Aan al het moois komt een einde; zo ook aan deze vakantie. Na het ontbijt rest ons nog een belangrijke taak. We hebben aan het begin van de reis een koelbox en een gastankje voor ons kookstelletje aangeschaft. We zullen beiden achter moeten laten in Amerika. Vliegen met een gastankje is uiteraard niet toegestaan, en de koelbox past logischerwijs niet in onze koffer. In de afgelopen dagen hebben we al enkele keren met het gastankje lopen ‘leuren’, maar we hebben nog nergens een inleverpunt kunnen vinden. In de koelbox zitten nog een aantal blikjes frisdrank die over zijn. Linda stelt voor om een zwerver blij te maken met de koelbox plus inhoud. Zwervers zijn er immers genoeg hier in de stad.
Uiteindelijk kiezen we echter voor de gemakkelijkste weg en overhandigen we de spullen bij de receptie aan een medewerker van het hostel, die ze in ontvangst neemt voor geïnteresseerde reizigers/kampeerders. Deze medewerker regelt ook voor ons dat er aan het begin van de middag een taxi zal komen voorrijden om ons naar het vliegveld te brengen.
The Cheesecake Factory
We hebben nog zo’n anderhalf uur de tijd voordat de taxi zal arriveren. Eerder hebben we gezien dat er aan Union Square een vestiging van The Cheesecake Factory zit. Als fans van de sitcom The Big Bang Theory lijkt het ons wel wat om hier iets te eten. Je zou denken dat ze hier alleen cheesecake verkopen, maar niets is minder waar. Het is een volwaardig restaurant met allerlei soorten gerechten. We moeten echter zólang wachten op een plekje in het restaurant, dat we het niet meer aandurven om eten te bestellen. Het eten wordt ongetwijfeld snel geserveerd – zoals bijna overal hier in Amerika – maar ons vliegtuig missen zou een dure aangelegenheid zijn. We laten de ober verbaasd achter door nog vóórdat hij onze bestelling kan opnemen onze biezen weer te pakken. Jammer, maar wellicht een volgende reis beter!
Terugvlucht
De terugvlucht naar Nederland verloopt zonder problemen. We hebben twee keer een overstap: één in Phoenix en één in Londen. Dat is wel wat vermoeiend, maar het voordeel van die tweede overstap is dat ik nog even langs een elektronicawinkel kan gaan om een nieuwe Apple TV te kopen met de Heathrow Rewards-kaart die ik heb verkregen via de Airmiles van een vorige vakantie. Dat scheelt toch mooi vijftig pond!
Net als gisteren beginnen we onze dag met een ontbijtje in de keuken van het hostel. Ontbijt is inbegrepen; het doen van de afwas niet. Gelukkig beperken we ons tot het eten van bagels en wat fruit en hoeven er dus slechts twee ontbijtbordjes afgewassen te worden.
Golden Gate Bridge
Vandaag gaan we de Golden Gate Bridge van dichtbij bekijken. Als echte Nederlanders huren we fietsen voor dat doel. Via een Groupon-deal (die we in Nederland al hadden aangeschaft) ontvangen we 50% korting bij Blazing Saddles. Helaas zijn de fietsen nogal krakkemikkig en heb ik continu ruzie met de fietsketting. We dragen aanvankelijk braaf onze race-helmpjes, maar besluiten die na een tijdje toch maar af te doen. Het is niet alsof we rakelings langs autoverkeer rijden en het gaat ook niet bepaald snel op deze tweewielers.
Linda op haar stalen ros
De eerste vijf kilometer brengen ons vanaf Fisherman’s Wharf naar de toerit van de brug. Het verbaast me dat je hier zo rustig kunt fietsen. We fietsen continu langs het water en/of een parkachtig landschap; van druk verkeer is helemaal geen sprake. Onderweg maken we een paar keer een stop om de Golden Gate Bridge steeds vanuit een andere hoek te bewonderen. Het is waarschijnlijk de bekendste brug ter wereld, en we hebben hem natuurlijk al talloze keren gezien in films en tv-series. Toch wel bijzonder om hem dan nu in het echt te kunnen bekijken!
De brug heeft aan beide kanten een gecombineerd wandel-/fietspad. Er is een ingewikkeld schema dat bepaalt of je als fietser aan de westkant of aan de oostkant van de brug moet fietsen, afhankelijk van de dag en het tijdstip van je fietstocht. Wij fietsen aan de oostkant. Dat betekent dat we vanaf de brug zicht hebben op San Francisco en Alcatraz. Het pad over de brug is gelukkig breed genoeg om regelmatig even te stoppen zonder daarbij andere fietsers te hinderen.
Tom bij de Golden Gate Bridge
Sausolito
Aan de overkant van de brug is het even zoeken hoe we verder moeten fietsen. Na een tijdje hebben we de juiste route gevonden en gaan we met hoge snelheid bergaf richting het levendige dorpje Sausolito. Het stikt hier werkelijk van de toeristen. We blijven niet al te lang plakken, maar gaan op zoek naar de ferry terminal. Hier nemen we een veerboot terug naar San Francisco, zodat we hetzelfde stuk niet bergop terug hoeven fietsen.
Bij de ferry terminal blijkt een enorm lange rij met fietsers te staan, die natuurlijk allemaal mee willen met de boot. De verhuurbedrijven in San Francisco doen goede zaken, want de rij is honderden meters lang. Wij hoeven gelukkig niet achteraan de rij aan te sluiten, omdat we vooraf gratis een reservering voor een specifieke afvaart hebben gemaakt. Bij de terminal blijkt dat vrijwel geen enkele toerist op de hoogte is van deze mogelijkheid. Dus bij dezen een insider tip: reserveren kan via de website van de Blue & Gold Fleet, de uitbaters van de ferry.
Linda bij de Golden Gaten Bridge
Net als gisteren op de ferry van en naar Alcatraz, is er ook op deze ferry een prachtig uitzicht op de Golden Gate Bridge. We maken nog snel wat foto’s vóór we weer terug in de stad zijn. Bij het inleveren van de fietsen wordt er door al het aanwezige personeel voor ons geapplaudisseerd. Het lijkt wel alsof we de eerste klant van de Apple Store zijn op de dag dat de nieuwste iPhone in de winkels ligt. Van mij hoeft dat allemaal niet zo; hier in San Francisco denken ze daar duidelijk anders over. Ook Apple heeft hier immers haar thuisbasis.
San Francisco Giants in AT&T Park
Openbaar vervoer is in de VS vaak een ondergeschoven kindje, maar hier in San Francisco is de situatie redelijk. We kunnen zelfs vrij eenvoudig van Fisherman’s Wharf naar onze volgende bestemming reizen: het honkbalstadion AT&T Park, waar de San Francisco Giants vanavond spelen tegen de Milwaukee Brewers (wie kent ze niet?). We hebben via ticketverkoopsite Stubhub kaartjes gekocht voor ongeveer een tientje per stuk. Dat is geen geld voor het bijwonen van een sportwedstrijd, vind ik. Ik ben helemaal geen sportliefhebber, maar desondanks heb ik een leuke avond. De sfeer in het stadion is erg gemoedelijk; in niets te vergelijken met de grimmige sfeer die in Europa vaak hangt rond voetbalstadions. Er is ook helemaal geen sprake van het scheiden van supporters van het uit- en thuisteam, al denk ik niet dat de Milwaukee Brewers veel fans hebben meegebracht.
Ingang van AT&T Park-stadion
Splash hit
Mijn kennis van honkbalregels is beperkt tot wat je in Nederland op de basisschool leert bij slagbal. Ik kan het verloop van de wedstrijd dus maar mondjesmaat volgen. Geen probleem, want alle ‘spelletjes’ tussendoor snap ik prima. Zo hangt er in het stadion een counter waarop je kunt aflezen hoe vaak er in het lopende seizoen een bal in de baai van San Francisco terecht is gekomen. Op de plek waar dat het meest waarschijnlijk zal gebeuren, wacht een kanoër geduldig op de volgende splash hit. Tijdens deze wedstrijd komt ze één keer in actie. In de pauzes wordt het publiek vermaakt met de kiss cam, een camera waarmee wordt ingezoomd op willekeurige bezoekers op de tribunes, die als ze in beeld worden gebracht geacht worden om met elkaar te zoenen. Dit alles uiteraard tot groot vermaak van het voltallige stadion.
AT&T Park
Tot groot vermaak van Linda – als fan van de band Tenacious D – serveert men hier overigens ook heuse ‘Kielbasa sausages’ als snack tussendoor. Die moeten we natuurlijk uitproberen. We besluiten uiteindelijk om niet tot het eind van de wedstrijd te blijven, zodat we niet te lang hoeven wachten op een tram richting ons hotel. De allerlaatste nacht van deze vakantie is aangebroken!
Het voelt luxe om aan het einde van een prachtige rondreis óók nog een city trip in een wereldstad te doen. We hebben twee volle dagen te besteden, en vandaag zullen we wat typische toeristendingen gaan doen.
Cable Cars
Niet ver van Union Square is de beginhalte van twee van de drie cable car-lijnen in San Francisco. Er staat hier een enorme wachtrij en het lijkt allemaal tergend traag te gaan, dus besluiten we om een stukje te lopen in de hoop dat we kunnen instappen bij een minder drukke halte. We weten niet of dat een goed plan is, maar we hebben geluk en kunnen al snel mee met één van de trams. We hebben een plekje aan de buitenzijde van de wagon, wat min of meer inhoudt dat je aan de buitenkant op een smal trapje staat. Hierbij moet je jezelf stevig vasthouden aan handgrepen om te voorkomen dat je op straat kukelt. Al met al een leuke belevenis!
Lombard Street
We stappen uit bij Lombard Street: de bekende steile en bochtige straat waarover je in films vaak auto’s ziet zigzaggen. We lopen een stukje langs de weg naar beneden en vervolgens weer omhoog. Minstens zo leuk als het bekijken van de straat zelf, is het bekijken van de verkeersregelaars die de ondankbare taak hebben om voor doorstroming in het verkeer te zorgen. Best lastig als hordes toeristen midden op het kruispunt gaan staan om een mooie foto te maken van Lombard Street…
Lombard Street
Fisherman’s Wharf
Vanaf Lombard Street is het niet zo ver lopen naar Fisherman’s Wharf, het meest toeristische deel van San Francisco. Aan de kade vangen we een eerste blik op van de Golden Gate Bridge en van gevangeniseiland Alcatraz, dat we vanavond zullen bezoeken. Voordat we Fisherman’s Wharf aflopen, brengen we eerst een bezoekje aan de pier waar het San Francisco Maritime National Historical Park gesitueerd is. Met onze America the Beautiful-pas mogen we gratis naar binnen. Aan de pier liggen enkele historische schepen, die van binnen en buiten bewonderd kunnen worden. Zowel Linda als ik houden wel van een beetje geschiedenis en we blijven hier vrij lang plakken.
Pier 39
De rest van de middag spenderen we met het verkennen van Fisherman’s Wharf. Natuurlijk brengen we een bezoek aan Pier 39, waar een grote verzameling zeeleeuwen herrie ligt te maken. Omdat het einde van de reis nadert, moeten er ook nog wat souvenirs worden ingekocht. Mijn vader houdt van magneten en mijn moeder van honden. Op Pier 39 zit ik gebeiteld, want hier vind je zowel een winkel gespecialiseerd in magneten als een winkel gespecialiseerd in hondenprullaria. En dat op nog geen vijftig meter van elkaar. Om ons souvenir-succes te vieren, eten we vervolgens wat bij Applebee’s. Dat is toch wel één van onze favoriete restaurantketens in Amerika. Hoewel in San Francisco exact hetzelfde op de kaart staat als bij andere vestigingen, liggen de prijzen hier 50% hoger. Bij de nabijgelegen winkel van Ben & Jerry’s eten we één van de allerlekkerste, maar ook allerduurste ijshoorntjes die we ooit op hebben.
Pier 39
Alcatraz
Onze toegangskaartjes voor Alcatraz hebben we al maanden geleden gekocht. Dat is ook écht nodig. Het is toch zuur als je daar pas in San Francisco achter komt, en dat je daardoor een bezoek aan Alcatraz misloopt. Helaas zien we dat bij veel toeristen om ons heen gebeuren. Gelukkig zijn wij deze avond wél verzekerd van een plaatsje op de boot naar het eiland. Het voordeel van een avondbezoek is dat het beduidend rustiger is op het eiland. Natuurlijk heeft het ook zo zijn charme om deze beruchte plek bij maanlicht te zien. Tijdens de heenweg is het buiten nog volop licht en hebben we vanaf de boot prachtig zicht op de Golden Gate Bridge. Op het eiland zelf is een audiotour beschikbaar, waarbij we uitleg krijgen over de geschiedenis van de gevangenis. Daarnaast lopen er veel rangers rond die korte rondleidingen verzorgen.
Alcatraz
Alcatraz heeft tot 1963 dienst gedaan als gevangenis. Wat ik nog niet wist, is dat het eiland van 1969 tot 1971 is bezet door indianen. Graffiti op sommige gebouwen doet nog denken aan deze tijd. Sinds 1972 valt Alcatraz onder de National Park Service, maar helaas is een America the Beautiful-pas in dit geval niet voldoende om het eiland te kunnen bezoeken. Logisch ook: de boot moet ergens van betaald worden. We merken dat er helaas ook een nadeel kleeft aan een avondbezoek aan Alcatraz, namelijk dat er eigenlijk niet voldoende tijd is om alles goed te bekijken. De laatste boot terug móet immers gehaald worden om niet op Alcatraz ‘opgesloten’ te raken.
Het voelt toch wat vreemd, wakker worden in het huis van een vreemde terwijl er niemand thuis is. We hebben goed geslapen en na een frisse douche sluiten we de woning zorgvuldig af. We zorgen er voor dat geen van de drie schoothondjes (formaat cavia) weet te ontsnappen.
Moss Landing
Vandaag gaan we walvissen spotten vanaf een boot. Althans, dat is de bedoeling; garanties heb je nooit. Linda heeft al eerder iets vergelijkbaars ondernomen in Zuid-Afrika, maar voor mij is dit nieuw. Om 10.00 uur moeten we in de haven van Moss Landing zijn, een klein kustplaatsje op een half uur rijden ten noorden van Monterey. We kunnen dus rustig aan doen, want onderweg hebben we geen stops gepland. In Moss Landing valt mijn mond open van verbazing: hier geldt klaarblijkelijk betaald parkeren! Dat heb ik deze hele reis nog nergens meegemaakt. Van een parkeerautomaat hebben ze hier bovendien nog niet gehoord. Je stopt wat dollars in een envelopje waarop je je naam en kenteken schrijft, en dat deponeer je vervolgens in een brievenbus. De techniek staat voor niets!
Pelikaan bij Moss Landing
We zijn ruim op tijd bij de verzamelplaats van Sanctuary Cruises en al snel verschijnt onze gids annex marien biologe, die de aanwezigen alvast wat vertelt over de boottocht. Omdat het er nogal ruig aan toe kan gaan op zee, worden er anti-zeeziekte-armbandjes verhuurd. Ik heb weinig vertrouwen in de werking van die bandjes, en besluit geen gebruik te maken van het aanbod. De boot waarmee we de oceaan op gaan is geen grote boot; we zijn ook maar met een man of dertig. In het ochtendzonnetje wachten we geduldig af tot het tijd is om aan boord te gaan.
Walvissen spotten
Wat volgt is een boottocht van ruim drie uur door de Monterey Bay. Nog vóór we de haven uit zijn, zien we het eerste ‘wilde’ dier al: een zeeleeuw zit te relaxen op de achtersteven van een plezierjacht. Je zult hier maar een boot hebben. Dan moet je continu de zeeleeuwen uit je kajuit verdrijven en vóór je het weet gaan ze er met je visvangst vandoor…
Zeeleeuw in de haven van Moss Landing
Als we op open water zijn, blijkt dat men niet heeft overdreven over de ruigheid van de zee. Nooit eerder bevond ik me op een boot die zó hard heen en weer zwiepte. We zien een aantal dolfijnen en meerdere walvissen. Missie geslaagd dus! Bijzonder is ook de maanvis (of mola mola), die op slechts een paar meter van onze boot een eindje meezwemt en goed zichtbaar is aan het wateroppervlak. Hoewel er in deze wateren ook orka’s voorkomen, krijgen we die vandaag helaas niet te zien. Tijdens de boottocht worden er allerlei wetenswaardigheden verteld door de gids. Mede daardoor ervaren wij dit als een erg geslaagde ochtend. Wij kunnen een boottocht met Sanctuary Cruises dus van harte aanbevelen!
Walvis in Monterey Bay
Na het afmeren beginnen we aan ons laatste autoritje van deze reis. We blijven de kustroute volgen tot aan Half Moon Bay, en steken dan de heuvels over richting de San Francisco Bay Area en het vliegveld van San Francisco, waar we onze auto zullen inleveren. Vlak voorbij Moss Landing komen we nog door Santa Cruz, een ander kuststadje. Hier vind je op het strand de Santa Cruz Beach Boardwalk, het oudste pretpark van California. We rijden hier echter aan voorbij omdat we geen zin hebben om door het drukke stadsverkeer te rijden. Bovendien kijken we vooral uit naar San Francisco!
Auto inleveren
Het rijden naar het vliegveld valt alleszins mee. De snelwegen zijn overzichtelijk en de route naar het vliegveld is dat ook. We verbazen ons over de snelheid waarmee we de auto kunnen inleveren. Dat kost nog geen tien seconden. De medewerkers van Alamo zijn allerminst geïnteresseerd in de staat van de auto. Ergens ook wel logisch, aangezien er geen eigen risico is.
Omdat we veel bagage hebben, wil ik een baggage cart huren om onze bagage mee naar het vliegveld en de taxistandplaatsen te brengen. Helaas weigert de dispenser dienst. Weg 5 dollar. Bij een andere dispenser lukt het wel. Dat is dus 10 dollar voor het huren van een stom vliegveldkarretje. Na thuiskomst mail ik nog wat over en weer met het bedrijf dat verantwoordelijk is voor deze weigerachtige apparaten. Men wil wel een cheque opsturen ter waarde van 5 dollar. Aardig aangeboden, maar allemaal niet zo praktisch indien je niet in de VS woont. Een Amerikaanse cheque incasseren in Nederland kost vermoedelijk méér dan dat het in dit geval zou opleveren.
San Francisco
Vanaf het vliegveld nemen we een deeltaxi naar ons hotel in downtown San Francisco. Al met al duurt het met deze deeltaxi veel langer dan het zou hebben geduurd met een privé-taxi. Een volgende keer wordt het waarschijnlijk dus toch weer een gewone taxi (of Uber of Lyft).
Ons hotel is eigenlijk geen hotel, maar een hostel. Het voelt wél als een hotel. Accommodatie in San Francisco kan erg duur zijn, zeker als je iets zoekt op een A-locatie. Ons oog viel daarom op het HI Hostel op slechts één blok van Union Square. We hebben hier een privé-kamer met eigen badkamer. Kamers worden elke dag netjes opgemaakt. De kamer is ook nog eens erg ruim en best comfortabel. Van de gemeenschappelijke vertrekken in het gebouw maken we geen gebruik, maar alles ziet er hip en modern uit. De sfeer is ook erg goed. We betalen omgerekend zo’n 115 euro per nacht, inclusief een eenvoudig ontbijt. Voor deze locatie echt een koopje. We kunnen deze accommodatie dus aan iedereen aanbevelen. Laat je vooral niet afschrikken door het label ‘hostel’!
Uitgeput
Inmiddels zijn we best moe van ons dagprogramma. Vooral het rondslenteren op een druk vliegveld, het wachten op een taxi en het slepen met bagage vreet energie. We zullen nog wel iets moeten eten, maar hebben niet de puf om eropuit te gaan. Ik bedenk me dat eten bestellen hier vast niet zo’n probleem is. Via de Yelp-app op mijn telefoon zie ik dat er binnen honderd meter tientallen(!) plekken zijn waar je eten kunt afhalen. Ik bestel en betaal via de app wat gerechten bij de plaatselijke Thai (Chabaa Thai Cuisine), steek tien minuten later de straat over en haal het af. Gemak dient de mens, zeker in Amerika. Smikkelen maar!
Langs een groot deel van de Californische kust ligt de Pacific Coast Highway, ook bekend als Highway 1. Vandaag rijden wij vanuit Cambria omhoog over deze weg, in de richting van San Francisco. We zouden weliswaar ook richting Los Angeles kunnen rijden, maar dan zouden we het mooiste deel van de kustweg missen. Alhoewel we vandaag op de planning hebben staan om slechts 250 kilometer rijden, verwachten we daar het grootste deel van de dag mee bezig te zullen zijn. Er zijn immers héél veel plekken om te stoppen onderweg!
Uitzicht vanaf Highway 1
Zeeolifanten
Even ten zuiden van Cambria ligt een enorme kolonie zeeolifanten voor pampus bij de Piedras Blancas Elephant Seal Rookery. Ik had nog nooit van zeeolifanten gehoord, maar het blijken dieren te zijn die het midden houden tussen zeeleeuwen en neusapen. Vooral de mannetjes zijn echte knapperds. Het zijn bovenal flinke beesten, die tot wel 4.000 kg kunnen wegen (de zeehonden in onze Waddenzee halen doorgaans nog geen 150 kg). Het observeren van zeeolifanten blijkt een uiterst vermakelijk tijdverdrijf. De meeste beesten ‘liggen alleen maar wat te liggen’, maar enkele mannelijke onruststokers maken voortdurend ruzie met elkaar. Het gaat er niet bepaald zachtzinnig aan toe en het gaat ook nog eens gepaard met veel kabaal. Er is hier in Piedras Blancas een pad aangelegd dat je kunt gebruiken om langs de kolonie te lopen en de sociale interacties te volgen. Erg leuk!
Piedras Blancas Elephant Seal Rookery
Linda heeft ergens gelezen dat er hier in de buurt zeer zeldzame Californische Condors rondvliegen. De kans dat wij die tegenkomen is nihil, lijkt mij. Maar plots ziet Linda iets vliegen en is ze ervan overtuigd dat het weleens een condor kan zijn. Ik zit achter het stuur en manoeuvreer onze bolide zo snel mogelijk naar een vrije parkeerplaats. De vreemde vogel vliegt een stukje achter ons, dus als we snel uitstappen kunnen we hem zometeen zien overvliegen. Nu ik niet meer op de weg hoef te letten, kan ik uitgebreid omhoog turen. De vogel die Linda gezien heeft, is in ieder geval een uit de kluiten gewassen verschijning. Misschien heeft ze gelijk en is dit inderdaad een condor.
Californische condors
Niet veel later kunnen we die twijfel laten varen als een stel Amerikanen met verrekijkers luidkeels laat weten dat er condors overvliegen. De condors vliegen inmiddels voor ons uit, wat ons doet besluiten om snel weer in de auto te stappen en een stukje verder te rijden. Een paar kilometer verderop parkeer ik op een parkeerterrein, en zien we de condors weer tevoorschijn komen. Vervolgens maakt één van de vogels een duikvlucht en lijkt hij/zij zo’n honderd meter van ons vandaan te willen landen. We bedenken ons geen moment en gaan te voet richting de betreffende locatie. Daar poseert de condor uitgebreid voor onze camera. Natuurlijk blijven we op gepaste afstand.
Californische condor
In de jaren tachtig waren er nog slechts 27 Californische condors in leven, allemaal in gevangenschap. Er werd een ambitieus fokprogramma gestart en vanaf begin jaren negentig worden er periodiek condors uitgezet in het wild. Inmiddels groeit de populatie gestaag en vliegen er ruim 400 dieren rond. Nog steeds geen enorm aantal, en daarom is het best bijzonder dat wij een groep van deze vogels hebben mogen aanschouwen. Alle vogels hebben een volgnummer, en zo hebben we via Condor Spotter kunnen achterhalen dat het specifieke exemplaar dat wij hebben gezien door het leven gaat als Amigo. Californische condors kunnen wel zestig jaar oud worden. Amigo is op 28 april 1999 uit zijn ei gekropen in San Diego Zoo en kan hopelijk dus nog lang mee!
Bij terugkeer naar onze auto zien we dat andere toeristen het dier inmiddels aanhalen en stukken brood voeren. Dat lijkt ons overduidelijk niet de bedoeling. Stiekem hopen we dat er toevallig een politieauto langs komt rijden, maar dat gebeurt niet.
Big Sur
De weg die we vandaag rijden loopt grotendeels door een gebied dat bekend staat als Big Sur. De ligging van deze weg is spectaculair te noemen. Het bergachtige vasteland komt hier vrij steil omhoog vanuit de zee. De weg is als het ware tegen de rotsen aangeplakt. Dit levert fraaie vergezichten op. We stoppen op een aantal plaatsen, zoals bij de McWay Falls in Julia Pfeiffer Burns State Park.
McWay Falls
Iets verderop nemen we een avontuurlijke en wel hele smalle zijweg naar het strand Pfeiffer Beach. We ondervinden hier aan den lijve hoe het voelt om gezandstraald te worden. Er staat een bijzonder straffe wind en het zand doet echt pijn in ons gezicht. Foto’s maken is geen optie, omdat ik bang ben dat de lens van mijn camera beschadigd zal raken. Het is desondanks wel leuk om hier even rond te lopen en de Stille Oceaan te kunnen aanraken.
Big Creek Bridge
Point Lobos
Vlak vóór Monterey ligt Point Lobos State Natural Reserve. Hier zijn wat kleine wandelingen te doen. Erg leuk is dat je langs de paden veel wildlife kunt zien, zoals zeehonden en zeeleeuwen. Wij vonden ook de Bird Island Trail de moeite waard. Hierbij wandel je langs de kust en heb je zicht op een eiland met – zoals de naam al zegt – vogels. Véél vogels. Volgens Linda zijn het aalscholvers; ik geloof het meteen. Ik kan zelf nog geen merel van een ekster onderscheiden.
Monterey
Het is al wat later op de middag als we Monterey binnenrijden, onze eindbestemming voor vandaag. Monterey is vooral bekend vanwege Monterey Bay Aquarium, een groot zee-aquarium. Disney heeft zich bij het maken van de film Finding Dory laten inspireren door deze plek. Wij moeten het aquarium voor een andere keer bewaren: vanmiddag hebben we hier geen tijd meer voor en morgen helaas ook niet.
We rijden door naar Seaside, een voorstadje van Monterey. Ook vanavond slapen we via Airbnb bij mensen thuis. Ik merk op dat de buurt waarin de Airbnb staat niet heel fris is. Linda vindt het alleszins meevallen. Het valt in iedere geval op hoe gastvrij de bewoners zijn. Zelf zijn ze vannacht niet thuis, maar ze vinden het totaal geen probleem dat wij die nacht bij hen in huis slapen. We slapen prima deze nacht. Zowel de slaapkamer als de badkamer zijn dik in orde. En dat alles voor de helft van de prijs van een hotelkamer in deze regio.
Overnachting: Airbnb (€ 84) Afstand afgelegd: 190 km
Piedras Blancas Elephant Seal Rookery
Piedras Blancas Elephant Seal Rookery
Stille Oceaan, gezien vanaf Pacific Coast Highway
Big Creek Bridge in Big Sur-gebied aan Pacific Coast Highway
McWay Falls in Big Sur-gebied langs Pacific Coast Highway
Voor de allerlaatste keer deze vakantie breken we ons tentje af. De vakantie zit er echter nog niet op. De komende twee nachten slapen we in Airbnb’s (de eerste keer voor ons!). Daarna slapen we een drietal nachten in een hostel annex hotel in San Francisco.
Aan het afbreken van de tent waren we eerder deze reis niet zoveel tijd kwijt. De tent, slaapzakken en matjes hoefden immers niet steeds netjes te worden opgeborgen: er was ruimte genoeg in onze auto. Maar vandaag pakken we alle kampeerspullen alvast in voor de terugreis, want hier hebben we alle ruimte om dat te doen. Het gastankje dat we bij aanvang van onze reis hebben gekocht zal uiteraard niet mee terug het vliegtuig in mogen. Het tankje is overigens nog lang niet leeg. We hebben geen flauw idee waar we dit materiaal kunnen achterlaten, en helaas weten de park rangers het bij navraag evenmin. We nemen het tankje dus maar mee richting de kust!
General Sherman Tree
Deze ochtend staat de belangrijkste bezienswaardigheid in Sequoia National Park op het programma. We gaan de allergrootste boom ter wereld bezichtigen, de General Sherman Tree. Dat niet alleen, we gaan óók een aantal andere grote sequoia’s van dichtbij zien. Het is erg rustig in het park, en we hebben de parkeerplaats bijna voor onszelf. Toch vreemd, want het is al half juni en dus volop zomer hier. We lopen de General Sherman Trail en de Congress Trail, bij elkaar een kilometer of vier. Het is echt niet te geloven hoe groot die sequoia’s zijn. Van de General Sherman Tree valt je mond zelfs wagenwijd open. Deze jongen is meer dan 80 meter hoog en heeft een omtrek van meer dan 30 meter. De diameter is bijna 8 meter. Dat betekent dat vier volwassen mannen achter elkaar op de grond kunnen gaan liggen, en dan nóg is de boom breder.
General Sherman Tree
Sequoia-bomen zijn dus reusachtig groot, maar er zijn bomen die hoger zijn (de Redwoods aan de Amerikaanse Westkust), bomen die breder zijn (de Baobabs in Afrika) en bomen die ouder worden (de Bristlecone pines in het Great Basin National Park). Deze alinea bewijst wederom dat je écht veel wijzer wordt van Wikipedia. Het verschil tussen Redwoods, Baobabs en Bristlecone pines enerzijds en Sequoia’s anderzijds, is dat ik die eerste drie nooit in het echt heb gezien en die laatste vanaf vandaag wel. Helaas zien we hier geen beren meer, al ligt Crescent Meadows hier slechts twee kilometer vandaan. We zien wel een marmot. Of althans, Linda ziet hem als eerste en ik zie hem – ondanks instructies – pas een paar minuten later. Maar zeg nou zelf: dit beestje is toch uiterst goed gecamoufleerd?
Marmot tussen de sequoia’s
Cambria
In de middag verruilen we het sprookjesachtige Sequoia National Park voor de kust. De route hiernaartoe is verrassend mooi. De bochtige Generals Highway (die uiteraard door Sequoia National Park loopt) is een genot om te rijden, en na het verlaten van het park maakt ook Lake Kaweah indruk. We slapen vandaag bij mensen thuis, via Airbnb, in een leuk huis in een groene buitenwijk van Cambria. Cambria is een dorp dat gesitueerd is aan de Stille Oceaan en vormt een overnachtingsplaats voor veel toeristen. Een ouder echtpaar ontvangt ons hartelijk en leidt ons rond in hun woning. Onze kamer is ruim en bovenal gezellig ingericht, mits je van roze accenten en bloemetjesmotieven houdt. De kamer beschikt over een privé-dakterras met (in de verte) uitzicht op de oceaan. Leuk hier!
Zonsondergang vanaf Moonstone Beach Boardwalk in Cambria
We trekken er ’s avonds nog even op uit om een stukje langs de kust te lopen via de Moonstone Beach Boardwalk. Er staat een straf windje en een fleecevest is hier zeker geen overbodige luxe. Gelukkig zijn we daarop voorbereid. Dat de straffe wind hier allerminst uitzonderlijk is, is ook te zien aan de bomen: die groeien bijna horizontaal in plaats van verticaal! Wanneer we voldoende uitgewaaid zijn, rijden we terug naar onze Airbnb. Voor het eerst in lange tijd ploffen we weer in een ‘echt’ bed.
Overnachting: Airbnb (€ 81) Afstand afgelegd: 315 km
General Sherman Tree in Sequoia National Park
General Sherman Tree in Sequoia National Park
General Sherman Tree in Sequoia National Park
Senate Group in Sequoia National Park
Sequoia National Park
Marmot in Sequoia National Park
Sequoia National Park
Kustlijn van Stille Oceaan in Cambria
Onder invloed van de wind diagonaal groeiende bomen aan de kust in Cambria
Het is ongeveer vier en een half uur rijden van Yosemite Valley naar Sequoia National Park. Het eerste uur daarvan rijden we door Yosemite NP. Wederom maken we een stop bij Tunnel View. Zo vroeg in de ochtend is de lichtinval weer heel anders en dat levert schitterende plaatjes op. Met weemoed vertrekken we uit de prachtige vallei van Yosemite, hoewel we het niet erg vinden om de enorme drukte hier achter ons te laten. Vlak voordat we het park definitief uitrijden, passeren we de afslag naar de Mariposa Grove (een stuk bos waar een groep sequoia-bomen staat). Dit deel van het park is langdurig afgesloten wegens onderhoud aan de infrastructuur. Maar niet getreurd: we gaan vandaag naar een veel betere plek om sequoia’s te bekijken!
Tunnel View in de ochtend
Grant Grove
Zodra we het park eenmaal uit zijn, volgt een niet al te inspirerende route. We rijden dwars door Fresno, een stad met meer dan een half miljoen inwoners. We maken dankbaar gebruik van de mogelijkheid om hier even naar de supermarkt te gaan en te lunchen. Vóór we Sequoia National Park bereiken, rijden we eerst een klein stukje door King’s Canyon National Park. Helaas is er geen tijd om dit park uitgebreid te bezoeken. Wel stoppen we bij de Grant Grove, waar we de korte maar érg leuke General Grant Tree Trail lopen. Wederom wanen we ons in een aflevering van Bassie en Adriaan.
General Grant Tree Trail
Op een kaart van de omgeving zien we dat er in de buurt een panoramisch punt zou moeten liggen. We stellen onze navigatie in en gaan op pad. De route gaat omhoog over allerlei smalle kronkelweggetjes en we bidden steeds vurig dat we geen tegenliggers zullen tegenkomen. Het panoramisch punt blijkt uiteindelijk niet veel voor te stellen, maar we hebben toch maar mooi een avontuurlijk ritje achter de rug. Omdat deze rustige omgeving ons perfect lijkt voor beren, proberen we die middels een geïmproviseerde lokroep te verleiden om uit de bosjes te komen. Helaas zonder succes.
Linda in een grote omgevallen sequoia-boom
Sequoia National Park
Sequoia National Park ligt tegen King’s Canyon National Park aan, en het duurt dan ook niet lang voordat we alweer in het volgende nationale park zijn. De twee parken worden mede daardoor door liefhebbers vaak aangeduid met ‘SeKi’.
We besluiten om allereerst onze tent op te zetten; dat is bij daglicht toch makkelijker dan in het aardedonker. We lopen ook even binnen bij de verrassend goed gesorteerde campingwinkel annex toeristenwinkel. Daarna hebben we nog ruim de tijd om alvast iets van Sequoia National Park te zien. Hoewel hier gratis pendelbusjes rijden, zit daar bijna niemand in. Iets zegt ons dat het hier helemaal niet zo druk is, en dat we ons dus prima met de auto kunnen verplaatsen. Dat blijkt inderdaad het geval!
Crescent Meadows
De écht hoge bomen bewaren we voor morgen, maar in de avondschemering besluiten we nog een rondje te gaan lopen bij Crescent Meadows. Linda heeft gelezen dat hier rond dit tijdstip vaak beren zitten. Eerst zien, dan geloven. Bij de parkeerplaats staan een aantal auto’s, maar we zien nergens mensen. Zou hier dan tóch een stel vraatzuchtige beren wonen?
Enigszins bang voor wat komen gaat, volg ik een enthousiaste Linda op de trail. Na nog geen honderd meter lopen meent Linda een beer te zien. Ik zie niets. Pas na een paar minuten turen zie ik iets bewegen in het hoge gras. Bij gebrek aan een verrekijker pak ik mijn camera en telelens erbij. Linda blijkt gelijk te hebben! Daar zit toch écht een beer. We blijven een tijdje vol bewondering staan kijken en vervolgen dan weer onze route. Het pad blijkt echter af te buigen richting de beer (help!) en veiligheidshalve besluiten we om rechtsomkeert te maken.
De trail bij Crescent Meadows is een rondwandeling. We kiezen ervoor om het pad dan maar in de andere richting te lopen. Ik blijf ondertussen angstvallig in het hoge gras turen of er niet nóg een beer verstopt zit. Nog geen drie minuten verderop blijf ik verstokt staan. Aan de andere kant van het pad loopt nóg een beer. Deze keer is er geen twijfel over mogelijk en komt er geen telelens aan te pas. Ik was zó op het hoge gras aan het letten, dat ik de bosjes aan de andere kant van het pad helemaal over het hoofd had gezien… De beer blijkt een berin te zijn, want al snel zien we twee jonkies achter haar aan hobbelen. Wow!
Moederbeer
Wilde achtervolging
Inmiddels breekt het angstzweet me uit, want met een moederbeer valt niet te sollen. Opnieuw keren we rechtsomkeert, ditmaal richting het parkeerterrein. De berenfamilie lijkt in eerste instantie niet erg onder de indruk van ons. De beren begeven zich echter precies in onze richting en hun tempo ligt hoog, waarbij ze de route naar onze auto dreigen af te snijden. Gelukkig komen we tijdig (en veilig) bij onze auto aan en kunnen we vervolgens in alle rust genieten van het schouwspel voor ons, al verdwijnen de beren af en toe achter een heuveltje of boom. De jonge welpjes spelen en dartelen naar hartelust. Wat een magisch moment! We kwamen hier in de hoop dat we één beer zouden zien, en vervolgens zien we er vier. En dat in nog geen vijf minuten tijd. Linda’s dag kan uiteraard niet meer stuk en vlak voor zonsondergang stappen we weer in de auto.
Dezelfde moederbeer
Zonsondergang
Eigenlijk zijn we van plan om direct terug naar de camping te rijden, maar de lucht kleurt mooi rood en we beseffen dat we een schitterende zonsondergang zullen missen als we dwars door het bos blijven rijden. We parkeren onze auto daarom op een willekeurige open plek in het bos. Na enig geklauter over rotsen worden we plots beloond met een prachtig uitzicht over de toppen van de bomen heen. We blijven hier een kwartier om te genieten van de ondergaande zon. Eenmaal terug op de camping controleren we voor alle zekerheid of al onze etenswaren, toiletartikelen en stinkende sokken in de bear box zitten en vallen we in een diepe slaap.
Ook deze nacht zijn we gelukkig niet opgegeten door zwarte beren. Best een vreemd idee dat beren met enige regelmaat op de campings van nationale parken verschijnen. Het blijft voor die beren toch een kwestie van je neus achterna lopen. Om diezelfde reden is het voor toeristen verboden om etenswaren onbeheerd achter te laten. Bij iedere campsite en bij iedere trailhead staan bear boxes: grote metalen kisten met een speciaal vergrendelingsmechanisme. Je wordt geacht hierin al je etenswaren te bewaren. Datzelfde geldt voor andere spullen met een geurtje, zoals toiletartikelen. Zelfs in je auto mag je niets bewaren. Beren hebben een goede neus, en staan erom bekend dat zij soms een auto openbreken om iets eetbaars te bemachtigen. Wij hebben geen zin in nachtelijke bezoekers en nemen daarom – behalve een onaangebroken flesje water – niets te eten of drinken mee in onze tent.
Tunnel View
We staan vroeg op en rijden met de auto in de richting van – alweer – Glacier Point. Ons doel is een andere wandeling in dit deel van het park. Ditmaal gewoon een rondje, dus we zijn niet afhankelijk van de bus. Eerst stoppen we nog bij Tunnel View, een bijzonder fotogeniek punt. Deze plek dankt zijn naam aan de nabijheid van een tunnel (Wawona Tunnel). Omdat het nog vroeg is, kunnen we onze auto gemakkelijk kwijt op de parkeerplaats bij het uitkijkpunt. Het uitzicht over de vallei is werkelijk prachtig. Zowel El Capitan, Half Dome als Bridalveil Fall zijn vanaf dit punt zichtbaar.
Tunnel View
Taft Point & The Fissures
Op Glacier Point Road blijkt halverwege dat de weg afgesloten is voor autoverkeer. De parkeerterreinen bovenaan de berg zijn vol en dus worden er geen auto’s meer doorgelaten. Wel is het mogelijk om te parkeren op de grote parkeerplaats van het Yosemite Ski and Snowboard Center bij Badger Pass. Vanaf daar vertrekken gratis pendelbussen naar Glacier Point en weer terug. We maken hier dankbaar gebruik van en stappen uit bij de Sentinel Dome Trailhead. Hier begint de trail naar Taft Point & The Fissures, waar alweer een prachtig uitzicht op ons wacht. Het is hier niet zo druk; een verademing in vergelijking met de drukte in de vallei. Bij het eindpunt van de trail zien we koorddansers die een koord hebben gespannen over een fissure, oftewel een scheur in de rots. Het touw is misschien tien meter lang, maar hangt boven een driehonderd meter diepe afgrond.
Geen plek voor onbedachtzaamheid
Een echt mooi uitzicht heb je pas als je vanaf Taft Point dichtbij de rand gaat staan. Uitkijken is daarbij wel noodzakelijk. Op het hoogste punt is een klein hekje geplaatst waar ik voorzichtig naartoe loop. Gelukkig loopt de ondergrond hier schuin naar achteren af, zodat je bij struikelen niet al te ver naar voren zult vallen. Taft Point schijnt erg populair te zijn als locatie voor huwelijksaanzoeken. Helaas voor Linda ben ik niet zo traditioneel ingesteld.
Taft Point
Lower Yosemite Fall
Als we weer in de vallei zijn, besluiten we onze auto te parkeren bij de Yosemite Valley Lodge. Bij de Lodge ligt de korte trail naar Lower Yosemite Fall. Dit is het laagste deel van de waterval die we gisteren vanaf Glacier Point in de verte zagen liggen. De Lower Yosemite Fall Trail is erg druk, vermoedelijk omdat hij vanwege de beperkte tijdsinvestering buitengewoon geschikt is voor Chinese bustoeristen. Het uitzicht aan het einde van de trail valt ons wat tegen. Wellicht is een bezoek aan Upper Yosemite Falls wél de moeite waard, maar dat vereist een flinke wandeling en dat zit er vandaag niet meer in voor ons. Nu we toch in de buurt zijn, brengen we opnieuw een bezoek aan ons favoriete zwembad voor een verfrissende duik.
Yosemite Falls
Morgen zullen we al vroeg vertrekken richting King’s Canyon National Park en Sequoia National Park. Hier zullen we slechts één nacht verblijven. Niet omdat we er niet langer zouden willen blijven, maar in een reis van drieënhalve week is het nu eenmaal noodzakelijk om keuzes te maken.
Binnen Yosemite National Park bestaan ontzettend veel wandelmogelijkheden. Dat is ook niet gek, want het is één van de oudste nationale parken ter wereld. Om maar weer eens een vergelijking met onze eigen Hoge Veluwe te maken: Yosemite is met 3080 km2 ruim vijftig keer groter! Vandaag gaan we flink gebruik maken van die wandelmogelijkheden. Op het programma staat de Panorama Trail, een wandeling van ruim 13 kilometer lengte. Het pad loopt vanaf het hooggelegen Glacier Point naar de vallei waar ons tentje staat. Het is dus geen rondwandeling, en dat maakt het logistiek gezien direct een stuk ingewikkelder. Gelukkig gaat er een bus vanuit de vallei naar Glacier Point. Hemelsbreed is dat een afstand van nog geen kilometer, maar de reistijd bedraagt meer dan een uur.
Uitzicht vanaf Glacier Point, met aan de rechterkant Half Dome
De bus vertrekt om half negen in de ochtend. We hebben hier al maanden geleden kaartjes voor aangeschaft. Dat is maar goed ook, want de bus is uiteindelijk tot de nok toe gevuld. Bij de vertrekhalte blijven heel wat mensen achter die geen kaartje hebben kunnen bemachtigen. De buskaartjes kosten overigens maar liefst 25 dollar per stuk. Voor dat bedrag gaat er dan wél een gids mee die onderweg dingen vertelt over de omgeving. Zo stoppen we kort om El Capitan te bewonderen, een verticale rotswand die wereldwijd beroemdheid geniet onder bergbeklimmers. De meeste klimmers doen er maar liefst drie tot vijf dagen over om de top te bereiken. Dat betekent dat er onderweg gegeten en geslapen moet worden. Hiervoor worden tenten gebruikt die opgehangen worden aan de verticale rotswand. Mijn onmiddellijke gedachte: nog voor geen miljoen!
Glacier Point
Op de Glacier Point Road houdt de bus abrupt stil: de gids ziet in de verte een beer lopen. Gelukkig bevindt onze harige vriend zich aan de ‘juiste’ kant van de bus, zodat we niet over andere reizigers heen hoeven klimmen om een glimp van de beer op te vangen. Het is een zwarte beer, de enige soort die hier voorkomt. Zwarte beren zijn overigens niet per definitie zwart: ze kunnen ook lichtbruin of donkerbruin zijn. Jammer genoeg bevindt de beer zich nét te ver weg om hem echt goed te kunnen bekijken. Hmm, misschien toch een verrekijker aanschaffen voor een volgende reis?
Aangekomen bij Glacier Point beginnen we niet meteen aan de wandeling. Glacier Point vormt zelf immers al een prachtig uitkijkpunt. De rots waarop we ons bevinden, loopt aan het uiteinde verticaal naar beneden. Ver beneden ons zien we de vallei liggen van waaruit we vanochtend vertrokken zijn. In de verte is ook Yosemite Falls zichtbaar, met 739 meter de hoogste waterval van het park. De hoogste waterval ter wereld is met 979 meter nog nét iets hoger en bevindt zich in Venezuela, aldus Wikipedia.
Yosemite Falls
Half Dome
Vanaf Glacier Point heb je een goed zicht op Half Dome, een kenmerkende grote rots met aan één kant een bolle wand. Het is mogelijk om ook deze rots te beklimmen. Je hoeft daarvoor geen geoefende klimmer te zijn, want er is een metalen ketting bevestigd waarlangs je omhoog kunt lopen. Je moet echter geen hoogtevrees hebben en ongevaarlijk is het ook al niet: ondanks de ketting valt hier af en toe iemand naar beneden. Een ‘leuker’ feitje is dat Half Dome in Nederland regelmatig in het dagelijks leven te zien is. Het logo van outdoormerk The North Face is namelijk gebaseerd op deze rots, en heel wat Nederlanders hobbelen in deze kleding rond (wijzelf incluis).
Panorama Trail
De Panorama Trail is een erg afwisselende trail. De wandeling gaat netto uiteraard bergafwaarts, maar dat neemt niet weg dat er halverwege nog een flinke klim vereist is. Het eerste deel van de wandeling voert door een bosrijk gebied, hetgeen gepaard gaat met prachtige vergezichten richting de vallei. Bij iedere bocht verwacht ik een berenfamilie tegen te zullen komen, maar dat valt tegen. Of ik dat een meevaller of een tegenvaller vind, laat ik even in het midden. Beren zijn prachtige dieren, maar je moet er geen ruzie mee krijgen.
Plots horen we vanuit het struikgewas terugkerend een laag grommend geluid, dat we niet goed kunnen lokaliseren. We besluiten om extra veel lawaai te maken om eventuele enge dieren op afstand te houden. Zonder kleerscheuren bereiken we de volgende etappe. Navraag bij een ranger leert ons later dat we waarschijnlijk een hoender (grouse) hebben gehoord. Toch een minder spannend verhaal voor het thuisfront…
Merced River
Mist Trail
Het tweede deel van de wandeling is zo mogelijk nog mooier dan het eerste deel. Via de Mist Trail dalen we af langs Nevada Falls en Vernal Falls, twee krachtige watervallen van 200 en 100 meter hoog. Het pad heet niet voor niets de Mist Trail: je loopt hier continu in een spray van fijne waterdruppeltjes. Vanzelfsprekend worden daardoor ook de steile traptreden behoorlijk nat (lees: spekglad). De rivier die hier naar beneden stort, is de Merced River. In de lente is dit een kolkende rivier, en moet je er dus voor zorgen dat je niet in het water belandt. Met enige regelmaat plonst een argeloze toerist in het water, om vervolgens de diepte in te storten. Wat een natuurgeweld!
Nevada Falls
Bezweet en nat van de watervallen bereiken we ons eindpunt. Na zo’n inspannende wandeling is het natuurlijk best prettig om even te kunnen douchen. Dat kost 5 dollar. Wat blijkt: het kost evenveel om een duik te nemen in het openluchtzwembad van Yosemite Valley Lodge. En daar hebben ze natuurlijk ook gewoon douches! We hoeven niet lang na te denken en plonzen in de vroege avond in het zwembad. Het water is prima van temperatuur en het is heerlijk om hier even te ontspannen. Bovendien zijn er weinig andere gasten. Als we na afloop gaan douchen, is het desalniettemin een aangename verrassing dat er geheel geen wachtrij is. Dat was gisterenavond wel anders bij de douches van Camp 4. Dus voor iedereen die kampeert in Yosemite en heerlijk rustig wil douchen: ga naar het zwembad!
Nog voordat ik ook maar een hap op heb, heeft Linda de restanten van de pizza van gisteravond al opgepeuzeld als ontbijt. Zelf houd ik het liever bij wat bagels. Hier in Amerika zorgen we er altijd voor dat we wat bagels in de auto hebben liggen. Ze zijn lang houdbaar, kunnen tegen een stootje, en zijn prima als ontbijt of als snack tussendoor. Wel hebben we gemerkt dat er veel verschil in kwaliteit bestaat tussen de verschillende merken. Sommige bagels zijn gortdroog, andere bagels zijn smeuïger en dus gemakkelijker te eten zonder beleg. Zelf gaan we altijd voor de rozijn-kaneel-variant; de Amerikaanse versie van de krentenbol dus eigenlijk!
Bodie State Historic Town
Voordat we uitchecken, maken we nog even dankbaar gebruik van de douches op het terrein. We hebben maar een kort ritje voor de boeg: niet ver van Virginia Creek Settlement begint de Bodie Road naar Bodie, een ghost town. In de tweede helft van de negentiende eeuw zorgde de vondst van goud ervoor dat Bodie een bedrijvig stadje werd, met duizenden inwoners. Het ging echter snel bergafwaarts met de goudopbrengsten, en in de jaren veertig werd het dorp uiteindelijk in zijn geheel verlaten. Het stadje verkeert nog grotendeels in authentieke staat en is een bezoek dubbel en dwars waard. We sluiten aan bij een gratis rondleiding over het terrein, waarbij de ranger op levendige wijze schetst hoe het leven in Bodie er honderd jaar geleden uit heeft gezien. Erg interessant! Na de rondleiding besluiten we zelf op verdere ontdekking te gaan aan de hand van een plattegrond van het stadje.
Bodie
Vooraf hebben we nog getwijfeld of we Bodie wel zouden opnemen in onze reisplanning. De weg ernaartoe is namelijk gedeeltelijk onverhard. Op zich niet zo’n probleem, ware het niet dat onverharde wegen uitgesloten zijn van de verzekeringspolis van onze huurauto. Nu is het behoorlijk lastig om je hier strikt aan te houden: veel wegen in het westen van de Verenigde Staten zijn nu eenmaal niet verhard. En ook op campings ligt niet altijd asfalt. De weg naar Bodie is gelukkig in relatief goede staat, dus we hebben het erop durven wagen!
Bodie
Tioga Pass
We vermaken ons prima in Bodie en pas na enkele uren houden we het voor gezien. Uiteraard leggen we het stuk onverharde weg opnieuw af en vervolgens rijden we richting Lee Vining, waar we afslaan richting de Tioga Pass. Dit is één van de bekendste bergpassen in de Verenigde Staten. Hij doorkruist de Sierra Nevada en ligt grotendeels op het grondgebied van Yosemite National Park. Omdat de Tioga Pass zich op ruim 3.000 meter hoogte bevindt, ligt hier vaak nog tot laat in het jaar sneeuw. Vanaf half april gaat men aan de slag om de weg sneeuwvrij te maken. Afhankelijk van hoe streng de winter geweest is, is men daar kort of lang mee bezig. Als het écht meezit wordt de weg eind april of begin mei geopend; als het tegenzit is het pas begin juli zover. We hebben geluk: dit jaar is de weg op 18 mei opengegaan.
Tuolumne Meadows
De Tioga Pass is een prachtig gelegen weg en doet qua omgeving denken aan Whitney Portal, waar we gisteren korte tijd geweest zijn. Voorbij het hoogste punt stoppen we bij Tuolumne Meadows, een grote hooggelegen vlakte. We zien hier op veel plekken nog sneeuw liggen. Bij Tenaya Lake maken we een korte wandeling en eten we wat op een bankje bij het meer. Het is vanaf hier nog ongeveer een uur rijden naar Yosemite Valley, het kloppend hart van het park. Onze camping bevindt zich daar ook.
Tenaya Lake
Ondergesneeuwd bord bij trailhead
Bridalveil Fall
Vóór we in Yosemite Valley aankomen maken we een stop bij Bridalveil Fall, één van de vele watervallen in het park. De watervallen zijn op hun mooist in deze tijd van het jaar, nu er veel water door de rivieren stroomt dankzij smeltwater uit de bergen. Een kort en eenvoudig pad leidt van het parkeerterrein naar een platform vlakbij de waterval. Het is prachtig; één van de mooiste watervallen die ik ooit heb gezien. Helaas is de grandeur van de waterval vanaf het kijkplatform niet goed op de gevoelige plaat vast te leggen. Samen met ongeveer honderd Chinese toeristen genieten we van het uitzicht.
Bridalveil Fall
Honderd Chinese toeristen?! Waar komen die ineens vandaan? Je knippert met je ogen en plots staan ze er. Je knippert nog een keer, en ze zijn weer weg… In Chinese kringen is het razend populair om per touringcar door de VS te reizen en daarbij in moordend tempo alle bezienswaardigheden af te gaan. Op iedere plek heeft men slechts een paar minuten tijd voordat de bus weer gaat rijden. En in die paar minuten moet natuurlijk de pérfecte foto voor Instagram worden gemaakt (vaak met behulp van een tablet). Ik ben maar wat blij dat wij ons eigen vervoer hebben en ons eigen reistempo kunnen bepalen!
Yosemite Valley
Het is nu niet ver rijden meer naar de North Pines Campground, waar we ons tentje voor drie nachten zullen opslaan. We hebben een mooi en rustig plekje gereserveerd nabij de paardenstallen. Een felbegeerde plek, zoals álle plekken op deze camping.
Alles bij elkaar zijn er in Yosemite Valley bijna 400 campingplaatsen. Deze plekken dien je ruim van tevoren te reserveren via Recreation.gov (de overkoepelende site voor alle federale campings en andere voorzieningen in Amerika). Iedere 15e van de maand is het dringen geblazen, want dan starten de reserveringen voor vier maanden later. Op 15 januari 2016 om stipt 16.00 uur zat ik dus in Nederland klaar achter mijn pc om een plekje te bemachtigen. Dat is erg lastig: binnen luttele seconden zijn alle plekken voor de gehele maand bezet. Het is net alsof je tickets voor een concert van Adele probeert te bemachtigen. Hoewel dat laatste ons recent niet gelukt is, was het met deze kampeerplek in Yosemite gelukkig in één keer raak.
’s Avonds wippen we nog even langs Half Dome Village (voorheen bekend als Curry Village) voor een eenvoudige hamburger. De terugrit naar de camping voert via Camp 4, waar tegen betaling gedoucht kan worden. Na een lange dag kruipen we dus weer schoon en fris in onze slaapzak!
