I bij Arco
Uiteindelijk werd de energieopbrengst van deze centrale voldoende opgekrikt om in ieder geval aan de energiebehoefte van het eigen gebouw te voldoen. De聽kerncentrale was hiermee natuurlijk totaal niet rendabel, maar dat hoefde ook niet. EBR-I was namelijk bedoeld om concepten op kleine schaal te kunnen testen, niet om daadwerkelijk energie te produceren voor een stad of dorp.聽De kerncentrale bleef in gebruik tot 1964 en werd daarna vervangen door de Experimental Breeder Reactor II, die even verderop is gelegen.
Controlekamer van kerncentrale EBR-I bij Arco
Guided tour
De EBR-I is het enige gebouw van de Idaho National Laboratory dat open is voor publiek. Medewerkers van het laboratorium verzorgen hier gratis rondleidingen. Als we binnenkomen, kunnen we meteen aansluiten bij een guided tour聽samen met een Amerikaans gezin met twee jonge kinderen. De kerncentrale verkeert nog helemaal in de oude staat, met als verschil dat er geen nucleaire brandstof meer aanwezig is. Wel hangen er voor alle zekerheid overal geigertellers om straling te detecteren.
Buiten het gebouw bevinden zich twee gigantische prototypes van nucleair aangedreven vliegtuigmotoren. Het idee is gelukkig nooit in de praktijk gebracht: het bleek te lastig om de vliegtuigbemanning te beschermen tegen straling. En wat te doen als zo’n vliegtuig ergens neerstort?
Prototypes van kernreactoren voor nucleair aangedreven vliegtuigen
Het is echt reuze-interessant om hier rond te lopen. Ook de Amerikaanse kinderen vermaken zich overduidelijk. We nemen een kijkje in de control room, bij het reactorvat, en luisteren aandachtig naar alles wat de gids te vertellen heeft. Uiteraard heeft het kernenergie-verhaal twee kanten. De ontwikkeling ervan ging hand in hand met de ontwikkeling van atoomwapens. Dat is hier goed te merken aan de vele informatiebordjes over dat thema. Daarnaast is er tijdens de rondleiding veel aandacht voor de kernrampen bij o.a.聽Three Mile Island, Tsjernobyl en Fukushima.
Op naar Montana
We vermaken ons hier zeker enkele uren.聽Maar helaas, we moeten weer door: vandaag hebben we nog een aantal uur autorijden voor de boeg. De bedoeling is dat we overmorgen in Jasper National Park in Canada zullen zijn, 1350 kilometer verderop. We rijden die afstand in drie dagen, waarvan vandaag de eerste is. De route van zo’n 500 kilometer over Highway 93 leidt ons door de prachtige natuur van het Salmon-Challis National Forest en de Selway-Bitterroot Wilderness. Het is erg rustig op de weg. We maken snel kilometers en genieten onderweg van de mooie natuur.
U.S. Highway 93 bij Chilly, Idaho
Missoula
Onze eindbestemming voor vandaag is de stad Missoula, de een-na-grootste stad van de staat Montana. Zowel Idaho als Montana zijn erg dunbevolkt. Missoula mag dan de grootste stad in de wijde omgeving zijn, er wonen slechts zo’n 60.000 mensen.
Wanneer we ons hotel naderen, denken we in de verte in een flits een mooie zonsondergang te zien. We hebben het mis: de oranje gloed van een enorme bosbrand omsluit de stad. In de stad zelf is er verder nog niets van de brand te merken, maar we weten direct dat het in het bos flink mis moet zijn.
Het ontbijt in de Skyline Ranch is van hogere kwaliteit dan we gewend zijn in de Verenigde Staten. De uitbaatster en haar dochter hebben hun best gedaan om er iets van te maken, en dat is absoluut gelukt. Dat komt vandaag goed uit: we kunnen er weer even tegenaan!
Het is maar tien minuten rijden vanaf de Skyline Guest Ranch naar de noordoostelijke ingang van Yellowstone National Park. We laten onze America the Beautiful-pas zien, krijgen een hele verzameling aan brochures en kaartmateriaal mee en mogen doorrijden.
Yellowstone
We rijden nu door het oudste nationale park ter wereld, opgericht in 1872. Zelfs voor Amerikaanse begrippen is het een groot park, met een oppervlakte van bijna 9.000 vierkante kilometer. Dat is net iets kleiner dan het gezamenlijke oppervlakte van de provincies Gelderland en Noord-Brabant. En ook buiten de grenzen van het nationale parken loopt de natuur door. Het totale聽Greater Yellowstone Ecosystem beslaat zo’n 80.000 vierkante kilometer, ongeveer de oppervlakte van de gehele Benelux.
Kudde bizons in Lamar Valley
De hoofdweg van het park is bijna 400 kilometer lang. De meeste bezoekers kiezen er dan ook voor om hun verblijf in dit park op te splitsen over verschillende campings of hotels. Wij verblijven twee nachten op de centraal gelegen Canyon Campground, en twee nachten op Madison Campground. Op die manier voorkomen we onnodig heen en weer rijden.
Het park ligt op een gemiddelde hoogte van zo’n 2.500 meter boven zeeniveau. Het seizoen is daarom maar kort. Van vroeg in het najaar tot laat in het voorjaar zijn grote delen van het park nauwelijks toegankelijk vanwege de sneeuw. Alleen met behulp van sneeuwscooters kan men dan het park in.
Yellowstone Caldera
Diep onder Yellowstone National Park bevindt zich een supervulkaan. De聽Yellowstone Caldera is een krater met een doorsnede van ruim 50 kilometer, waaronder zich een enorme magmakamer bevindt. In de geschiedenis kwam het een aantal keer tot een volledige uitbarsting. De laatste keer dat dit gebeurde was 640.000 jaar geleden. De vulkaan is echter nog altijd actief. Mocht het in de toekomst opnieuw tot een uitbarsting komen, dan zullen de gevolgen daarvan niet te overzien zijn. Niet alleen voor de wijde omgeving van Yellowstone, maar (klimaat-technisch) voor een groot deel van de wereld.
Parkweg bij Mammoth Hot Springs
Het vulkanisme zorgt voor een groot deel van de aantrekkingskracht van Yellowstone. Op talloze plaatsen borrelt warm water naar de oppervlakte. Het resultaat: stomende warmwaterbronnen, spuitende geisers en allerlei andere bijzondere natuurverschijnselen. Omdat het gebied z贸 uitgestrekt is en bovendien relatief ongecultiveerd is gebleven, is er veel wildlife te zien. Yellowstone en Glacier National Park zijn聽de enige regio’s in de Verenigde Staten waar nog wilde grizzlyberen voorkomen. Ook wolven vinden hier hun thuis.
Pas op: overstekende bizons
Naast de beer en de wolf is er nog 茅茅n ander dier dat onlosmakelijk verbonden is met het park: de bizon. Het duurt dan ook niet lang voordat we op de rem moeten: een bizon besluit om op zijn dooie gemakje de weg over te steken. We hebben alle tijd om de auto even stil te zetten en foto’s te maken. Deze bizon is duidelijk niet onder de indruk van mensen of auto’s.
Overstekende bizon in Lamar Valley
Trout Lake
Yellowstone kent ontzettend veel trails. Als opwarmertje lopen we een rondje rondom Trout Lake, een meer – de naam zegt het al – waar veel gevist wordt. Omdat de lucht inmiddels aan het betrekken is, houden we het slechts bij een klein rondje. Het is niet onaardig om hier te lopen, maar door het grijze weer laat de wandeling geen onuitwisbare indruk achter.
Stukje klimmen tijdens de wandeling naar Trout Lake
Lamar Valley
We rijden verder over de noordoostelijke toegangsweg van het park, tussen Cooke City en Tower Junction. Deze weg loopt door Lamar Valley, 茅茅n van de twee grote valleien in het park (naast Hayden Valley). Dankzij de weidsheid van de vallei zijn de vele dieren die hier leven uitstekend te bewonderen. Dagelijks komen hier in de vroege ochtend wolvenspotters samen, vergezeld van peperdure apparatuur om vanaf afstand naar wolven te speuren. We stoppen even, maar komen al snel tot de conclusie dat er op dit moment geen wolven zijn. Niet vreemd, want het is al wat later op de ochtend. Al rijdend door Lamar Valley zien we w茅l hordes bizons, meerdere gaffelbokken (‘pronghorns’) 茅n een nestelende zeearend. Gaaf hoor!
Gaffelbokken in Lamar Valley
Beer van dichtbij!
Inmiddels rijden we over de noordelijke parkweg richting onze volgende stop:聽het vulkanisch actieve Mammoth Hot Springs. Maar na een bocht in de weg moet ik plots vol op de rem. Er loopt een volwassen zwarte beer op nog geen twee meter van de weg! Voordat we er erg in hebben, steekt de beer pal v贸贸r onze auto de weg over. Omdat het allemaal razendsnel gaat, hebben we nauwelijks tijd om foto’s te maken. Pas als de beer aan de overkant van de weg door de bosjes wandelt, lukt het om dit moment op camera vast te leggen. We zien dat de beer een halsband om heeft, en dat hij of zij dus gevolgd wordt door de natuurbeschermers van het park.
Zwarte beer in de buurt van Tower Junction
Als de beer uit beeld verdwijnt, vervolgen we onze weg. Onderweg naar Mammoth Hot Springs stoppen we alleen nog even kort bij Wraith Falls, een aardige maar niet spectaculaire waterval op een halve kilometer van de parkweg.
Mammoth Hot Springs
Bij Mammoth Hot Springs blijkt het een drukte van jewelste te zijn. Niet alleen is hier veel vulkanische activiteit te bekijken, ook is er een heel dorp uit de grond gestampt. Een groot deel van het parkpersoneel overnacht hier en er zijn allerlei kantoorruimtes en andere faciliteiten te vinden. Met veel moeite vinden we een vrije parkeerplaats. We besluiten om eerst te gaan eten bij Mammoth Terrace Grill, een eenvoudig zelfbedieningsrestaurant. De keuze valt op een burger met gegrilde kip en een grote beker frisdrank. Ik bedenk me overigens nu pas dat ik net zo goed een kleine beker frisdrank had kunnen kopen. Amerika is immers het land van de gratis refills!
Mammoth Hot Springs
Omdat we geen zin hebben om opnieuw een parkeerplaats te zoeken, leggen we het korte stukje vanaf het restaurant naar de hot springs te voet af. Dankzij uitgebreide kalkafzetting is de ondergrond in dit gebied bijna overal (grijs)wit. Het doet wat denken aan Pamukkale in Turkije, waar ik (Tom) in 2006 ben geweest. Op sommige plekken borrelt warm water omhoog; op andere plekken is er geen thermische activiteit meer en resteren alleen nog de levenloze kalkafzettingen.
Mammoth Hot Springs
Boardwalks
Om de kwetsbare ondergrond te beschermen, zijn hier – net als op veel andere plekken in Yellowstone –聽boardwalks aangelegd (houten steigers). Als toerist mag je in de vulkanische gebieden niet buiten deze paden komen.
Boardwalks bij Mammoth Hot Springs
Helaas neemt niet iedereen het even nauw met de regels. Regelmatig begeven toeristen zich op plekken die niet betreden mogen worden, vaak voor het maken van een selfie. Amerikaanse toeristen houden zich meestal keurig aan de regels, 聽maar dat kan niet gezegd worden van alle Aziatische en (in mindere mate) Europese toeristen. Een paar jaar geleden is op deze manier nog een man overleden door een val in een kokende hot spring. Als gevolg van de hoge zuurgraad van het water hebben de autoriteiten alleen nog zijn slippers en portemonnee terug kunnen vinden…
Mammoth Hot Springs
Boiling River
Even ten noorden van Mammoth Hot Springs is een plek te vinden waar je als toerist lekker kunt – en mag(!) – badderen in het water. Hier stroomt de door vulkanische activiteit verwarmde Boiling River in de koude Gardiner River. Het resultaat: een heerlijke watertemperatuur. We hebben vandaag geen behoefte aan een nat pak, maar lopen wel even het water in om te ervaren hoe warm het water is.
Badderen in de Boiling River en Gardiner River
Tower Fall
Om bij onze camping te komen, moeten we een groot stuk terugrijden over dezelfde weg waarover we gekomen zijn. Normaal gesproken zou het logischer zijn om in een ‘lus’ terug te rijden, maar dat deel van de parkweg is tijdelijk afgesloten. We hopen nogmaals op de beer te stuiten die we eerder vandaag zagen, maar die laat zich helaas niet meer zien. Na Tower Junction passeren we Tower Fall, 茅茅n van de bekendere watervallen in het park. Omdat het al tegen negen uur ’s avonds is, lukt het niet meer om een goede foto te maken van de waterval zelf.
Yellowstone River
Voorbij Tower Fall klimt de weg sterk. Via de Dunraven Pass bereiken we uiteindelijk Canyon Campground. Hoewel het al vrij laat is, is de receptie nog open. Op deze camping kun je niet van tevoren een specifieke plek reserveren, maar krijg je een plek toegewezen. We rijden naar onze plek en zetten in het donker ons tentje op. Slapen doen we vrijwel direct!
Het is een flink stuk rijden van Glacier National Park naar Yellowstone National Park. Via de kortste route heb je het al gauw over 7,5 uur pure reistijd. Wij kiezen er daarom voor om dit stuk in twee dagen te rijden. Op die manier hebben we ons gisteren niet hoeven haasten in Glacier National Park. Bovendien biedt het ons vandaag de mogelijkheid om Yellowstone met een omweg te benaderen via de Beartooth Highway. Dit schijnt een van de mooiste wegen in de Verenigde Staten te zijn. Dat belooft wat!
Eindeloze highway in Montana
Montana
V贸贸r we daar zullen zijn, moeten we echter eerst nog een heel eind rijden over het platteland van Montana. We rijden door het Helena-Lewis and Clark National Forest, een aardige route. Bij Sluice Boxes State Park stoppen we kort voor een foto. Het rijdt al met al redelijk door, en in de loop van de middag arriveren we bij onze volgende tussenstop: een grasveld vol interessante dieren.
Sluice Boxes State Park
Greycliff Prairie Dog Town
Bij het plaatsje Greycliff is een parkje gewijd aan 茅茅n van de leukste dieren van Noord-Amerika: prairiehondjes! Deze knaagdiertjes hebben wat weg van eekhoorns en voelen zich thuis op de Amerikaanse prairie. Het zijn echte groepsdieren, die samen met meerdere families in heuse ondergrondse dorpen wonen. Hun naam danken de prairiehondjes aan het scherpe, blaffende geluid waarmee zij onderling communiceren.
Prairiehondje in Greycliff Prairie Dog Town
Greycliff Prairie Dog Town is eigenlijk niets meer dan een stukje grasland met wat informatieborden en ruimte om je auto te parkeren. Als je goed kijkt, zie je op veel plekken in het landschap prairiehondjes op de wacht staan bij de ingang van hun holen. De ‘wachter van dienst’ houdt alles en iedereen nauwlettend in de gaten. Kom je te dichtbij, dan volgt er een flink kabaal. Andere prairiehonden worden hierdoor binnen聽no time聽gewaarschuwd dat het verstandiger is om ondergronds te vluchten. En – roetsj聽– tot slot duikt ook de waak(prairie)hond het hol in.聽Geef ons een stoeltje, een koud drankje en een parasol en we zouden onszelf hier urenlang kunnen vermaken.
Prairiehondje in Greycliff Prairie Dog Town
Niet iedereen is overigens blij met prairiehondjes: boeren hebben vaak een hekel aan hun graafwerkzaamheden. De landeigenaar van de grond direct naast Greycliff Prairie Dog Town schijnt prairiehondjes die zich aan de verkeerde kant van de perceelgrens begeven, vrijwel direct af te schieten. Gelukkig lopen we deze boeman vandaag niet tegen het lijf.
Beartooth Highway
Via Columbus rijden we naar Red Lodge, waar de Beartooth Highway begint. De weg begint wat gewoontjes, maar hoe verder we rijden en hoe hoger we komen, hoe adembenemender de uitzichten worden. Zo nu en dan zien we een marmot聽chillen聽op een rots aan de kant van de weg.
Beartooth Highway
Het hoogste punt van deze weg ligt op 3307 meter boven zeeniveau. Op die hoogte staan geen bomen, maar de vegetatie is er prachtig.聽Bovenop het plateau kun je bovendien ontzettend ver kijken. Wat voelen we ons nietig in dit ruige landschap! De natuur is hier overduidelijk nog de baas.
Chipmunk bij Rock Creek Vista op Beartooth Highway
We zijn inmiddels z贸 vaak gestopt voor het prachtige uitzicht, dat we wat vaart moeten gaan maken. Via een serie聽switchbacks聽verruilen we het bergplateau voor de vallei. De Yellowstone-koorts begint inmiddels toe te nemen: het zal niet lang meer duren voordat we in dit wereldberoemde nationale park zullen zijn. Cooke City, een klein dorpje vlak v贸贸r de ingang van Yellowstone National Park, ligt nog op zo’n聽drie kwartier rijden.
Beartooth Highway
Skyline Guest Ranch
We slapen vannacht in de Skyline Guest Ranch, een volledig uit hout opgetrokken ranch midden in het bos. Hier komen voornamelijk ruiters, jagers en vliegvissers. Zij gebruiken de ranch als uitvalsbasis voor de uitgestrekte natuur van Montana. Zoals veel onafhankelijke hotelletjes in de Verenigde Staten, is deze plek niet terug te vinden op de bekende boekingssites. Wanneer je houdt van een kleinschalig en persoonlijk verblijf, loont het absoluut om op zoek te gaan naar dit soort pareltjes.
Waarschuwingsbord voor beren
Na het inchecken en het nuttigen van een kleine maaltijd vallen we snel in slaap. Voorlopig is dit de laatste dag dat we in een echt bed slapen, want na vandaag gaan we weer kamperen!
Wederom kijken we ’s ochtends even naar de trail reports om te zien of de Iceberg Lake Trail of de Ptarmigan Tunnel Trail een optie vormen voor vandaag, maar helaas. We besluiten dan maar een korte trail in de buurt van de camping te doen: de Swiftcurrent Pass Trail naar Redrock Falls en weer terug. Bij elkaar zo’n zes kilometer wandelen over redelijk vlak terrein. De wandeling is de moeite waard, maar de waterval zelf is niet heel bijzonder.
Uitzicht vanaf Swiftcurrent Pass Trail
Bij terugkomst op de camping breken we op gemak ons tentje af. We rijden aansluitend nog even naar de omgeving van het Many Glacier Hotel om de Swiftcurrent Falls te bewonderen. Dit is onze laatste stop in Glacier National Park. Voor de laatste keer deze vakantie rijden we over de lange, ietwat hobbelige toegangsweg van het park.
Met pijn in ons hart nemen we afscheid van Glacier National Park. Niet alleen zijn er hier nog veel trails die we willen verkennen, ook de sfeer zullen we gaan missen. Tot slot is er ook nog het Two Medicine-deel van het park, waar we deze reis nog helemaal niet geweest zijn. Ons voornemen voor een volgend bezoek: minstens een week blijven!
Blackfeet Indian Memorial
De middag spenderen we grotendeels aan de rit naar Great Falls, dat als tussenstop dient op onze route naar Yellowstone National Park. We nemen de toeristische route via St. Mary, Browning en Choteau. Op die manier ontwijken we de Interstate. We stoppen maar 茅茅n keer: bij het Blackfeet Indian Memorial, net ten zuiden van St. Mary. De Blackfeet-indianen hebben het zwaar te verduren gehad, zoals veel inheemse volkeren in de Verenigde Staten. In 1870 kwam een groot aantal van hen om tijdens聽Marias Massacre, uitgevoerd door het Amerikaanse leger. Vijftien jaar later volgde wederom een klap. Destijds kwamen zeshonderd Blackfeet-indianen om door voedselgebrek, doordat er bijna geen bizons meer bestonden voor de jacht. Blanke jagers hadden de diersoort bijna uitgeroeid.
Blackfoot Indian Memorial
Wegwerkzaamheden op zijn Amerikaans
Over de resterende 280 kilometer doen we best een tijdje, aangezien er veel wegwerkzaamheden plaatsvinden. Ik verbaas me erover hoe wegwerkzaamheden in Amerika dikwijls zijn georganiseerd. Een weg volledig afsluiten gebeurt niet zo snel: er zijn vaak weinig alternatieve routes en de wegen zijn breed genoeg om ten minste 茅茅n rijbaan open te laten. Wat men simpelweg doet, is de weg een paar minuten opengooien in de ene richting en vervolgens een paar minuten in de andere richting. Op zich logisch. In Nederland zouden we stoplichten gebruiken om dit alles in goede banen te leiden. Zo niet in Amerika. Daar zet men een goedkope arbeidskracht neer bij het begin van de werkzaamheden, en een andere goedkope arbeidskracht bij het eindpunt. Hun enige taak: een bordje omdraaien van ‘Stop’ naar ‘Slow’ als het verkeer mag rijden, en van ‘Slow’ naar ‘Stop’ als het verkeer moet stoppen.
Alsof dat nog niet genoeg is, rijdt er ook altijd een pilot car v贸贸r het verkeer uit. Deze pilot car rijdt de gehele dag op en neer zodat doorgaand verkeer erachteraan kan rijden. Soms is dat nuttig (bijvoorbeeld als het verkeer tussen werklui door moet worden geloodst), maar meestal is het volstrekt zinloos. Alhoewel: een lage verkeerssnelheid is op deze manier gegarandeerd. Niemand zal het immers in zijn of haar hoofd halen om de pilot car in te halen.
Na een korte nacht – voor mij althans – genieten we wederom van een ontbijtje bij de Swiftcurrent Motor Inn. Ik kijk bij de receptie van het hotel nog even naar het laatste trail report. Dit is een dagelijks bijgewerkte lijst waarop de actuele toegankelijkheid van ieder wandelpad beschreven staat. Vroeg in de zomer zijn veel paden nog afgesloten vanwege sneeuw. Ook kan er sprake zijn van sluiting vanwege omgevallen bomen, een bosbrand of de aanwezigheid van grizzlyberen. Vanwege dat laatste (‘bear activity’) zijn enkele trails die op ons lijstje staan momenteel helaas niet toegankelijk. We zullen dus nog een keer terug moeten komen voor de trails naar o.a. Iceberg Lake en聽Ptarmigan Tunnel.
Logan Pass
Opnieuw rijden we over de Going-to-the-Sun Road naar Logan Pass, een rit van ruim een uur. Gisteren reden we dit stuk ook al, maar toen was het hier een stuk rustiger (samenhangend met het tijdstip).
Saint Mary Lake
We weten dat Logan Pass een bekende bottleneck is: hier zijn bij lange na niet voldoende parkeerplaatsen voor de dagelijkse stroom aan toeristen. Zonder al teveel getreuzel rijden we daarom door naar Logan Pass, in de hoop de grote drukte voor te zullen zijn. Dat lukt: als wij rond kwart voor negen arriveren, zijn er nog zo’n twintig parkeerplaatsen vrij. Binnen no time staat het parkeerterrein volledig vol.
Saint Mary Lake gezien vanaf Wild Goose Island Lookout
Bij Logan Pass staat een leuk visitor center dat we kort bezoeken. Ze zijn hier in Amerika echt heel goed in het aanleggen van mooie bezoekerscentra in de natuurparken. Ieder nationaal park heeft wel zo’n bezoekerscentrum; de grotere parken hebben er vaak zelfs meerdere. Doorgaans is een deel van het bezoekerscentrum ingericht als museum en is er een bioscoopzaal waarin films over het park worden gedraaid. Ook lopen er diverse rangers rond om vragen te beantwoorden of om backcountry聽permits te verstrekken aan avontuurlijk ingestelde bezoekers. Wat bovendien vrijwel nooit ontbreekt, is een parkwinkeltje waarin allerhande souvenirs te koop zijn. Tijdens onze reizen kopen we steevast koelkastmagneten voor mijn vader, die thuis inmiddels een hele wand vol heeft hangen met die dingen. Deze keer kopen we ook een knuffel van een berggeit als verjaardagscadeau voor de broer van Linda. Zijn lievelingsdier: de geit.
Hidden Lake Overlook
Bij Logan Pass begint de populaire wandeling naar Hidden Lake. Ondanks de beperkte parkeergelegenheid lijkt iedereen hier verzameld te zijn. We besluiten om ongeacht de drukte richting Hidden Lake te wandelen en schuiven dus braaf achteraan de rij wandelaars aan.
Hidden Lake Trail met in de verte Logan Pass
Je kunt merken dat we hier op ruim 2.000 meter hoogte zijn: het duurt niet lang voordat we bij uitgestrekte sneeuwvelden arriveren. Het is best een hachelijke onderneming om hier doorheen te lopen, want je glijdt extreem makkelijk uit. Het terrein is verder vlak, dus heel gevaarlijk is het gelukkig niet. Met onze wandelstokken in de hand vervolgen we – met gepaste snelheid – onze weg.
Sneeuw op Hidden Lake Trail
Na twee kilometer komen we aan bij Hidden Lake Overlook. Vanaf dit uitkijkpunt zien we Hidden Lake in de verte onder ons liggen.
Hidden Lake
Beren
Omdat er bij Hidden Lake regelmatig beren rondlopen, zijn veel bezoekers druk aan het speuren met verrekijkers. Gelukkig hebben wij onze verrekijker ook meegenomen. Het duurt niet lang voordat we in de verte de eerste beer spotten. Daar blijft het niet bij: uiteindelijk zien we hier zelfs meerdere zwarte beren rondscharrelen. Het lijkt wel een bijeenkomst! Prachtig om te zien natuurlijk.
Hidden Lake
Het pad dat vanaf Hidden Lake Overlook naar Hidden Lake gaat, is logischerwijs afgesloten vanwege alle beren. Het uitzichtpunt vormt daarmee het eindpunt voor alle wandelaars. We banen ons dus weer voorzichtig een weg door de sneeuw, in de richting van Logan Pass.
Hidden Lake Trail
Bij Logan Pass aangekomen, lopen we even terug naar de auto om koude drankjes uit onze koelbox te halen. Wat een gekkenhuis is het hier inmiddels. Talloze automobilisten rijden rondjes over het parkeerterrein in de hoop dat er een plekje vrijkomt. In de vijf minuten dat we bij onze auto staan hebben zeker evenveel automobilisten ons gevraagd ‘coming or leaving?’ Helaas voor hen hebben wij nog geen plannen om te vertrekken.
Highline Trail
Logan Pass vormt namelijk ook het startpunt van de Highline Trail. Dit pad volgt 聽gedurende een aantal kilometers de continental divide聽en biedt een fantastisch uitzicht op de Going-to-the-Sun Road en het berglandschap. Aan het einde van de trail heb je bij Granite Park Chalet twee opties:聽1. eindigen op de Going-to-the-Sun Road bij The Loop,聽waarvandaan een gratis pendelbus terug naar Logan Pass gaat (houd rekening met lange wachttijden!), of 2. eindigen in het Many Glacier-gebied (waar wij kamperen) via de Swiftcurrent Pass Trail. In dat laatste geval kun je gebruikmaken van een betaalde shuttle-dienst om zelf je auto weer bij Logan Pass op te kunnen pikken. Uiteraard zijn hierop diverse vervoersstrategie毛n toepasbaar.
Jammer genoeg hebben we nu geen tijd voor de volledige tocht. We lopen dus alleen het eerste stukje van de trail. Reden nummer drie om in de toekomst nog eens terug te keren naar dit park! Het allereerste deel van het pad loopt over een smalle richel tegen een bergwand. Dit segment is berucht bij mensen met hoogtevrees. Helaas heb ik zelf ook last van hoogtevrees, dus wil ik graag met eigen ogen zien hoe eng dit stukje in werkelijkheid is.
Highline Trail
Gelukkig valt het alleszins mee, want de richel is vrij breed. Bovendien is er een stevig touw aan de rotswand bevestigd voor extra balans. Als je simpelweg aan de binnenzijde van het pad blijft en eventuele tegenliggers buitenom laat passeren, is er weinig aan de hand. Laat hoogtevrees je er dus niet van weerhouden om de Highline Trail te lopen: dit uitzicht wil je absoluut niet missen!
Trail of the Cedars
Na enige tijd keren we om en wandelen we terug naar Logan Pass. Een groot deel van de Going-to-the-Sun Road ligt ten westen van dit gebied. Dat deel hebben we nog helemaal niet gezien en daar moet natuurlijk verandering in komen! Om parkeerproblemen te voorkomen, besluiten we onze auto bij Logan Pass te laten staan. Via de gratis pendelbus zullen we het westelijke deel van het park gaan verkennen.
We stappen uit bij de Avalanche Trailhead en lopen een korte en eenvoudige boardwalk trail, de Trail of the Cedars. Het is hier op zich wel mooi, maar ook erg druk. Qua natuur kan het – zo op het eerste gezicht – niet op tegen de grandeur van het oostelijke deel van het park. Helaas is er geen tijd voor een langere trail in聽dit deel van het park, dus we kunnen er niet heel goed over oordelen.
Avalanche Creek
Aangezien er al een grote hoeveelheid toeristen staat te wachten op een pendelbus naar Logan Pass, gaan wij ook maar in de rij staan. We willen namelijk nog de korte trail naar de St. Mary Falls lopen aan de oostelijke kant van het park. Bij Logan Pass blijkt de rust inmiddels te zijn wedergekeerd: de parkeerplaats is grotendeels leeg. In de buurt van het parkeerterrein loopt een groepje berggeiten rond en er staat veel聽bear grass聽(een mooie plant met witte bloemen in de vorm van pluimen). We maken uitgebreid foto’s, starten de auto en rijden met wat tussenstops naar de St. Mary Falls Trailhead.
St. Mary Falls
We zijn net op tijd bij de trailhead om deze wandeling nog bij daglicht te kunnen doen. Vooraf hadden we niet al teveel verwachtingen van deze wandeling, maar wat is het hier mooi zeg! Het pad slingert door uitgestrekte velden met聽wildflowers in de richting van de Saint Mary River.
Uitzicht vanaf de St. Mary Falls Trail
Er zijn op dit tijdstip niet veel andere wandelaars. We houden onze bear spray paraat voor het geval we plotseling oog in oog zouden komen staan met een beer. Er is veel groen hier, en een beer zou dus zomaar uit het niets kunnen opduiken. We zingen uit volle borst liedjes in de hoop dat een eventueel aanwezige beer zich daardoor uit de voeten maakt. Vooral ‘Berend Botje’ en ‘Ik zag twee beren’ zijn favoriet.
St. Mary Falls Trail
Beren zien we uiteindelijk niet; de St. Mary Falls w茅l. Het is een mooie waterval. Niet spectaculair, maar echt wel de moeite waard. Het pad loopt vanaf hier verder naar de Virginia Falls, maar voor een bezoek is helaas niet genoeg daglicht meer over. Dat bewaren we dus voor een volgende keer.
De eerste kampeernacht van de vakantie zit er weer op. We hebben heerlijk geslapen in ons vertrouwde tentje. Het is echt een fijn exemplaar, en bovendien kinderlijk eenvoudig om op te zetten. Voor de liefhebbers: het is een Vaude Terraquattro. Formeel bedoeld voor drie personen, maar ik vind twee toch wel een stukje comfortabeler. Een frame van tentstokken bevindt zich aan de buitenkant van de tent. De tent zelf hang je door middel van elastisch koorden op aan het frame. Een kind kan de was doen; en ik dus ook! Op de camping worden we vergezeld door een bont gezelschap: eekhoorntjes en herten laten zich regelmatig zien.
Eekhoorntje dat er vandoor gaat met een dennenappel
Stevig ontbijt
Omdat we vandaag een flinke wandeling voor de boeg hebben, gaan we eerst maar eens stevig ontbijten. We doen dat bij de Swiftcurrent Motor Inn, waar we gisteren ook onze avondmaaltijd hebben genuttigd. Ik herhaal nog maar eens dat dit zo’n ontzettend fijne plek is. Midden in de natuur, fijn sfeertje, goed eten en vriendelijk personeel. Echt zo’n plek waar je graag weer terugkomt.
Grinnell Glacier Trail
Na het ontbijt rijden we een klein stukje naar de Grinnell Glacier Trailhead. Omdat het nog vroeg is, is er nog ruim voldoende parkeergelegenheid. Vandaag willen we de Grinnell Glacier Trail lopen. Het eerste deel van deze trail is eventueel over te slaan door een stukje met de boot te gaan. Je neemt dan eerst een ferry waarmee je Swiftcurrent Lake oversteekt, en vervolgens een ferry waarmee je Lake Josephine oversteekt. Wij zitten echter vol energie (zo aan het begin van de reis) en besluiten om te voet van start te gaan.
Lake Josephine
Na een minuut of tien wandelen stuiten we op wandelaars die opgewonden in de richting van Swiftcurrent Lake kijken. Een eland is bezig om het grote meer over te zwemmen. Klaarblijkelijk bevond de eland zich eventjes geleden nog op de oever, niet ver van waar wij nu staan. Wat een imposant dier! We hebben allebei nooit eerder een eland in het wild gezien. Ik had me een soort groot hert voorgesteld, maar een eland ziet er – als je het mij vraagt – door die kenmerkende snuit eerder uit als een paard.
Als de eland uit beeld verdwijnt, vervolgen we onze weg. Het eerste deel van de trail is redelijk vlak. Het pad volgt de oevers van de twee eerder genoemde meren; een werkelijk prachtige omgeving. De meren zijn een oase van rust: los van de ferry’s zijn er geen boten te bekennen.
Grinnell Lake
Zodra we Swiftcurrent Lake en Lake Josephine achter ons hebben gelaten, stijgt de trail geleidelijk en wordt het uitzicht steeds weidser. De diepblauwe meren zijn van bovenaf gezien nog mooier dan van dichtbij. We vervelen ons geen moment en maken talloze foto’s. Ons wandeltempo ligt daardoor wat lager dan gebruikelijk. Als dit een voorproefje is van wat nog komen gaat, hebben we wederom een fantastische reis voor de boeg!
Grinnell Lake
De trail is redelijk populair. We lopen dus niet alleen, maar het is alleszins te doen. Nadat we een kwartiertje geklommen hebben, verschijnt het derde bergmeer aan onze linkerhand: Grinnell Lake. Dit meer is veel groener van kleur dan de andere twee meren, omdat het wordt gevoed door gletsjerwater. Hoe hoger we klimmen, hoe indrukwekkender de vergezichten worden. Wat is dit mooi zeg! Alle andere berglandschappen die ik ooit heb gezien verbleken hierbij.
Tom en Linda bij Grinnell Lake
Snow Hazard
Iets verderop is er toch een kink in de kabel: er blijkt nog sneeuw te liggen op een deel van de trail. Het is nog redelijk vroeg in het jaar, vandaar. De sneeuw bevindt zich precies op een plek waar veel losse rotsen liggen en waar het pad vrij steil tegen de helling aan ligt. Uitglijden zou hier gevaarlijk zijn. Bovendien is de sneeuw instabiel vanwege de dooi die al lang en breed is ingezet. Een bord op de trail waarschuwt voor gevaar en adviseert zelfs om een ijsbijl of sneeuw-ijzers mee te nemen. Tja, die hebben we niet bij ons…
Waarschuwingsbordje op Grinnell Glacier Trail
Sommige wandelaars lopen door, maar wij durven het niet aan en besluiten de laatste twee kilometer naar Upper Grinnell Glacier niet te bewandelen. Erg jammer, maar we troosten onszelf met de gedachte dat dit de ultieme reden vormt om in de toekomst terug te keren en deze wandeling te voltooien. We lopen via dezelfde route terug en worden daarbij nogmaals getrakteerd op de geweldige uitzichten.
Bear grass op Grinnell Glacier Trail
Onderweg horen we meerdere mensen praten over het noorderlicht. Onze interesse is gewekt en ik spreek een groepje Amerikanen aan om te vragen waar het nou precies over gaat. Wat blijkt: mogelijk is hier vannacht het noorderlicht te zien! Daar hadden we bij het plannen van deze reis helemaal geen rekening mee gehouden. We zitten immers helemaal niet zo noordelijk: het park ligt op dezelfde lengtegraad als de stad Parijs. Enthousiast nemen we onszelf voor om vanavond langer op te blijven om zo het noorderlicht niet mis te lopen.
Grinnell Glacier Trail met in de vallei Lake Josephine
Onze eerste grizzlybeer
Vroeg in de middag arriveren we weer bij de trailhead. We besluiten om hierna te gaan kijken bij het Many Glacier Hotel aan Swiftcurrent Lake. Zoals zoveel hotels in Amerikaanse nationale parken is ook dit weer een pareltje. Een statig houten gebouw op een hele sfeervolle plek aan het water.
Many Glacier Hotel
Op de veranda aan de voorzijde van het gebouw zien we veel mensen met verrekijkers in dezelfde richting turen. We vragen een Amerikaanse toerist wat er te zien is, waarop we horen dat er een grote grizzlybeer op de berghelling loopt. Met het blote oog is dat niet te zien, dus ik haast me terug naar de parkeerplaats om onze verrekijker uit de auto te halen. We hadden er niet op gerekend dat die bij het hotel van pas zou komen, maar zo zie je maar. Als ik terug bij het hotel kom, blijkt Linda de grizzlybeer al uitvoerig bestudeerd te hebben door de verrekijker van een vriendelijke Amerikaan. Ook m茅t verrekijker is het nog knap lastig om de beer te spotten, want hij bevindt zich op grote afstand van ons. Wat fijn om dit dier al zo vroeg in onze vakantie af te kunnen strepen van ons lijstje!
Going-to-the-Sun Road
Omdat het nog niet donker is, besluiten we alvast een stukje van de Going-to-the-Sun Road te gaan rijden. Deze weg ligt in een ander deel van het park. We rijden 35 minuten voordat we in St. Mary zijn, waar de Going-to-the-Sun Road begint. Onderweg rijden we langs het uitgestrekte Lower Saint Mary Lake, net buiten de grenzen van het nationale park.
Lower Saint Mary Lake
Al heel lang staat het rijden van de Going-to-the-Sun Road op mijn lijstje, eigenlijk al sinds ik jaren geleden de film The Shining van Stanley Kubrick zag (‘Here’s Johnny!). De intro van deze klassieker is gefilmd vanuit een helikopter, waarbij wordt ingezoomd op een auto die over deze slingerende bergweg rijdt.
Going-to-the-Sun Road
We rijden naar Logan Pass, het hoogste punt van deze weg. Onderweg stoppen we af en toe bij een parkeerplaats om een foto te kunnen maken. Morgen zullen we deze weg opnieuw rijden. Dan zullen we uitgebreid de tijd hebben voor langere stops en wandelingen.
Onze Chevrolet Equinox bij Lake Sherburne
Aan de kant van de weg zien we nog een marmot zitten. Wat een leuke beesten zijn dat zeg!
Harige marmot
Wachten op de aurora
Normaal gesproken liggen we op tijd in ons spreekwoordelijke bed wanneer we tentkamperen. Als het donker is kun je natuurlijk ook buiten aan een picknicktafel een spelletje spelen of een boek lezen, maar de temperatuur koelt vaak snel af en met wat pech wordt je lek geprikt door muggen. We gaan daarom meestal vrij snel slapen als het eenmaal donker is. In de ochtend staan we dan ook vroeg weer op. Zo maken we optimaal gebruik van het daglicht.
Vanavond vormt echter de uitzondering. Het noorderlicht zou vroeg in de nacht zichtbaar moeten worden, maar we hebben natuurlijk geen garanties. Als we op het normale tijdstip gaan slapen, weten we in ieder geval z茅ker dat dit natuurfenomeen aan ons voorbij zal gaan. Linda is echter al bekaf en besluit dat zij best kan gaan slapen, zolang ik maar wakker blijf om haar (zo nodig) te wekken. Geen probleem, want de Amerikaanse campingburen hebben me zojuist uitgenodigd om gezellig bij hen bij het kampvuur te komen zitten. We praten honderduit over Nederland, en over het milieubeleid van Obama en Trump in North Dakota.聽De aurora houdt zich uiteindelijk angstvallig verborgen, dus Linda heeft er goed aan gedaan om al vroeg te gaan slapen.
Vandaag mogen we meteen flink aan de bak, want we willen ruim vijfhonderd kilometer afleggen. We verlaten de stad in oostelijke richting en al snel rijden we door een uitgestrekt prairielandschap. In dit kale en eindeloze landschap realiseer je pas 茅cht hoeveel ruimte hier is en hoe dunbevolkt dit gebied is. In de buurt van het plaatsje Drumheller liggen uitgestrekte badlands,聽gebieden die zich kenmerken door veel erosie. We stoppen even bij Horseshoe Canyon en genieten hier van het uitzicht.
Badlands bij Drumheller
Badlands bij Drumheller
Royal Tyrell Museum
Doordat er in de badlands zoveel bodemerosie heeft plaatsgevonden, worden hier veel fossielen uit lang vervlogen tijden gevonden. Dit type landschap is het walhalla voor dinosaurusliefhebbers. Met een beetje geluk struikel je over het kaakbeen van een Tyrannosaurus Rex als je een blokje om loopt. Drumheller herbergt 茅茅n van de meest vooraanstaande dinosaurus-musea ter wereld: het Royal Tyrell Museum of Paleontology. Als echte dino-fanaat m贸est en zou Linda dit museum bezoeken. We zijn er zelfs speciaal een stuk voor omgereden. Het is alsof je een kind loslaat in een snoepwinkel. Het museum is modern van opzet en we vermaken ons hier gemakkelijk enkele uren. Een aanrader!
Dinosaurus-standbeeld in het centrum van Drumheller
De Canadees-Amerikaanse grens
Halverwege de middag is het tijd om te gaan. Het is namelijk nog een flink stuk rijden naar onze eindbestemming voor vandaag: Glacier National Park, net over de grens in de Verenigde Staten. We stoppen in de buurt van Drumheller nog even bij de Hoodoos Trail. Dit is een korte wandeling langs enkele bijzondere formaties in de badlands. Helaas stelt het allemaal niet zoveel voor. Bovendien is de setting weinig inspirerend, zo vlak langs een drukke weg. We stappen dus snel weer in de auto. Hierna volgt een rit over eindeloos lange, kaarsrechte wegen. Onze aandacht verslapt desondanks geen moment: aan de lopende band steken er knaagdieren de weg over. Gelukkig vallen er geen slachtoffers. 馃槈
Bij de grensovergang met de VS is het erg rustig; we hoeven niet te wachten. Amerikanen en Canadezen kunnen hier na een korte paspoortcontrole gewoon doorrijden. Wij Nederlanders moeten onze auto echter parkeren en ons binnen aan de balie melden. Of je Amerika nu betreedt via een vliegveld of met de auto: de procedure is vergelijkbaar. Er wordt gevraagd wat je komt doen, je vingerafdrukken worden geregistreerd en in ons geval worden onze Amerikaanse visa gecontroleerd. Omdat we Amerika over land betreden moeten we daarnaast nog enkele dollars aan administratiekosten betalen en een formulier invullen met onze reisgegevens. Gelukkig gaat dit allemaal heel gemoedelijk. De vriendelijke douanier stopt ons brochures en plattegronden van de regio toe en biedt ons zelfs aan om gebruik te maken van het personeelstoilet. Een hartelijke ontvangst dus. Wat een contrast met onze aankomst in Canada 茅茅n dag geleden!
Many Glacier
Niet ver van de grens vandaan slaan we af richting het Many Glacier-deel van Glacier National Park. Hier zullen we drie nachten kamperen in ons tentje. De camping van Many Glacier is bijzonder populair en het maken van een reservering is niet eenvoudig. Iedere dag komen er maar enkele campingplaatsen vrij die vooraf geboekt kunnen worden. Deze plaatsen dien je exact zes maanden van tevoren om 16.00 uur Nederlandse tijd te reserveren. Als je ook maar vijf seconden te laat bent, gaat iemand anders er met jouw beoogde plek vandoor. We snappen direct waarom de camping zo gewild is, want het is hier echt prachtig. Azuurblauwe meren, fraaie bossen en besneeuwde bergtoppen. Bovendien starten bijna alle mooie wandelingen in Glacier National Park in dit gebied.
Lake Sherburne
Na het opzetten van ons tentje eten we iets bij het restaurant van de Swiftcurrent Motor Inn. Wat een fijne plek zeg! Superlekker eten voor weinig geld, op steenworp afstand van onze tent. We zijn natuurlijk w茅l met de auto van de camping naar het restaurant gereden, ‘want we zijn in Amerika dus dat hoort’. En we hebben geen zin om het z贸 vroeg in de vakantie al aan de stok te krijgen met een boze grizzlybeer…
